Sen Giderken...

...23...

                                               

Evinde ve odasında olmanın verdiği huzurla gözlerini araladığında acıyla inledi Asya. Bütün vücudunda dolaşan ağrılarla yüzünü buruştururken gözlerine dolan yaşlara engel olamadı. Odanın içine dolan serin havayı içine çekmek istercesine derin bir nefes aldı. Pencere ve perdeler açıldığına göre o uyurken ya Kader Hanım ya da Kuzey içeri girmişti. Kuzey'i düşünmek yeniden gözlerini doldurdu, boğazına kadar yükselen hıçkırığını yuttu güçlükle. Bütün bu olanlardan sonra ondan beklediği sadece yakınlıktı oysaki. Hastanede ona neredeyse öfkeli gözlerle bakmıştı. Endişelenmiş ve kızmıştı kocası. Bunu o derin ve karanlık gözlerinde görmüştü.
"Sana kızgın değilim." dediğinde içini kaplayan rahatlama duygusuna engel olamamıştı ancak yine de onu yanında istemişti. Onun şefkatine, varlığına ve sevgisine hiç bu kadar çok ihtiyaç duymamıştı.
Kapının yavaşça çalındığını duyarak kendini toparlamaya çalıştı. Elleriyle yüzündeki yaşları silerken elinde ve kollarındaki çürükleri görerek içini çekti. Kocası bu halini görüp endişelenmekte haklıydı.
"Günaydın canım, sana kahvaltı getirdim. Biraz da dedikodu yaparız. Ne dersin?"
Asya gülümsedi. Güçlükle yerinden doğrulmaya çalıştı yatağın içinde.
"Yiyebilecek halde değilim hiç." diye mırıldandı.
"Kocanın kesin talimatı var canım, yemezsen kendisi bu görevi severek üstlenecek gibi görünüyor."
Asya yeniden gülümsedi. Bu kez gülümsemesinde keder vardı.
"Sanırım daha çok beni nasıl kontrol edeceği ile ilgileniyordur."
"Haksızlık etme, perişan halde. Senin için nasıl endişelendiğini, korktuğunu ve üzüldüğünü bilmiyorsun. Bütün gece uyumamış gibi sanki. Çok endişelendi Asya ama biliyor musun sana gerçekten değer veriyor canım."
"Eminim öyledir."
"Şunlardan yesen iyi olur. Hadi bakalım."
Asya sessizce ve güçlükle yediği her lokmanın boğazına takılmasına engel olamıyordu. Bir süre sonra yavaşça tepsiyi iterek Kader Hanım'a baktı.
"Yiyemeyeceğim daha fazla. Her tarafım ağrıyor, uyumak istiyorum." diye fısıldadı.
"Tamam, hemen ilaçlarını alıyorsun." diyerek yerinden kalktı kadın. Bir süre sonra elindeki ilaçları Asya'ya uzattı. Yeniden uzanmasına yardımcı oldu.
"Yalçın Bey aşağıda. Ben buraya gelirken henüz geldi, sanırım seni de görmek istiyor."
"Görülecek halde değilim, kimseyi istemiyorum. Lütfen özür dilediğimi söyler misin?"
"Tamam canım. Sık sık yanına geleceğim, dinlenmeye çalış."
"Bana birkaç tane kitap bırakır mısın bir ara?"
"Bırakırım tabii." diyerek saçlarını okşadı sevgiyle Kader Hanım. Asya böylesi bir sevgiye ne kadar ihtiyaç duyduğunu düşünüp gözlerini sımsıkı yumdu. İstediği tek şey onu sevecek, onun yanında olacak ve ona güvenecek kadar güçlü bir sevgiydi. Bunu beklediği insan ise sadece Kuzey Dağhandı, kocası.
"Asla buna sahip olamayacaksın sen." diye fısıldadı yalnız kaldığında.
Bir gün her şeyi olacaktı belki ama en çok istediği şeyden mahrum edilme pahasına. Kuzey, onu serbest bıraktığında başlayacaktı asıl mahkûmiyeti. Kendi kalbinde esir olacaktı. Asla özgür olmasına izin vermeyecekti ona duyduğu aşk. Sonunda onu bunun için ikna edemeyeceğini anlamıştı. Bu yüzden artık çaba sarf etmeyecekti işte. Her şeyi kendi akışına bırakacak, mümkün olduğu kadar ondan uzak durmaya çalışacaktı. Biliyordu ki bu da Kuzeyle ilgili olarak kendine verdiği ve tutamadığı diğer sözleri gibi olacaktı. Ona olan duygularına asla söz geçiremeyecekti. Kalbine dinletse bile beyni buna isyan edecekti umarsızca.
"İyileşmeliyim." diye mırıldandı.
İyileşmek ve kafasındaki bazı şeyleri yerine getirmek için acele ediyordu. Bu kaza gözlerini daha çok açmasına yaramıştı. Şimdi her şeyin farkında olmanın farkındalığında ve daha mantıklı görebiliyordu her şeyi. Yapabileceği en doğru şeyi yapmalıydı her ikisi için de. Çünkü bu şekilde ikisi de olması gerekenden fazla acı çekecekti. Gözlerini yeniden kapatırken hafifçe yan döndü. Hayat ona fazla bir seçenek sunamamıştı. O gri boyalı binadan ayrılırken olduğu kadar üşüyordu şimdi. Yalnızlık iliklerine kadar işleyen bir rüzgar gibi dolaşıyordu içinde.