Wrath Of The Past (UNEDITED)

Kabanata 12

Takot

Hanggang sa gumabi ay hindi ako lumabas ng kwartong yun. This is so unfair! Hindi nila ako hinayaang mag desisyon sa sarili ko! Halo halo ang nararamdaman ko ngayon, sa sobrang frustration parang gusto ko ng umiyak. Ngunit walang lumalabas na luha!

Maya maya lang may kumatok sa pintuan, bumukas ito at nagpakita ang isang nasa mid 30's na babae.
"Ah Miss, tinatawag po kayo ni señorito para sa hapunan." Sabi nito. Umiling ako.
"Ayaw ko. Sabihin mo hindi ako gutom" malamig kong usal. Tumango lamang ito bago umalis.

That fucking bastard! After what he did? May gana pa syang akitin akong sumabay sa kanya sa hapunan? Wala ba syang pakiramdam?. Shit!

Bigla nanamang bumukas ang pintuan at nagpakita nanaman ang babae kanina.
"M-Miss, p-pwede po bang bumaba na kayo? Please? Nagagalit po si señorito eh" may kabang sambit nung babae.

Its looks like takot sa kanya ang mga katulong. Naawa ako sa babae. Kapag nagmatigas pa ako siguradong mapagbubuntungan ito ng galit daw ni Matthew. Napairap ako.
"Okay. Im coming" nakahinga ng maluwag ang babae at lumabas na ng kwarto. Tiningnan ko muna ang sarili ko sa salamin bago ako lumabas ng kwarto.

Mabibigat na paa akong lumakad sa dining.
"What's your problem?" Malamig nyang tanong ng padabog akong umupo sa kanang bahagi nya.
"Hindi ka dapat namimilit" galit kong sabi. He chuckeld. Tumaas ang kilay ko.
"If I know you are so hungry right now" matalim ko syang tinitigan.
"Tss." Singhal ko. Tumitig ako sa mga nakahain sa malaking lamesa. At naglaway ako sa mga pagkain na nakahain. Shit! Kahit magsinungaling pa ako. Im starving!

Nagsimula akong kumain not minding his presence, dahil naasar lang ako sa pagmumukha nya kahit pa gwapo sya...

"Im done" aalis na sana ako nang bigla syang nagsalita.
"You're rude" malamig nyang sambit.
"So?" Mataray kong tanong.
"I will not tolerate those action of yours" he said. Malamig syang tumitig sa akin. Dumagundong nanaman ang lintek kong puso! Pasimple akong napaatras ng tumayo sya at unti unting lumapit sa akin.

Seryoso syang lumapit sa akin. Napahinga ako ng malalim. Napalunok ako ng isang dangkal na lang ang lapit namin. He's towered over me. Hanggang balikat nya lamang ako kaya naman nakatingala ako habang kinakabahang tumitig sa mukha nya.
"I think I can do something about that" he whispered through my ear. Nangilabot ako sa bulong nya. Ramdam na ramdam ko kung pano tumama ang hininga nya sa tainga ko.
"W-what are you doing?" Tanong ko ng mas lumapit sya sa akin. Shit! Baka may makakita sa aming kasambahay dito!
"Your in my place, you should act the way I want" he whispered again. Nakaramdam ako ng iritasyon. How dare he! Dahil sa naramdamang galit nagkaroon ako ng lakas para itulak sya sa dibdib. Matalim ko syang tiningnan.
"How dare you to say that to me! When in the first place I didn't want to be in your place! Kaya wala kang pakielam kung anong gusto kong gawin!" Tila napigtas lahat ng aking pagtitimpi. Seryoso syang nakatingin sa akin. Kahit galit na galit ako sa harapan nya nanatili syang parang walang pakielam!

"You should say thank you to me for saving you, but I think your anger towards me is still winning. Or is it truly anger or just your pride and ego?" Kahit seryoso nya yung inimik halatang may himig ng pang iinsulto.

Lalong sumidhi ang galit ko. Anong akala nya sa akin? Mataas ang pride? He's wrong! Dahil sa simula pa lamang, ubos na ubos na ang pride ko. There's nothing left to me!
"Damn you! I am so mad at you! Hinayaan nyo na lang sana akong mamatay! Hinayaan nyo na lang sana kami! I don't need you!" Sigaw ko. Alam kong rinig na rinig na ang galit ko sa buong mansyon. Ramdam ko na ang nagbabadyang luha sa mga mata ko.

Mahigpit nyang hinawakan ang pulso ko dahilan kung bakit lalo akong napalapit sa kanya.
"Get off me!" Sigaw ko. Pilit kong inaalis ang kamay nya sa pulso ko ngunit sadyang sobrang lakas nya.
"Get off me Matthew!" Paulit ulit kong sigaw habang hinahampas ng kabila kong kamay ang kanyang dibdib. Ngunit nanghina ito ng unti unti nyang inangat ang kanyang kamay para haplusin ang baba ko para magtama ang mga mata namin. Hindi nya ininda ang mga hampas ko kanina.

Kahit ayaw ko, nagtama ang mga mata namin, and in that time I feel so weak ang nagpapalakas na lang sa akin ay ang kaunting galit na nararandaman ko. He's eyes is so deep, sobrang lalim na hindi ko maabot abot. Ang mga mata nyang nakakahalinang pagmasdan dahil tila kumikislap ito tuwing seryoso sya, like now.

"Tell me, and it is the last time that I will ask it to you so better answer me. Tell me, why are you so mad at me? Did I hurt you in the past that I can't remember?" He asked.

Nanatili ako nakatitig sa mga mata nya, at tila hudyat ang mga tanong nya para isa isang pumatak ang mga luha kong kanina ko pa pinipigilan. Nakita ko ang pag igting ng kanyang panga habang pinagmamasdan ang mga luha kong walang tigil sa pagpatak.

Isa lang ang dahilan ko, hindi ko gusto ang mga kaya nyang iparamdam sa akin. At hindi ko sasabihin yun sa kanya.
Binuka ko ang aking bibig para makakuha ng hangin. Sobrang naninikip ang dibdib ko, at wala akong magawa para pahupain ang mga luha ko,

Ayaw ko na dito, I want to be out of here! This is all wrong! To be with him is wrong! To be help by them is wrong!

"I.....I want to be o-out of here..... please" I beg. Dahil alam ko pag nagpatuloy ito at kasama ko pa rin sya.... hindi ko na makakaya. I will be damned! Ang lahat ng tulong nila ay hindi karapat dapat sa amin, kamag anak ko ang dahilan ng lahat ng ito. At ako rin dapat ang lulutas nito!

"You.. will stay here" malamig nyang tugon. Pumikit ako ng mariin. Buong lakas ko syang itinulak at naging rason ito sa malaking distansya namin ngayon.

"Then I will get myself out of here!" Hudyat yun sa pagtakbo ko papunta sa labas ng mansyon. Pinunasan ko ang luha ko gamit ang likod ng kamay ko. Bago ako tumakbo palabas lumingon ako sa likod, Matthew is still standing in the dining. He's still wearing his cold and serious face.

Nangako ako sa sarili ko noon na hinding hindi ko na iuugnay ang sarili ko sa mga Aguas lalo na sa kanya, its enough that papa was on their side. Ang tangi kong dahilan ay takot ako.... na baka mahulog ako, at hindi ito ang tamang pagkakataon para mahulog. Lahat gagawin ko just to escape in his arms....