Wrath Of The Past (UNEDITED)

Kabanata 35

Whole and Happy

Tulala ako habang pinagmamasdan ang walang malay na mukha ni Papa. Hindi ko alam kung kaya ko ba ang aking pinaninindigan. Hindi ko lang talaga matanggap sa sarili ko ang lahat ng katotohanan.

Kahapon pagkatapos kong paalisin si Matthew, sobrang gulo ng utak ko. Dahil pagkatapos ko syang paalisin hindi ko alam kung bakit nagsisi ako, at para bang mas gusto ko syang pabalikin at sabihin na gusto ko sya sa aking tabi at wag ng umalis. But its so hard. Ito ang nararamdaman ng puso ko pero pinapangunahan ako ng isip ko.

Napalingon ako sa pintuan ng bumukas ito at iniluwa si tito Mateo, hinintay ko pa kung may papasok pa pero walang kasama si tito Mateo. Sya lang mag isa. May parte sa akin na sana'y kasama nya si Matthew. Pero pinaalis ko na sya at kung naramdaman nya iyon gusto ko syang umalis sa buhay ko kaya alam kong hindi na yun magpapakita sa akin o dito sa ospital.

Tumayo ako at sinalubong si tito Mateo.
"Good morning tito" ngiti ko. Ngumiti sya pabalik. Umupo ako sa couch, nakita ko naman si tito Mateo na bumaling kay papa at doon umupo kaya naman nakatalikod sya sa akin ngayon. Ang kanyang tindig at angas ay kamukha ni Matthew at yun ang palatandaan ng pagiging Aguas. Angas at awtoridad ang tatak ng pagiging Aguas. Kaya naman napapasunod nila ang lahat. Kaya naman nagtatagumpay sila sa lahat lalo na sa business.

Napapaluhod nila ang kahit na sino. Bagama't parehong pareho ang mag ama, sa tingin ko'y mas umaangat si Matthew. Dahil ang kanyang mga mata ay walang katumbas kapag tinitigan ka nya. Ang lalim nito ay nakakapagpalunod. Ang bagsik nito ay nakapagpapayuko. Ang titig nito'y nakakapanghina.

"I treat him like my brother, more than a friend" Nagitla ako sa pagsasalita ni tito Mateo. Inayos ko ang upo ko. Hindi ko nakikita ang mukha nya ngunit ramdam ko ang kaseryosohan.
"I shared my deepest secret, lies and sorrow...." i heard him sigh.
"...and I know he did the same."
Hindi ko man maintindihan kung bakit sya nagsasalita ng ganito pero nanatili akong nakinig.

"And if I were him I will did the same too just to protect the person that I love. He did it in the wrong way but he save lives in the right place. He's not perfect but I adore him" narinig ko ang pagkabasag ng kanyang boses. Nakaramdam ako ng lungkot na unti unting bumabasag sa aking puso.

"Tito.." tawag ko. Dahil hindi ko man sya maintindihan alam kung patungkol ito kay Papa. Humarap sya sa akin. Nakita ko sa mga mata nya ang kalungkutan at pagsisi. He walk towards me and the he held my hands and look at me with a sad eyes.

"Dahil....anak ka ni Jairus tinuring na din kitang anak. Kung may malaman ka man na maaaring makapagpabasag sa iyong puso...please stay with your father. He is your father no matter what. Don't be upset to the things that might happen. For your father, please stay" he said. Tumango ako.

Magulo. Sobrang gulo ng mga sinabi nya. Ngunit sa daming emosyon sa kanyang mga mata ay napatango ako. Ano man ang ibig sabihin ni tito Mateo, gagawin ko yun. I will stay with Papa, no matter what.

Tumayo sya, ganun din ako.

"Thank you for listening...for the mean time I'll go" he said. Tumango at ngumiti. Hahawakan nya na sana ang doorknob ng lumingon ulit sya sa akin. Kumunot ang noo ko.

"Matthew is so drunk last night, I know something happened between you two. You are the only person who can awaken the monster inside him, his madness Messeah is to the highest level right now. I don't want to interfer but I hope you both fix it.." he said before he leave.

Napatulala ako ng ilang sandali. Kasabay nun ang pag upo ko. Hindi ko alam kung kaya pa ba ng utak ko lahat ng sinabi ni tito Mateo. Hindi ko na lahat maproseso at mukhang nagkakagulo na ito.

Una ang tungkol kay papa and then right after that about Matthew. Just what the hell, right?

Lumapit ako sa isang nurse at hinabilin pansamantala si Papa. Kailangan kong pumunta sa supermarket para makabili ng kaunting grocery. Pumunta ako sa elevator para makababa na. Tumayo ako ng ilang segundo dahil iniintay ko itong bumukas. Ngunit ng bumukas ito ay nagsimulang magkarerahan ang puso ko. Because right in front me is Matthew! He's wearing a leather black jacket and maong pants that made him look hot even the weather is cold!

Nagtama ang paningin namin. At kagaya ng dati his eyes is cold and no emotions. At dahil doon parang gusto ko ng umatras ngunit nilakasan ko ang loob ko para pumasok sa lift. He remain in his place habang ako ay nagpunta sa kanyang likuran. Nanalangin ako na sana'y may pumasok pang ibang tao para hindi awkward sa aming dalawa. Pero hindi dininig ang panalangin ko! Nakasarado na't lahat ang elevator kami pa ring dalawa ang nasa loob!

Now it's too awkward! San ba sya papunta? Shit!

"Where are you going?" Halos mapatalon ako sa tanong nya na puno ng lamig. And my heart is really beating so fast and I want to stop it but it won't!

"G-Grocery" shit! Why are you stuttering Messeah?!

Hindi na sya umimik pagkatapos hanggang sa bumukas ang lift sa basement. Shocks! Bakit sa basement? Ay bobo! Hindi ko pinindot ang Ground floor! What the hell?! Pati pagpindot nalimutan ko na? Gustuhin ko mang pindutin yun ang kaso lang nakaharang na si Matthew!

"C-Can you press the Ground Floor?" I asked bravely. Hindi nya pinindot ito sa halip he grip my wrist and pull me outside that elevator.

"The hell?! Matthew?!" Sigaw ko. Hindi sya umimik. Dahil sa takot ko sa kanyang kalamigan ay hindi na ako nagprotesta. Gusto kong katukan ang sarili ko. I should push him away. Nagawa ko na yun kahapon kaya alam kong I can do it also now.

Pinatunog nya ang alarm ng kanyang benz at binuksan ang front seat, walang imik akong pumasok doon, pinanuod ko syang sumakay sa driver seat.

"Pastened your seatbelt" he said. Hindi ako kumibo at matapang na tumingin sa kanya. His eyes is looking at me too.

"Where are we going?" Mahinahon kong tanong.
"Grocery, like what you just said" malamig nyang usal.
"I can walk, it's just near" i said. Hindi ko alam kung bakit ngayon lang ako tumanggi samantalang nakasakay na ako sa sasakyan nya. Napailing ako sa sarili ko.

"If you don't pastened your seatbelt, I will do it for you" he said. Automatic kong hinagilap ang seatbelt at muling tumingin sa kanya. Hindi na sya nakatingin sa akin at nagsimula na syang mag drive.

"Look, I know we're not okay so you don't need to do-"

"Who says we're not okay?" Napairap ako.

"We just had a fight yesterday! Don't be blind-"

"YOU had a fight not me. I didn't fight you back" nagtagis ang bagang ko. Naaasar na naman ako.

"Liar! You leave that time! Meaning you take seriously what I said-" he cut me off for the third time and I'm so pissed right now!

"Only that time, Messeah I didnt say rest of our life. And-"

"PWEDE BA! Patapusin mo ako sa sinasabi ko! You always cut my words!" I heard him chuckled. And I dont know what's happening to me because when I heard him chuckled it warmth my heart but it should be mad!

"Okay, your turn now" he said. Nakatingin sya sa daan. At ako naman ay nakatingin sa kanya ng matalim or should I say parang matalim.

"Your father said to me that you got drunk last night. So I thought that you are mad at me." I said in a soft tone.

"Yes I'm mad." He said. Tumungo ako.

He should right?

"But I can't stay mad at you. I can't stay mad to the person who hurt me a million times and made me whole and happy more than the hurt she gave me."