^^ BERZAH ^^ (DÜŞ SERİSİ 1)

~Yüzleşme~

Yol boyunca Savaş tarafından sorguya çekilen genç kız, nihayet Karabey konağına geldiklerinde rahat bir nefes alabilmişti. Kaçamak cevaplar vermek zihnini hayli yormuştu. Bakışları konağın kapısına kaydığında iç çekti.  Ne çok özlemişti evini... Annesini... Şu kapıdan çıktığı günden sonra bir kez bile gelememişti onları görmeye.

Bir kaç defa telefonda görüşebilmişti annesi ile, ama bir şeyler anlar diye korktuğundan hep kısa tutmuştu bu görüşmeleri. "İyiyim" diyordu her seferinde "mutluyum, beni merak etmeyin" Oysa bir cehennemdi Ulusoy konağı onun için, Ziynet ise o cehennemde onu her gün yakmaya ant içmiş bir zebani...

Omuzuna değen elin varlığı ile düşüncelerinden sıyrıldı. " Hadi girsene güzelim. Niye kaldın öyle kapıda? " Genç adamın sorusuyla çekingen bir " Şeyy" döküldü dudaklarından.
" Ne olacak şimdi abi? Yani amcam ve babam, beni buraya getirdin diye kızarsa, istemezlerse beni ?" Öyle tedirgindi ki, kalbi ürkek bir kuş gibi çarpıyordu göğsünün içinde. Öyle ya, evli bir kadındı artık, bu şekilde baba evine geri dönmesini amcasının hoş karşılamayacağını biliyordu.

Savaş ona güven verircesine gülümsedi.

" Rahat ol sen. Ben varken kimse sana hiç bir şey yapamaz da, diyemez de." Dedi.

" E hadi özlemedin mi hiç evini" diyerek genç kızın bedenini kibarca kapıya ittirdi.

" Özledim tabi, çok özledim" dedi Berzah solgun bir sesle. Konağın iki kanatlı büyük kapısı açıldı ve çekingen bir tavırla attığı o ilk adım avluya taştı. Ne tuhaftı baba evine böyle çekinerek girmek. Sanki kabahatliymiş veya bir suçluymuş gibi...  Her an birisi çıkıp neden geldin diyecekmiş gibi diken üstündeydi. Gerçi amcasının onu çok da hoş karşılamayacağı aşikârdı. Çocukluğunu, ilk gençlik yıllarını kısacası hayatının büyük bir kısmını geçirdiği bu ev, şimdi gözüne ne kadar da yabancı geliyordu. Sanki ait olduğu yer hep o zümrüt gözlü adamın yanıydı. Onda kendini buldu. Onda bir yere ait olma hissini tattı. Adamın gözleri yuva gibiydi. Bir bakıyordu, genç kız kendini en sıcak en samimi yuvada hissediyordu.

Başını kaldırdığında onu gördü. Annesini. Elinde küçük bir çamaşır sepeti ile avluya uzanan merdivenlerin başında, başı önde ağır ağır iniyordu basamakları.

Zişan hanım, sanki hissetmiş gibi bir anlığına başını kaldırıp avlunun kapısına baktı. Önce Savaş'ı buldu gözleri, ardından onun bir adım gerisinde dikilen güzeller güzeli kızını. Elindeki sepet merdivenlerden aşağı yuvarlanırken boğazından acı bir hıçkırık kaçtı. " Yavrum "diye feryat ederek indi merdivenleri. Onu öyle çok özlemiş, o kadar çok merak etmişti ki, kocası müsaade etmediği için bir gün olsun ziyaretine gidememişti. Bu kapıdan başı önünde, gözyaşları ile çıktığı günden beri aklı hep ondaydı. Öyle sıkı kucakladı ki kızını, Berzah canı yandığı halde gıkını çıkarmadı.

O da çok özlemişti bu kollara sığınmayı. Annesinin o hiç kimsede olmayan eşsiz kokusunu ciğerlerine doldurmayı deli gibi özlemişti. Zişan ' ın feryadını duyan ev halkı kısa sürede doldurmuştu boş avluyu. Kumru hanım ve diğerleri anne kızın hasretle kucaklaşmasını gözyaşları içinde izlerken, bir tek Efgan ağa hoşnut değildi gördüğü bu manzaradan. Çünkü yeğeninin kocası etrafta görünmüyordu ve bu durum burnuna kötü kokular getiriyordu. Anlaşılan oğlu yine bir haltlar karıştırmıştı. Yüzü memnuniyetsizce buruştu.

Zişan hanım kızının yüzünü avuçladı ve  yüzünün her köşesine binlerce öpücük kondurdu.
" Çok özledim seni yavrum, niye hiç gelmedin? Niye bu kadar hasret bıraktın kendine? " diyordu öpücüklerinin arasında. Berzah annesinin ellerini tutup avuç içlerini uzun uzun öptü. " Ben de çok özledim annem, hem de çok. Ama gelemedim işte. Fırsat olmadı " diyerek geçiştirdi gözü yaşlı annesini. Hep yaptığı gibi... Annesiyle hasret giderirken, kardeşi Ahsen, usulca sokuldu yamacına.  Berzah kendi çocukluğundan özür diler gibi sarıldı küçük kız kardeşine. Ardından babaannesi ve yengesinin elini öptü ve onlarla da uzunca
hasret giderdi. Kendini yıllar sonra memleketine dönen bir gurbetçi gibi hissediyordu.