^^ BERZAH ^^ (DÜŞ SERİSİ 1)

~Hüzün~

Ciğerime katran bulaştırdım yine,
Bir yokluk ikliminde yaprak döktüm.
Damarlarımda kızgın lavlar gezindi durdu.
Yokluk cenahından bir rüzgar esti geldi, beni buldu.
Bin parçaya bölüp savurdum kendimi uzaklara. Düştüm. Her zerremden gitti ayrı bir can.
Sanki ecelsiz ölüm varmış gibi, ölümü umarmıymış insan...

&

Karan boğazında biriken acı tadı gidermek için zorlukla yutkundu. Dakikalardır kendi kendine aynı şeyi tekrarlıyordu. "Ölmüş olamaz!" Ekrem bey genç adamın iki kolundan tutup onu sarstı. " Biliyorum evlat, zor bir durum. Ama metanetli olmalısın." Babacan tavrı şuan hiçbir şey ifade etmiyordu Karan için. Zihni az evvel duyduğu o iki kelimelik cümlede tutuklu kalmıştı.
" Aldığı darbeler çok ağırdı. Böyle bir durumda bebeğin rahimde tutunamamış olması çok doğal. Karının sana ihtiyacı var, toparla kendini. " Duyduklarından sonra şaşkınlıkla büyüyen gözleri Ekrem beyi buldu. Kuruyan boğazını yutkunarak ıslattı ve  şok olmuş bir ifadeyle " sen...! " Dedi. "Neden söz ediyorsun Ekrem amca?"

" Be- Berzah... Yaşıyor mu? Yani o... O hamile miydi ? " Ekrem bey genç adamın bu gerçeği henüz öğrendiğini fark edince mahcubiyetle soludu. Bilmediğini bilseydi, daha özenli bir açıklama yapardı.

  " Ben, biliyorsun sanıyordum evlat.  Karın 17 haftalık hamileydi. Çok üzgünüm gerçekten "

Karan ne düşüneceğini şaşırmış durumdaydı. Onun küçük karısı, bedeninde ikisinden bir parça taşıyordu öyle mi? Ve o minicik parça, artık hayatta değildi. Bu haberle birlikte, acısı kstmerlenerek büyüdü. Bir yanı sevdiği kadının hâlâ nefes alıyor olduğu gerçeğiyle bayram ederken, diğer yanı kendi kanından- canından bir parçayı kaybetmiş olmanın hüznü ile boğuşuyordu. Bakışlarını Sultan ' a çevirdi. " Sultan ana" dedi sorgulayan bir sesle." Sen biliyor muydun? " Eğer Sultan anası ondan böyle bir şeyi saklamaya cüret ettiyse, bu defa onu kesinlikle affetmezdi.

Lakin Sultan ' da şaşkındı. Böyle bir şeyden haberi olsa, o Ziynet cadısının önünde dağ gibi durup korumaz mıydı torununu.

" Böyle bir şeyi bilsem hiç senden saklar mıyım oğul? İnan ben de şimdi öğreniyorum. " Dedi. Ardından yere çöküp "vah benim bahtsız yavrum, çektiği onca eziyet yetmezmiş gibi şimdi birde bu acıyı nasıl kaldıracak " diyerek dövünmeye başladı. Karan bakışlarını ondan çekip, tekrar Ekrem beye döndü.

" Ben ona böyle bir şeyi nasıl söylerim Ekrem amca. "dedi parçalanmış bir ses tonuyla. " Annemin eziyetleri yüzünden bebeğimiz karnında ölmüş diye nasıl derim." Sesi paramparçaydı. Tıpkı yüreği gibi. Biliyordu bu günden sonra her şey daha içinden çıkılmaz bir hal alacaktı onlar için.

Kadının yüreği zaten kırıklarla doluydu. Gözlerine her baktığında hissettiği kırgınlık ucu sivri bir hançer gibi zümrütlerine saplanıyordu. Şimdi acısına acı ekleyecek bu haberi aldığında, nasıl parçalara ayrılacağını tahmin edebiliyordu. Ona bir daha yaklaşamamaktan deli gibi korktu. Uzaklaştırır mıydı onu kendinden?  Hakkıydı elbet. Bundan sonra ne yapsa ne söylese hakkıydı. Eğer vaktiyle sahip çıkmış olsaydı ona, şimdi bu hastane koridorunda evladının kayıp haberi ile kahrolmak yerine varlığını öğrendiği için bayram edecekti.

Her şeyin sorumlusu kendisiydi. Bu acı onun gibi aşağılık bir adama müstehaktı. Ama karısı, o masum bahar çiçeği, bunları hak etmiyordu.

Karan 'ın kendi içinde verdiği savaşa Ekrem beyin sözleri son verdi.
" Merak etmeyin. Uyandığında haberi hastamıza biz uygun bir dille veririz. Ancak bundan sonrası için size çok iş düşüyor. Daha evvel de söyledim, bünyesi çok zayıf. Çok iyi bakılması lazım. Ayrıca bu durumun onda nasıl bir etki yapacağını da bilemiyoruz. İçine kapanabilir ve bir süre ona sunacağınız her şeyi reddedebilir. Sabırlı ve metanetli olmalısınız. Karan, evlat eğer gerekirse psikolojik yardım alması için sizi bir tanıdığıma yönlendirebilirim. Yaşadıkları oldukça ağır şeyler, üstüne bir de bu haber, onda ruhsal olarak büyük bir tahribata yol açacaktır. Bir uzman yardımı almanızın faydalı olacağını düşünüyorum" Adamın sözlerinden sonra Karan onaylar biçimde başını salladı.