MAHKUM

22

Kalp ,akla isyan ederek kurulan kaçak bir beylikti.

******

3YIL ÖNCE

YAVUZ'DAN

"Ulan Yavuz! Başımız belaya girecek lan senin yüzünden." Söylenip duran Bedir'i umursamadan yüzüyle günümü aydınlatacak o kadını bekliyordum. Her pazar gizlice evden çıkıp arkadaşından yeni kitaplar almaya giderdi. Bende her pazar onu görmek için sokağın başına gelir gizlice onu izlerdim. Başka türlü göremiyordum zaten. Şerefsiz babası kızı bir yere bırakmıyordu ki. Tabi bu sayede içim de rahat oluyordu. Tamam babasından nefret ediyordum ama en azından evlenene kadar güvende kalıyordu bu sayede. Gözleri masmaviydi. Öyle güzeldi ki. Kayboluyordum o mavilikte. Beni içine çeken dipsiz bir kuyuydu sanki. Aldığım soluğu daha iyi hissetmemi sağlıyordu adeta. Evet ben bu kadına sırılsıklam aşıktım.

Şimdide karşımda titreyen elleriyle kitaplarını alıyordu. Bu ders,okul aşkı sinirimi bozsa da onu mutlu ediyordu. Sırf bu yüzden okula,kitaba sempati besleyebilirdim. Ah benim ceylan bakışlım ah benim canım sevgilim bir gün kavuşacağım sana ve o gün benim için yeniden başlayacak hayat!

GÜNÜMÜZ

AYŞE'DEN

Ben hep ezilen biriydim. Kendimi bildim bileli hem de. Çocukken bile kardeşlerim arasında itilen kakılandım ben. Annemin en değersizi babamın varlığımı bile fark etmediğiydim. Ben hep pısırık olandım. Belki de sırf bu yüzden bu nefret bana bir cezaydı. Sesimi çıkarmadığım müddetçe çekeceğim bir ceza.

"Laf dinlememe sebebin ne! Niye canını yakmam için zorluyorsun beni!" Onun canımı yakması için bir şeyler yapmama gerek yoktu ki!

"Yapmaya çalıştığın şeyi farkındayım çünkü. Beni Ömür'den Gül'den ve Canan'dan koparmaya çalışıyorsun. Ama bu boşa bir çaba Yavuz. Onlar benim hayatımda sahip olduğum en değerli şeyler. Beni onlar-" cümlemin devamı Yavuz'un bağırışıyla kesilmişti. Fark ettiğim bir şey vardı. Artık Yavuz'un bağırmaları beni korkutmuyordu. Kalp ritmim artmıyordu. Bu muhteşem bir gelişmeydi. Benim için hayatım için.

"Onlara bu kadar değer vermeyi bırak!" Psikopat bir ruh hastasıydı. Yalnız yapayalnız kalmamı istiyordu. Ama bu kadarı çok fazlaydı. Benim kopma noktam olabilirdi bu. Evet kesinlikle onlar benim bu hayatta kaybetmemek için savaşacağım tek şeylerdi. Bu yüzden Yavuz bile onları alamazdı benden. Onlar beni ben gibi kabul eden hatta gerçek beni tanıyan bu hayattaki tek insanlardı. Canımı verirdim onları vermezdim.

"Yalnız kalmamı istiyorsun. Hastalıklı bir ruh gibi yapayalnız kalmamı. Abimin yaptığı şey yüzünden beni acılı bir hayata mahkum ediyorsun. " Gözlerinde gördüğüm öfke klasikti. Hep gördüğüm cinstendi. Sık gördüğüm cinsten. Oysa ben o öfke yerine hep sevgi görmek isteyen aptaldım.

"Evet yalnız kalmanı istiyorum. Çünkü ben yalnızım yapayalnız. Ve evet sen de yalnız kal istiyorum. "Ben varım Yavuz. Daha doğrusu vardım. O aptal nefret yerine bana sarılsaydın şu an çok daha güzel bir hayatımız olabilirdi. En azından bu kadar günaha bulanmamış bu kadar nefretle boğuşmak zorunda kalmazdın. Sadece bir an bir an unutup sarılabilseydin bana. İçim bunları söylerken dudaklarım şu cümleyi dökülmüştü.

"Doktor yalnızlığına iyi gelmiyor sanırım. "

1 YIL ÖNCE

MERT'DEN

Yaşarken ölmek ne demek bilir misiniz? Hani şu aldığınız soluğa yabancı olma durumu ben biliyorum. Hatta ne bilmesi iliklerime kadar hissediyorum. Ömürsüzlük zulummüş. Ömürsüzlük kara bir delikmiş. Ömürsüzlük yok olmakmış.