Dlaczego mnie nienawidzisz? |Destiel| ZAKOŃCZONE

6. Zmiana planu

Dean po skończeniu świętowania urodzin Sama poszedł do łazienki. Oczywiście nie obyło się bez pytań młodszego, kto tak załatwił blondyna. Dean jednak zbył go, mówiąc, że to nic takiego i nie musi się martwić.

Teraz zielonooki stał przed lustrem w łazience, patrzył na swoją zmasakrowaną twarz i nadal opuchnięte oczy. Podwinął koszulkę i ukazały się jego sine żebra, zastanawiał się, jak wyjaśni to jutro w pracy. To jego pierwszy dzień a takim wyglądem, nie zrobi dobrego wrażenia.

Opuścił koszulkę i spojrzał na swoją zaciśniętą na tabletkach przeciwbólowych dłoń. Następnie szybko połknął tabletki,rozebrał się i wszedł pod prysznic. Zimna woda oblewał jego ciało, które po krótkim czasie zaczęło się trząść. Ale on się nie spieszył, był przyzwyczajony do zimnych pryszniców, wolał to od ciepła.

***

Castiel po powrocie do domu, zrobił kakao i razem z małą Anną usiadł przy stole. Dziewczynka zajadała się ciasteczkami a on zamyślony wpatrywał się w ścianę.

—Cassy? — odezwała się mała. — O czym tak myślisz?

Chłopak spojrzał na młodszą siostrę i z uśmiechem odpowiedział. — O tym, że... ktoś, kogo poznałem, ma bardzo ładne zielone oczy,czego wcześniej nie zauważyłem. — Castiel po powrocie do domu,nie mógł zapomnieć o oczach Deana. Nie tylko przez to, co mu zrobił, ale bardziej przez ich piękny szmaragdowy kolor.

Dziewczynka spojrzała na brata z uśmiechem. — Ooo mój starszy braciszek się zakochał. — wstała od stołu i podskakując, zaczęła śpiewać. — Cassy się zakochał, Cassy się zakochał!

Castiel pokręcił głową. Skrzywdził Deana,ten go na pewno teraz nienawidzi i nigdy mu nie wybaczy. Ale mimo tego, że wie jak bardzo źle robi, nie może przestać. I to już nie chodziło o zakład, ten chłopak musiał coś zrobić Balthazarowi, jego kuzyn nie był aż takim dupkiem.

—Castieeel? — Anna podeszły do niego z chytrym uśmieszkiem. — A kiedy go przyprowadzisz?

Chłopak wytrzeszczył oczy. — Co kogo?

— No tego chłopka o ładnych zielonych oczach. —zaśmiała się.

— Wątpię...

— O czym tak plotkujecie? — do pomieszczenia wszedł Chuck, głowa rodziny. —Witaj Anno, Castielu.

— Rozmawiamy o chłopaku, który ma piękne zielone oczy. A przynajmniej tak mówi Cassy. —zachichotała.

— O proszę. Cieszę się, że kogoś poznałeś. Może zaprosisz go na obiad. —zaproponował Chuck. A Castiel myślał, że wybuchnie, powiedział tylko jedną rzecz, a jego rodzina już wyobraża sobie nie wiadomo co.

— Idę do siebie. — powiedział, wstając od stołu. — Mam kilka nieobecności, informuje cię jakby ktoś ze szkoły dzwonił.

—Ups, chyba się zawstydził. — zażartowała dziewczynka i wróciła do jedzenia ciasteczek.

***

Cały weekend minął Deanowi na pracy, na szczęście jego szef uwierzył mu, że ktoś go napadł. Chłopak był bardzo zmęczony, gdy obudził się o 7 rano miał ochotę płakać. Wszystko go bolało, był niewyspany a w dodatku myśl, że może spotkać niektóre osoby odbierała mu jakiekolwiek chęci.

Spojrzał w bok, zegarek wyświetlał7:20, jakim cudem, czas tak szybko minął. Blondyn zerwał się złóżka i czym prędzej pobiegł do łazienki, o mało nie wywracając się na zakręcie.

W tym samym czasie, Castiel jadł śniadanie, kiedy dostał SMS-a od Balthazara.

Balthy
Heja,co ty na małą zmianę planów, co do Winchestera. Chodzi mi o to,żeby się w tobie zakochał, to co robimy teraz nie działa.

Brunet zmarszczył brwi, czy to już nie będzie przesada, już pofarbowanie jego włosów było głupie a co dopiero to. Wiedział jednak, że Balthazar nie odpuścić. Dlatego napisał, że się zgadza.
Po zjedzeniu śniadania wsiadł na swój motor i pojechał do szkoły,by zacząć nowy plan.

Dean szedł przez szkolny korytarz,miał kaptur na głowie, a i tak czuł na sobie spojrzenia wszystkich wokoło. Wszedł do klasy, w której miał mieć historie, do dzwonka zostało parę minut. W sali był nauczyciel i kilkoro innych uczniów, Winchester zajął swoje miejsce na tyle klasy i odwrócił się w stronę okna.
Nagle usłyszał szuranie krzesła, odwrócił się, myśląc, że to Charlie, ale zamiast dziewczyny napotkał obojętne spojrzenie błękitnych oczu.

— To miejsce jest zajęte. — powiedział.

— Wiem, ale teraz ja tu siedzę. —prychnął Castiel.

W tym momencie równo z dzwonkiem do sali wbiegła rudowłosa, zdziwiona spojrzała na przyjaciela. — Em Castiel, nie chciałabym być nie miła, ale ja tutaj siedzę, więc spadaj stąd.

Chłopak w odpowiedzi, jedynie rozsiadł się wygodniej. — Teraz już nie. Znajdź sobie inne miejsce.

Charlie zdenerwowana uderzyła ręką w ławkę. — Słuchaj no, nie radze ci ze mną zadzierać.

— Charlie! — przerwał jej Dean.Dziewczyna odwróciła się, dokładnie za nią znajdował się nauczyciel.

— Ma pani jakiś problem?

— Tak...- nie dokończyła, ponieważ Dean znowu jej przerwał. — Nie, tylko chciałem jej coś dać, ale okazało się, że eee no jednak tego nie mam. Zapomniałem z domu, tak sobie, tylko żartujemy? — to ostatnie zdanie zabrzmiało bardziej jak pytanie.

Nauczyciel spojrzał na Deana, pokiwał głową i odchodząc, powiedział. — W takim razie proszę się uspokoić, zająć swoje miejsca i zaczynamy lekcje. A i panie Winchester, proszę zdjąć kaptur.

Dean niechętnie zsunął kaptur z głowy, po sali rozniosły się śmiechy oraz wredne komentarze. I tak było do końca dnia, chłopak, czuł się naprawdę upokorzony. Modlił się w duchu by lekcje jak najszybciej dobiegły końca. Jednak jak się niestety okazało, czas nie zawsze chcę współpracować. Winchester z każdą chwilą miał coraz bardziej dosyć, więc kiedy dzwonek zadzwonił, by ogłosić koniec zajęć, jak najszybciej wybiegł ze szkoły. Nawet nie pożegnał się z Charlie.

Był już w jednej trzeciej drogi do domu, gdy ktoś motocyklem zajechał mu drogę. Dean krzyknął. —Zwariowałeś do reszty!

— Nie marudź, tylko wsiadaj. —Castiel podniósł swój kask delikatnie, obrócił się i sięgnął po drugi, który podał Deanowi.

— W życiu na to nie wsiądę. — burknął, cofając się o krok.

Brunet zszedł z motoru i chwycił Dean za nadgarstek. — Wsiądziesz.

—Ja nie rozumiem już o co ci chodzi, dlaczego nie możesz zostawić mnie w spokoju?! — krzyknął, a po jego policzkach zaczęły płynąć łzy. I jak miał nie okazywać swojej słabości przed innymi? Skoro wszystko było przeciwko niemu.

— Wsiadaj,chce tylko zawieźć cię do domu.