Wrath Of The Past (UNEDITED)

Kabanata 23

Medicine

A 3 years old girl named Messeah was crying while running out to the mansion that so unfamiliar to her. It was raining heavily. And every drop of it was spreading through her body.

"Mommy!" She said while running and crying. Ng maramdaman ng batang babae ang pagod she hide herself to the cave she saw. Nilalamig ang buo nyang katawan. Pagod na pagod din ito dahil sa pagtakbo. Maririnig ang kanyang mumunting hikbi sa buong kweba.

"Mommy....Mommy!" She said. The young girl feel so scared, that once her life she couldn't find her mother. All she want was to escape from this darkness. After a minute a loud thunder was heard in a whole place. She closed her eyes intently. Nilagay nya ang kanyang dalwang kamay sa magkabila nyang tainga para hindi marinig ang nakakatakot na tunog ng kulog.

"Mommy!! Help!" She scream. The little girl can't do anything except from crying. When a lightning strike her heart beat so fast anticipating a loud thunder again.

And then thunder strike again that made her scream.

Napabalikwas ako ng higa sa aking kama. Nangingilig akong umupo at napalunok. Niyakap ko ang aking sarili ng maramdaman ko ang lamig. Tiningnan ko ang bintana at nakita ko sa labas ang malakas na pagbuhos ng ulan. My heart is beating so fast.

Bakit ganun? What was that? Bakit napanaginipan ko na naman yun? And it's raining! Tuwing umuulan, yun ang lagi kong napapanaginipan at dahil din dun nagkaroon ako ng phobia sa kidlat at kulog. Pero isa lang itong panaginip. O hindi?

Pinasadahan ko ng tingin ang buo kong kwarto, siguro ay binuhat ako ni Matthew patungo dito sa kwarto. Humiga akong muli, kahit natatakot sa ulan, I tried to be brave because I know papa is not here to comfort me. Alam ni papa na may phobia ako sa gantong panahon and he's always by my side in that times but now ako lang. Kaya dapat malakas ang loob ko to face my phobia.

Pinikit ko ng mariin ang aking mga mata ng marinig ang malakas na hampas ng ulan kasabay ng hangin sa labas. Hindi ko namalayan na may tumulo na palang luha sa aking mga mata. Shit! Pinunasan ko ito. Messeah! Please be brave! Minulat ko ang aking mga mata at nakita ko ang pag liwanag sa labas tanda ng kidlat. Bumilis lalo ang tibok ng aking puso dahil sa inaasahang kulog.

At dahil dun sunod sunod naglabasan ang aking mga luha. Nilagay ko sa aking tainga ang aking mga palad. Mimicking the dream I had. Lumipas lang ang isang minuto at narinig na ang malakas na kulog sa buong paligid. Diniinan ko ang pagtaklob sa aking tainga. Nangingilig na rin ang aking katawan sa sobrang takot. Humihikbi na ako sa sobrang iyak.

Tuwing nagkakaganito ako noon, ang gamot ko lamang ay pagcocomfort ng aking papa. And he's always telling me. 'Shhhh...Messeah...It will be alright...I'm here... you don't have to be scared'

Inaalala ko ang mga sinasabi sa akin ni papa noong nandyan pa sya sa tabi ko. Pero kahit kaunti ay hindi ako nito napakalma lalo na ng sunod sunod na ang pag kidlat at pag kulog. Hindi na ako mapakali at lalo lamang akong nag papanic. Hirap na rin ako dahil sa pag iyak.
"Mess-eah....y-you w-ill b-be alright" pagkausap ko sa sarili ko kahit humihikbi.

Matthew.

Biglang sumagi sa akin ang pangalan nya. At ng dumating na naman ang kidlat hudyat ng parating na kulog. Tumakbo ako palabas ng kwarto at hinanap ang kwarto ni Matthew. At ng mahanap ko ito walang sabi sabi ko itong kinatok. Wala pa ring habas ang aking mga luha sa pagpatak. And I hate myself right now. When it comes to thunder and lightning I'm always scared and weak.

Maya maya lang ay binuksan na ito ni Matthew. Nakaputing sando lamang sya at pajama na kulay black.
"P-Pwede bang d-dito m-muna ako?" Tanong ko habang nakatungo. Ayaw kong makita nya ang aking mukha na lumuluha.
"What happened?" Tanong nya. Hindi ako umimik. He lifted up my chin para makita nya ang mukha ko. Nakitaan ko ng pag aalala ang kanyang mukha ng makita akong umiiyak, instinct na siguro na ako'y pumikit ng marinig ko ang muling pagkulog.

"Shit!" Narinig kong mura nya bago ko naramdaman ang mabilis nyang paghila sa aking para yakapin ako kasabay ng pagsarado ng pintuan ng kwarto nya. Yakap yakap nya ako, at hindi ko alam kung bakit nakaramdam ako ng kaligtasan at kaginhawaan ng pakiramdam. Amoy na amoy ko ang mabango nyang pabango dahil sa sobrang lapit nya. Ng pakawalan nya ako ay agad nyang pinahid ang aking mga luha sa aking mukha.

"I'm sorry for disturbing you" I whispered. Kunot noo syang tumingin sa akin.
"Why are you crying?" Nag iwas ako ng tingin. Napahinga ako ng maluwag ng tumigil na kulog at kidlat tanging mahihinang ulan na lamang ang nanatili.

"Thunders and lightning" I only said siguro naman ay magegets nya di ba? Tumango sya at hinigit ako papunta sa malaki nyang kama.
"Uhm...tumigil na naman ang malakas na ulan kaya siguro...babalik na ako sa kwarto ko." Seryoso nya akong tiningnan.

"No. You can sleep here" lumapit sya akin.
"But..." hindi ko na itinuloy ang sasabihin ko ng matalim nya na akong tiningnan.
"You should've told me about your phobia" ngumisi ako ng na laman nya kaagad.. ang talino nya talaga!

"Sorry...Sanay akong si papa lang ang nakaka alam, but now na alam kong wala sya sa tabi ko para pakalmahin ako wala akong nagawa kung hindi pumunta dito sa kwarto mo" sabi ko.
"Do you have a medicine about that?" Ngumisi sya.
"Damn you! Ano ako baliw?" Matalim ko syang tinitigan na lalo sa kanyang nag patawa.

Umirap ko.
"My best medicine was my father. He was always comforting me" malungkot kong saad. Nilagay nya sa likod ng tainga ko ang mga buhok na nagtataklob ng aking mukha. Lalong dumagundong ang puso ko.
"I'm sorry too. I'm not there when you was scared" kitang kita ko ang kanyang pag sisisi. I smiled.

"Don't worry. You already did." Ngumiti din sya sa akin.
"Sleep now. Messeah" he said. Tumango ako at humiga na sa kama nya.
"Pano ikaw?" Tanong ko. Hinawakan nya ang ulo ko at marahan itong hinawi.
"Matutulog na din ako, after you" he said.
"Saan?" Tanong ko.

"Where do you want?" Nakangisi nyang tanong. Nag init ang pisngi ko.
"P-Pwede naman sa tabi ko" nag aalinlangan kong sambit. Ngumisi sya lalo.
"Okay. If that's what you want. Sleep now" he commanded.
"Okay" ngumiti ako. Linapit nya sa noo ko ang kanyang labi hanggang sa naramdam ko ang malalambot nyang labi doon. Nagdulot ito ng kakaibang kuryente sa akin.
"Sleep now" he whispered. Pinikit ko ang aking mga mata hanggang sa hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako.

He's my medicine, because he's presence makes me brave and his kisses makes me forget to the nightmare that all these things begun.