Wrath Of The Past (UNEDITED)

Kabanata 19

Deeply and Rooted

Sa bawat oras na lumilipas habang nandito ako hacienda, tila nakalimutan ko na kung bakit ako naririto, and its because Matthew's presence. Halos apat na araw na syang hindi umaalis at nanatili lamang sya dito. And every minute passed lagi kaming magkasama. Sa umaga we will eat breakfast together and after that pupunta kami sa kwadra at magpapakain ng kabayo. Yes, he teach me how to feed a horse. Kakain kami ng lunch and then ipapasyal nya ako sa buong hacienda pero sa malapit lang dahil hindi kami sumasakay ng kabayo. And after all of that we always watch the view of a sunset together. How I wish I can watch also the sunrise.

Pero ngayong ikalimang araw ng pagiging maayos naming dalawa parang kakaiba ang araw na ito.

"I am leaving to Manila, later" napa angat ako ng tingin sa kanya, naudlot din ang dapat na isusubo kong pagkain dahil sa biglaan nyang pagsasalita. We are having our breakfast. Malamig ang ekspresyon nyang nakatingin sa akin. He's always like that. Ngunit sa sinabi nya kanina may bumagsak na kung ano sa aking sistema.

"A-Anong oras?" Tanong ko. Tumungo ako at pinagpatuloy ang pagkain. Pero hindi ko na malasahan ito. I sigh. Ramdam ko pa rin ang titig nya sa akin.
"After we eat" he said. Napatigil muli ako sa pagkain. Bakit naman biglaan? Ngayon agad? Shit! Messeah! Hindi ka pwedeng magreklamo!
"A-Ah okay" sana hindi halata ang pagkadismaya ko.
"The board members of Aguas-Walt Company wanted a conference meeting, since dad is so busy with something they waiting for my presence" he said. Tumango na lamang ako. Yeah right! Marami syang responsibilidad, at hindi ako kasama dun dahil ako ang nagpapahirap sa kanya.

"There's a new book in the library and its all about science. You can read that if you are bored"
"Sige, kukunin ko na lang mamaya" ngumiti ako ng tipid bago pinagpatuloy ang pagkain.
"Is it okay with you?" Tapos na ako sa pagkain pero nanatili akong nakaupo dahil sa tanong nya.
"Ang alin?" Nagtataka kong tanong.
"That I am leaving" tumitig ako sa magaganda nyang mga mata na bihira lamang maglabas ng mga emosyon.
"Oo, naman! Its your work anyway" i said. Ngunit kabaligtaran nito ang nararamdaman ko. I don't want him to leave. Ang gusto ko ay manatili sya dito but that's childish. Alam kong hindi lang dito umiikot ang mundo nya meron silang mga kompanya na sya lamang ang may hawak.

"Okay, lets go?" Sabay tayo nya. Ano daw?
"Saan? Di ba aalis ka?" Tanong ko. Kinuha nya ang kamay ko at hinila ito patayo kaya naman sumunod ako sa gusto nya, tumingala ako upang magtama ang mga mata namin at hanggang ngayon kumakalabog pa rin ng husto ang puso ko pag nagtatagpo ang mga mata namin.
"Ihahatid mo ako" sabi nya kasunod ang paghila,sa akin palabas ng mansyon. Tumigil kami sa gitna ng hacienda. Ito ang pinaka malawak na parte ng hacienda dahil isa itong kapatagan at walang puno. Puro maliliit na damo lamang ang lupang maari mong tapakan.

"Anong ginagawa natin dito?" Tanong ko.
"You know I really want you to come with me and be by my side while I'm having my meeting, but I know its not safe with you. I don't want to risk your life." Napatunganga ako sa mga mata nya na ngayon ay punong puno ng desperasyon.
Inilapit nya pa ako sa kanya ng kunti, maya maya lang nasa mga dibdib nya na ako. He's hugging me tightly! Pagkatapos nun narining ko ang tunog ng isang helicopter sa taas. Tinanggal nya ang pagkakayakap sa akin at tumitig sa aking mga mata.
"Just wait for me, Messeah" he said.

Bumaba ang helicopter at naghatid ito ng marahas na hangin buti na lang naka pajama ako kung ako ay nakapalda siguradong lilipad ito. Ngumiti ako at tumango sa kanya, unti unti syang naglakad palayo sa akin at sumakay sa helicopter, may tatak itong M.Aguas . Sa kanya siguro ito, rich kid talaga, biruin mo pupunta lang ng Manila naka helicopter pa? Napa iling ako. Tiningala ko ang papalayong helicopter na sinasakyan nya.

Napangiti ako. Hindi ko alam kung anong ibig sabihin ng pagtrato sa akin ni Matthew nitong mga nakaraang araw but it can beat my heart so fast and it can warm my heart too. Maya maya lang hindi ko na ito makita dahil sa sobrang layo na nito.

Yes, Matthew I will wait.

Kahit boring ang buong maghapon, wala akong ginawa kundi ang matulog at magbasa. Napabuntong hininga ako ng pumasok nanaman sa isipan ko ang mukha ni Matthew. Itanggi ko man, but I miss him!  Parang hindi na ako sanay ng hindi sya nakikita sa isang araw. Hindi katulad noon na gustong gusto ko pa syang layuan dahil sa takot but right now I'm not afraid anymore. Wala namang masama kung mahulog hanggat kaya mong harapin ang mga consequences nito.. ako handa ko itong haharapin because it can make me happy.

Tiningnan ko ang orasan at mag aala una na ng hapon. Bumaba ako sa dining at kumain ng lunch, kahit sa pagkain hinahanap hanap ko sya sa tabi ko. Napailing ako. This is bad! Ng matapos ay umupo ako sa balkonahe sa labas ng mansyon. Pinanood ko kung paano magtrabaho ang mga haciendero. And they are really good! Ng nainip ako dun ay pumasok akong muli at umupo sa sofa ng living room at binuksan ang tv, nabungadan ko ang movie na Everyday, I love You ni Liza Soberano at Enrique Gil at aaminin ko na isa rin ako sa fan ng love team na ito kaya pinanuod ko ito. Ngunit di ko namalayan na nakatulog pala ako sa sofa.

Nagising ako dahil sa malalambot na kamay na humahaplos sa buhok ko. Unti unti ko tong minulat at halos tumalon ang puso ko sa nakita. Nanaginip ba ako? Because right in front me is Matthew!

Mabilis akong umupo at bumangon sa pagkakahiga sa kanyang lap. Hindi ko namalayan na ang ginawa ko na palang unan ay sya! Amusement is flastered in his face habang ako ay litong lito sa harap nya.
"Matthew?" Paninigurado kong tanong.
"Yes?" He said while smirking.
"Why are you here? Tapos na ba ang meeting?" Sunod sunod kong tanong.
"Yup, it ends early. But Mom wants to me to stay in Manila at ipagpabukas na lang ng uwi. But my feet was so eager to go back. That's why I'm here." He said. Napatango ako. Ng nakita ko ang ngisi nya ay hindi ko maiwasan ang pagiisip kung anong itsura ko ngayon. I'm sure I'm look like hell! Kagigising ko lang! Shit! Agad dumako ang kamay ko sa aking mata sinisigurado kung may naiwang muta and then inayos ko rin ang buhok ko. Pagkatapos tiningnan ko ulit si Matthew at ng nakita ko ang isang ngisi sa kanyang mga labi ay nag init ang pisngi ko.

"Dapat sinunod mo na lang ang Mommy mo, you look tired" sabi ko ng napansin kong may konting pagod akong nakikita sa mga mata nya. Bigla syang tumayo at kinuha ang isang kamay para tumayo din.
"Bakit?" Tanong ko. Hayy kahit yata ang paghawak hawak nya sa aking kamay ay nasasanay na din ako. Para bang he's always allowed to touch my hands kahit walang permiso.

Hindi sya umimik hinigit nya ako papalabas at naglakad kami papuntang dalampasigan. Napangiti ako ng makita ko ang unti unting pag lubog ng araw, the sunset. Ng makarating kami sa dalampasigan ay nanatili ang kamay nyang nakahawak sa akin. Habang pinagmamasdan ang sunset, napaisip ako, sa lahat ng nangyari sa akin. In this past few days ang daming nangyaring masama, kasama na ang pagpunta ko dito sa hacienda. And then I realized, sa lahat ng nangyaring masama sa buhay ko ang pagpunta dito ang pinaka nagustuhan ko. Hindi ko alam na posible palang guminhawa ang pakiramdam ko sa kabila ng mga pasakit at problema.

"Another reason why I want so badly to go back is I want to be with you while watching the sunset. I want to watch the reason of your smile and although I don't like sunset I am slowly learning to like it, because I want to be a part of your reasons" while he said those lines, realization hit me.

Unti unti ng nangyayari ang kinatatakutan ko. And no regret for it. I'm sorry for myself but I'm falling deeply and rooted.