Wrath Of The Past (UNEDITED)

Kabanata 30

Isang Matthew Kier Aguas

"Your phone is ringing" tumingin sa akin si Matthew ng narinig nya akong nagsalita. Nandito kami ngayon sa living room at nanunuod ng movie. Inabot ko sa kanya ang kanyang cellphone. Tiningnan nya kung sino ang caller at tumingin sa akin.

"I just answer it" he said. Ngumiti ako.
"Go on" tango ko. Sino kaya ang tumatawag?

Lumabas na sya ng living room. Wala akong alam kung anong balita sa Manila. Wala akong alam kung ano nangyayari sa labas. Hindi ako nakatiis kaya sinundan ko sya. Nakita kong nasa labas lamang sya ng pintuan ng living room kaya sumilip na lang ako.

"Dad" rinig kong bungad nya. So si tito Mateo ang caller.
"I know.....I just want a little time" he said. Lalo pa akong nakinig.
"Yeah. We'll go back soon.."
"What? The police is so coward dad, It's been a month but yet it's not done?" Medyo galit ang kanyang tono. Hindi ko alam kung bakit kinakabahan ako.
"Yeah, I'll protect her, you don't need to ask.......yes...we'll go back" then he hung up.

Mabilis akong umupo sa sofa at inantay ang pagdating nya. Nakangiti syang lumapit sa akin.
"Sino ang caller?" Tanong ko. Tumabi sya sa akin at tiningnan ako.
"My dad....he wanted us to go back" he said. Hindi ko na talaga alam ang sarili ko. I should be happy! But now I feel so sad!

"Kailan?" Tanong ko. Pinipilit kong maging excited.
"Tomorrow" halos mabilaukan ako.
"What? Bukas?" Naguguluhan kong tanong.
"Bakit? Ayaw mo?" Nagtataka nyang tanong.
"Hindi.. I mean, bakit biglaan?" Tanong ko. Hinawakan nya ang aking mga kamay at tumingin ng diretso sa aking mata.
"Because you should go back to the place that you belong. You should go back to the life that you had before" he said. Gusto kong maiyak. Yun ang gusto ko noon. Pero bakit ngayon pa? Kuntento na ako kung anong meron ako ngayon. Alam kong mali at hindi ako karapat dapat pero pwede bang dito na lang ako at makasama sya?

That's wrong Messeah...

Matthew is right! I don't belong here. I should go....back.

Tumango ako sa kanya.
"Sige, ahh mag iimpake lang ako" sabi ko atsaka umalis.

Tahimik akong nag impake. Malalim na ang gabi at bukas ay aalis na kami. Maraming bumabagabag sa akin pero nakatulog din ako ng gabing yun.

Nag susuklay ako ng may kumatok kinaumagahan. Maya maya ay aalis na kami. Pero bakit puro lungkot ang nararamdaman ko?

Nakasuot na ako ng isang black jeans at pull over na damit, pinaresan ko ito ng isang boots. Pinagbuksan ko ang kumakatok at doon nadatnan ko si Matthew.

"You ready?" Tanong nya. Ngumiti lamang ako.
"Before we leave I want us to horse ride" he said. Tumango ako at sumama sa kanya. Hawak nya ang aking kamay habang palabas kami ng mansyon pero napatigil ako ng huminto sya at humarap sa akin, tiningnan ko ang kabuuan nya. Hayy. Kahit ano yatang damit ay bagay sa kanya at lalo lamang syang gumagwapo. Nakasuot sya ng isang maroon na v-neck at maong pants naka boots din sya.

"Bakit?" Tanong ko sa kanya. Bakit kami huminto?
"You're too quite. What's bothering you?" Tanong nya. Bakit ganun? Kahit anong gawin ko, tuluyan pa rin akong nahihila ng kanyang mga mata.
"W-Wala" bumuntong hininga sya.
"I know you too well, tell me Messeah" he said.
"I-I'm just curious if going to Manila is safe when tita Lorna is just around?" Tanong ko kahit hindi naman talaga yun ang bumabagabag sa akin.

Hinawakan nya ang pisngi ko, halos mapapikit ako sa lambot niyon.

"It's not yet safe but I want to risk Messeah, I'll protect you, hindi ko hahayaan na makuha ka nya o masaktan." He assured.

Tumungo ako, ano ba kasing problema? Ano ba kasing kailangan kong gawin para tumahimik at umayos ang lahat?

"Why do you want to risk Matthew?" Tanong ko tinaas ko ang tingin sa kanyang malamlam na mga mata.
"Because it's the only way to save you. To risk. If I let you hide in this place I'll be unfair to you, you are right hindi ko dapat itago ka. You will be strong and brave If I let you fight but I promise.... every fight of yours, I'll be there." He said. Gusto kong maiyak sa mga sinasabi nya.

Nang makarating kami sa flower farm ay naglakad lakad kami sa paligid nito na magkahawak ang kamay.

"Matthew, nasan ang dulo nitong hacienda?  Sa sobrang lawak kasi ay hindi ko pa nakikita." Sabi ko.
"Do you want to see?" He asked. Tumango ako. Kaya naman halos kalahating oras ang aming binyahe para makarating sa isang burol.

"Ito na ba ang dulo?" Tanong ko.
"Nope. Aabutin ng dalawang araw o higit pa bago makarating sa dulo nito." Sabi nya. Nalungkot ako bigla.
"Then, bumalik na tayo" anyaya ko.

"But I can show it to you" sabi nya. Tumango ako agad. Tumakbo paakyat ang sinasakyan naming kabayo, kumapit ako ng mahigpit sa tali. Bumaba agad kami sa kabayo ng makarating sa tuktok.

At agad akong namangha sa nakita ko. Sobrang lawak na karagatan na may matataas na alon ang nakikita ko! OMG! Sobrang ganda! Muka itong malapit dahil sa laki nito pero malayo talaga ito. May nakikita akong mahabang daan patungo doon.

"Wow! Yan pala ang dulo?" Tanong ko. Napangiti ako ng yinakap nya ako mula sa likuran. Pinahinga nya ang kanyang ulo sa aking kanang balikat.
"Yes. That's the end of our hacienda" he said.

"Ang ganda!" Sigaw ko. Namamangha talaga ako sa nakikita ko ngayon.
"Naka punta ka na ba dyan?" Tanong ko,
"Oo, pero isang beses lang dahil hindi na ako muling bumalik dito" he said.

"So you mean na ito ang unang tapak mo dito sa hacienda simula noong nag New york ka?" Tanong ko tumango lamang sya.

"Bakit?" Kuryuso kong tanong. Ang ganda ng lugar na to pero hindi man lang nya pinupuntahan?

"Because this is the place where the girl in the past left me without saying goodbye, so I hated this place for a long time" he whispered. Dinagundong ako ng kaba.
"Who's the girl then?" Tanong ko. Humigpit ang yakap nya sa akin.

"It was you" he said. Napabaling ako sa kanya. Matangos na ilong at makurba nyang pilik mata ang bumungad sa akin at nakatingin din pala sya sa akin.
"Ako?" Tanong ko. Napatawa ako.
"Don't laugh, Messeah." Banta nya.
"Ang babaw mo kasi! Paanong ang pag alis ko lang ang dahilan?" Natatawa kong tanong. Nabigla ako ng hinarap nya ako sa kanya. Nakapalibot pa rin ang kanyang braso sa aking bewang ang pagkakaiba nga lang ay nakaharap ako ngayon sa kanya. Nakapahinga ang aking kamay sa kanyang dibdib.

"It's a big slap to me. Tinitigan mo ako ng araw ng pag alis mo. And I expected you to come near me and say goodbye to me but you didn't" sabi nya. Seryosong seryoso sya kaya hindi ko na talaga alam kung totoo ang sinasabi nya.

"I'm sorry. I just hate saying goodbye" sabi ko. Dinampian nya ako ng marahang halik sa labi. Napaawang ang bibig ko sa ginawa nya. Nagkatitigan kami.

"It's okay. I have you now" he whispered then he kiss me again pero ang mga halik nya ngayon ay mararahan at mababaw lamang at nakakabaliw ang mga halik nya!

Tumigil sya sa paghalik at tinitigan ako sa mata.

"When we go back to Manila, You will go on to your life but I will not leave to your side, promise me na ikaw ay akin lang" he said. Nakakaliyo ang bawat bulong nya.

"Edi hindi ko na maipagpapatuloy ang noon dahil bago na di ba. Nandyan ka na eh?" Natatawa kong  sabi.

Hinalikan nya muli ako at talagang sa puntong ito lalo akong nabaliw.

"Yeah, may magbabago talaga. Noon walang isang Matthew Kier Aguas pero ngayon susundan at hahanapin ka lagi ng isang Matthew Kier Aguas" he said between his kisses. Napangiti ako.

I'm okay with that, as long as I have you, magiging maayos ako. At mangangarap ako na sana ay tayo na talagang dalawa.