Wrath Of The Past (UNEDITED)

Kabanata 40

Slave

Tinulak ko sya ng malakas kaya naman humiwalay sya sa akin. Kahit may luha ang aking mga mata galit ko syang pinukol ng tingin.

"I'm not Damiella!" Sigaw ko. No....no...I'm not her daughter! Lumapit sya sa akin ngunit lumayo ako.
"I know you are. Ikaw ang anak namin ni Dmitri. Ikaw! Tinago ka sa akin ni Jairus!" Nakitaan ko din syang lumuluha. Umiling ako at hindi ako makapaniwala.

"Sinungaling ka! You're evil! Si Papa ang ama ko at hindi si Dmitri at lalong hindi ako si Damiella! I'm not your daughter!" Sigaw ko.

Hinawakan nya ang braso ko ngunit tinampal ko ang kamay nyang nakahawak dun. Hindi ako maniniwala sa kanya.

"Ako ang ina mo, Messeah. Ako. Minsan ba ay nakilala mo ang ina mo? May pinakilala ba sayo si Jairus? Di ba wala? Dahil ako ang ina mo at hindi sya ang ama mo!" Humihikbi nyang sambit. Umiling ulit ako. I'm catching my breath because of so much crying.

"Please...maniwala ka sa akin.. you are all I have." Pagmamakaawa nya. Umiling ako.
"Paano kita paniniwalaan?.....you can kill people! You tried to kill Papa then you shoot me! How will I trust and believe you?!" Sigaw ko.

"Because I was desperate!" Sigaw nya pabalik. Nagsinuling ba sa akin si Papa? totoo ba ang sinasabi ni Lorna Ignacio?

"I was desperate to have you! To be with you! Aksidente ang pagkakabaril ko kay Jairus. Hindi ko sinasadya! Sobrang galit lang ako noon sa kanya..... at hindi ako ang bumaril sayo." Nanglaki ang mata ko. Hindi sya ang bumaril sa akin?

"Then who?" Mahinahon kong tanong.
"Isang tauhan ng kalaban ni Dmitri noon. Nakilala nya ako at sinundan at imbis na ako ang mabaril ay ikaw. Saktong dumating noon ang anak ni Mateo kaya nakatakas ako at hinarap ko ang bumaril sayo." Pumikit sya ng mariin.

"I kill the man who shoot you." Sabi nya. Napailing ako. I can't believe it!

"Kahit anong sabihin mo, hinding hindi ako maniniwala sayo!" Sigaw at akma na akong tatalikod ng magsalita sya.

"Then tell Jairus and ask the truth." She said. Hindi na ako lumingon at nagsalita. Tumakbo ako patungong hospital. Pinalis ko ang mga luha ko at pumasok nasa elevator. Hindi ko na alam ang gagawin ko. Wala na akong matinong maisip. Hindi ko na alam kung anong totoo at hindi. Na buhay ba ako ng puno ng kasinungalingan? Na buhay ba ako sa loob ng galit ng nakaraan?

Ako ba talaga si Messeah Jade Benosa, ang anak ni Jairus Benosa at tagapagmana ng pabagsak na kompanya?

O.....ako si Damiella Kulikov anak ni Lorna Ignacio at Dmitri Kulikov, isang mafia boss at makapangyarihang tao sa Russia?

Sino ba talaga ako? Sino ba talaga ang pamilya ko?

Padabog kong binuksan ang pintuan ng kwarto. Napatingin ang lahat ng tao doon sa akin. Manhid na manhid na ako ngayon. Hindi ko na maramdaman ang sakit at dalamhati. Galit. Galit ang namumuo sa akin.

Naabutan ko sa loob sina tito Mateo, tita Kristine, Papa, Ruth Guevarra at Matthew. Hindi ko sila tiningnan agad akong tumitig kay Papa. Bakas sa mga mukha nila ang pagtataka sa akin. Dahil ang dala ko ngayon ay galit. Naglakad ako patungo kay Papa. Never minding the other people looking at me. I just stared at Papa.

"M-Messeah.." rinig kong tawag ni tita Kristine.

"Tell me the truth." Malamig kong tanong. Narinig ko ang malalim na paghinga ni tita Kristine. Walang emosyong nakatingin sa akin si Papa.

"Sino ba talaga ako?" Malamig kong ulit na tanong. Kahit ako ay natatakot na sa tono ko.

"Messeah, calm down" tita Kristine said.