Düşlerde Sevdim Seni •tamamlandı•

75 | Veda

2 ay sonra

Bazen gitmek istediğin, vazgeçmek istediğin yere veda ederken bile tutamazsın gözyaşlarını. Zor zamanlarım geçtiği kadar harika da geçirdiğim zamanlar oldu diyordu içinden İrem.

Sen Anlat Karadeniz'in final vakti gelmiş ve tüm oyuncular veda etmek için düzenlenen bir yemekte bir araya gelmişlerdi.

Veda yemeğinde herkes gülüp oynasa da buruktu asıllarında. 7 Ekim 2017'den bu yana aylar hatta yıllar geçmişti ve evlerinden çok burada, birlikte zaman geçirmişlerdi. Bir aile olmuşlardı. Belki eksilmişlerdi fakat gidenler de unutulmamıştı.

"Baya da büyüdü minik, rahatsız ediyor mu seni?" dedi Öykü İrem'in yanına otururken.

"Etmez mi? Ediyor, ama çok tatlı teyzesi." Elini karnına koyup hafif çıkan göbeğine dokundu. "Bir mucize sanki.."

"Kız mı erkek mi sence?"

"Kız olacak gibi hissediyorum, ama daha birkaç hafta var kontrole."

"Anne içgüdüsü kolay kolay yanılmaz."

Gülümsedi İrem. Anne olmak çok başkaydı, o kadar güzel bir duyguydu ki yaşanmadan bilinemezdi.

Öykü masadan kalktıktan sonra Ulaş gelmişti.

"İyisin değil mi canım?"

"İyiyim Ulaş, bugün kaç kez sordun farkında mısın?" dedi İrem tatlı bir sitemle.

"Çok kalabalık, herkes sigara falan içiyor. Duman solumaman lâzım senin."

"Aşkım zaten en uzakta ben oturuyorum." "Hem bak.." dedi ve derin bir nefes çekti. "Mis gibi karadeniz havası."

Ulaş, İrem'in yanına oturduktan sonra sandalyelerini yanaştırdı.

"Bitireceklermiş zaten birazdan. Artık yarın da temelli İstanbul'a dönüyoruz."

"Ne çabuk geçti değil mi? Burada tanıştığımız günü sanki daha dünmüş gibi hatırlıyorum." dedi İrem.

"Unutmamak mümkün mü sanki?"

Kolunu Ulaş'ın koluna dolayıp başını omzuna bıraktığında içi huzur doluydu İrem'in.

"Biliyor musun? İstanbul'daki evimi kapatıp Ankara'ya yerleşecektim ben, eğer teklif gelmeseydi."

"Evet, duymuştum."

"Deneme çekiminden sonra hemen kabul edildim, ama kabul edilmeyebilirdim de?" Biraz durduktan sonra devam etti. "O zaman seninle hiç karşılaşmamış olacaktık."

Ulaş gözlerini İrem'in gözlerini sabitleyip konuştu. "Kader bizi eninde sonunda bir araya getirirdi."

"Belki de. Seninle geçirdiğim her saniye için çok mutluyum."

"Ben de sevgilim, ben de."

"Aa çifte kumrular! Gelin geceyi hep birlikte bitirelim."

Sinan'ın talimatı üzerine kalabalığın yanına ilerlerken tuttukları elleri hiç ayrılmamıştı.

Kadehleri havaya kaldırırken Osman Sınav'a bırakmışlardı konuşmayı. "İrem ve Ulaş'ın bebeğine.."

Birlikte geçirdikleri son gece de işte böyle sonlanmıştı. Herkes birbirine sarılırken gözyaşı döküyordu, gözleri doluydu. Bir daha böyle güzel bir ekipte çalışamayacaklarını hepsi çok iyi biliyordu ve ayrılmak, kopmak istemiyorlardı. İletişimlerini kesmeyecekleri elbette, fakat eskisi gibi yakın olamayacakları da aşikârdı.