Düşlerde Sevdim Seni •tamamlandı•

37 | Kestik

~İrem'den

Derin bir nefes alıp konuşmaya başladım.

"Birisi bana bir mesaj attı. Bizim sevgili olduğumuzu bildiğini ve elinde görüntüler olduğunu söyledi."

"Sen de hemen inandın mı buna? İnsanlar sevgili olmamızı istiyorlar, basit bir oyun bu İrem."

"Hayır Ulaş öyle basit bir şey değil. Geçen gece, oteldeyken koridorda öpüşmüştük ya onu görmüş ve bizi çekmiş. Eğer dediklerini yapmazsam internete vereceğini söyledi."

"İrem bana niye söylemedin?"

"Söylememi istemedi. Ben kendim halletmeye çalışacaktım. Ama sonra hamile olduğumu da öğrenmiş."

"Nasıl?"

"Bilmiyorum. Beni yine tehdit etti. Senden ayrılmazsam bu haberi de yayacağını söyledi."

"Sen de o yüzden ayrıldın benden."

"Evet. Sana açıklayacaktım durumu sonra. Ama.."

"Keşke önce söyleseydin."

"Ben de pişmanım. Eğer önce söyleseydim bebeğimiz yaşayacaktı."

"Tamam ben halledeceğim. Sen dinlen."

Alnımı öptükten sonra dışarı çıktı. Endişeli yüzünü benden gizlemeye çalışsa da gizleyemiyordu. Gözlerimi kapatıp dinlendirmeye çalıştım. Olanları düşündükçe kalkıp o adamı veya her kimse onu bulmak istiyordum.

Kolumdaki serum bittiğinde odama gelen hemşireye Ulaş'ı sordum. Aceleyle çıkıp gittiğini söyleyince içime bir korku düşmüştü. Nereye gitmiş olabilirdi ki? Yattığım yerde, kafamda ürettiğim kurgularla baş başa kalmıştım. Bu her şeyimizi bilen yabancı kim olabilirdi? Tanıdığım, güvendiğim biri miydi? Yan tarafımda duran telefonuma uzandım, mesaj kutuma girerek sesli mesajı açtım. Tekrar tekrar dinledim. Sesini bir alet yardımıyla değiştirdiği açıkça belli oluyordu. Ama bir saniye.. Sondaki gülüşü.. Bu gülüş çok tanıdıktı..

***

1 HAFTA SONRA

"Magazine duyulmadı değil mi bunlar?"

"Hayır. Engelleyebildik hepsini."

"Tamam tekrardan çok sağolun."

Telefonu kapatıp çantama attım. 1 haftadı Ulaş'ın evindeydim. Ne kadar iyi olduğumu söylesem de ayağa kalkmama bile zor izin veriyordu. Aşağı mutfağa indim. Kendime bir nescafe koyup balkona çıktım. 1 hafta önce yaşadıklarım sanki kısa bir kâbustan ibaretti. Yaşamamış gibiydim hepsini.

Sürgülü kapı sesiyle arkamı döndüm. Gelen Ulaş'tı.

"Bu havada incecik şeyle dışarı çıkılır mı? Üşütmek mi istiyorsun?"

Ellerimi boynuna dolayıp sarıldım.

"Sen yanımdayken nasıl üşüyebilirim ki?"

Saçlarıma öpücük kondurup devam etti.

"Yarın çekimlere devam edeceğiz. Senaryoyu eve getirdim. Çalışalım istersen."

"Olur. İçeri geçelim."

Senaryo kağıdını elime aldığımda şaşkınlık içerisinde baktım.

"Öpüşme sahnesi bu bölüm mü?"

"Evet."

Nefes: Tahir.. Beni ilk gören sen oldun, ilk ve son öpen de sen ol.

*Şebnem Ferah - Sil Baştan* çalar.