Wrath Of The Past (UNEDITED)

Kabanata 4

Hope

Hindi ko malilimutan ang lugar na ito 'Hacienda Réal' it gives me peace and comfortable. Ramdam ko ang lungkot at paninikip ng dibdib ko habang naglalakad paalis sa mansyon. Sa kaunting panahon parang ayaw ko ng umalis dito. Napamahal na ang lugar na ito sa akin.
"Take care Jairus" paalam ni tito Mateo.
"I will. Mateo" tugon ni papa
"If we have time we will visit you too"sabi naman ni tita Kristine. Ngumiti si papa.
"Salamat ha" paalam ni papa.

This is why I hate goodbyes. Too dramas! I more likely chosen leaving without saying goodbye. Habang nag uusap pa sina papa at tito Mateo napadako ang mata ko sa dagat. Kailan ko kaya ulit ito makikita? Napatigil ang mata ko sa pamilyar na tao na nakatayo sa tagiliran ng mansyon. He's looking directly to me. It's Matthew. Malamig nanaman ang kanyang mga mata. Nakalagay sa magkabila nyang bulsa ang kanyang mga kamay. Dinagundong nanaman ng kaba ang dibdib ko. Im still young pero naiintindihan ko na itong mga nararamdaman ko sa kanya. Attraction that's the term, pero alam ko dadaan ang panahon at mawawala din ito, dahil sabi nga lahat ng nandito sa mundo ay hindi permanente. Muli akong tumitig sa kanya. He's still there. Nakatitig sa akin. I want to go to him to say atleast goodbye kahit naman sa kaunting panahon nagkasama kami at kahit lagi kaming nagbabangayan sya ang unang tao na nakausap ko outside my comfort zone.

Ang plano kong pag papaalam ay naudlot dahil naalala ko saying goodbye is more complicated so its better to leave without saying goodbye. Inalis ko ang pag katitig sa kanya ng maglakad na kami ni papa paalis. Sumakay kami sa kabayo tulad ng pagpunta dito. Sa huling sandali muli kong tiningnan ang pinagtatayuan ni Matthew pero wala na sya dun.

That's the only memories I remember when we went to that place. Hinding hindi ko malilimutan ang hitsura nito. Pati na rin ang lalaking nakilala ko dito...

"Shit ang hirap ng algebra grabe!" Sigaw ni Mariel. Kaklase ko sya. May group project kami sa Math and it really frustarate us! 6 years passed by and I am already 16 years old. Grade 11 student.
"Messeah. Pano ba to?" Tanong nya sa akin. Tumango ako sa kanya at nagsimulang turuan sya.

Marami na ang nagbago sa mga lumipas na mga taon. Simula nung nag Grade 8 ako lumabas ako sa comfort zone ko. Hindi na ako homeschooled di katulad noon. Natuto akong makibagay sa ibang tao. Pero I dont have a group of friends Im contented of being alone. Hindi ko kailangan ng tulong ng ibang tao. Papa teach me to be independent and how to manage my life perfectly.

"Done" i said. Bumaling ako kay Mariel na namamanghang nakatingin sa akin.
"You're so amazing! Halos lahat ng kaklase natin hirap na hirap dito! Pero bakit ikaw easy lang sayo?" Nakangiti nyang sabi. Ngumiti ako sa kanya.
"I study a lot" tipid kong sabi. Niligpit ko ang mga gamit ko. Sinukbit ko ang bag ko sa balikat ko. Sabay talikod. Hindi na ako nag paalam. Tiningnan ko ang oras sa wrist watch ko ang its already 4 pm. Pumunta ako sa parking lot at inantay ang sundo ko.

Simula noong tumungtong ako ng senior high I started to study our company. Nag acting CEO pa nga ako last month and its so memorable to me. Malaki na ang kompanya namin meron na nito sa buong south east asian, at ngayon naman sinisimulan na sa Europe. Naalala ko pa noong sinabi sa akin ni papa na hindi na ako mag hohomeschooled. Im so happy that time. Pero nagtaka ako noon ngunit hindi na ako nagtanong.

Huminto sa tapat ko ang puting kotse. Ito na ang sundo ko. Lumabas si Mang Albert para pagbuksan ako ng pintuan sa backseat. Pumasok na ako, nagsimula nang umandar ang sasakyan. Nilabas ko ang headset ko at nilagay ito sa tainga ko. Nakinig ako ng kanta. Dumungaw ako sa bintana at pinagmasdan ang nasa labas. Iba talaga dito sa Maynila. Sobrang dami ng buildings.

Napatigil ako ng may mahagip ang mga mata ko. 'Aguas Hotel and Resort' alam kong isa ito sa pag aari nila. Pinagmasdan ko ito hanggang mawala ito sa paningin ko. Naalala ko nanaman ang Hacienda Réal. Ng makarating kami sa bahay namin dire diretso ang pasok ko sa loob. Modern ang style ng bahay namin hindi sya isang mansyon tama lang ito para sa isang businessman na katulad ni papa. Aakyat na sana ako sa hagdan ng may narinig akong mga boses sa kusina.

"She's back"
"Paanong nakarating ulit sya dito? What happened?" Gulat na tanong ni papa. Lumapit pa ako lalo para marinig ang pinag uusapan nila.
"Gumamit sya ng ibang passport. At ayon sa bagong report sa akin she's in Batanggas. I dont know what's her plan"
"I know she's back for something. Hindi talaga sya matatahimik hangga't walang masasaktan." Galit na sambit ni papa.

Dumungaw ako at nakita ko si tito Mateo ang kausap nya. Anong ginagawa nya dito? May kasama kaya sya?
Nagpakita ako sa kanila. Natahimik sila ng makita ako.
"Oh hija nandito ka na pala" bati ni papa. Lumapit ako sa kanya at nagmano. Ganun din ang ginawa ko kay tito Mateo.
"Good evening po tito Mateo" bati ko sa kanya. Wala syang pinagbago matikas pa rin kahit alam mong may edad na, matingkad talaga ang pagiging espanyol nya.
"Im glad you still remember me. You grow up beautiful. How old are you?" Tanong nya. Ngumiti ako.
"16 po" sagot ko.
"Wow! I thought you are already 18! You're still a minor" mangha nyang sagot.

"Sige, Messeah you can go up and change" sabi ni papa. Tumango ako umalis na dun. Sino kaya ang pinag uusapan nila. Parang may masamang dulot ang pinag uusapan nila ah?
Ng makapagbihis ako bumaba ako. Nakasalubong ko ang isang katulong namin.
"Ma'am, pinapatawag kayo ni Sir sa office nya" sabi nito.
"Sige" tugon ko. Pumunta ako sa office nya. Naabutan ko syang nakaupo sa swivel chair.
"Pa..."tawag ko.
"Have a sit" pormal nyang sabi.
"What it is all about?"tanong ko. Tumingin ako sa kanya.
"By next month we will go to states" he said. Nanglaki ang mata ko.
"Why?" Gulat kong tanong.
"Its for your safety" maikli nyang tugon. Hindi ko talaga sya maintindihan!
"Wait! Anong safety?! Look papa gulong gulo na ako sa bawat desisyon mo! So please tell me! Alam ko noon pa... m-may tinatago kana di ba?" Nanghihina kong sambit.

Simula bata pa lang feeling ko nakakulong ako at hindi ko alam ang dahilan nito. Kahit gaano ako katalino ang matagal na nakatago ay hindi basta basta mahahanap.
Lumapit sya sa akin at kinuha ang kamay ko. Konti na lang ang tangkad ni papa sa akin.

"Just remember Messeah. You can't trust anyone. You only one can trust is your self. Kailangan mong magpakatatag kahit anong mangyari." He said.
"Pa..w-what are you saying?" Mahina kong tanong.
"This is not the right time to spill it out, anak... just... take care of yourself. Promise me" hinawakan nya ang magkabila kong balikat at nyakap ako. Kahit gulong gulo ang isip ko niyakap ko sya pabalik at tumango.

Aminin ko man o hindi. Kinakabahan ako sa sinasabi ni papa. I hope everything will be okay. I just hope....