^^ BERZAH ^^ (DÜŞ SERİSİ 1)

~Ömür Defterim~

Bir kaç gündür ahşap boyama yapıyorum. Büyük büyük dedemden kalma bir köy evimiz var. Dedemin kendi elleri ile oyup türlü türlü şekiller verdiği dolapları boyadım. Boyarken aklımdan geçen tek şey şekillerin muhteşemliği ve dedemin ne kadar sabırlı bir adam olduğu idi. Çok çok  yorucu ama inanılmaz zevkli bir iş ahşap boyama. Baya deşarj oldum. Canımı sıkan herşeyi bir kenara koydum ve önüme bakmaya karar verdim. Umarım taktığım bu umursamazlık maskesini uzun süre yüzümde taşıyabilirim. Ne yazık ki insanların yaptıklarını ya da söylediklerini  kafama takmak gibi kötü bir huyum var. Ama bu defa inşaAllah kararlıyım. Önce kendimin ve ailemin mutluluğunu düşüneceğim , huzurumu bozmaya çalışan herkesin canı cehenneme. Allah'ın adaletine inancım sonsuz. Her neyse artık bölüme geçelim. Son bölümler diyebilirim artık. Ufak ufak final sinyalleri yanıyor. Biliyorum Karan ve Berzah'ı çok sevdiniz, çünkü bende çok sevdim  ama fazla uzatıp büyüsünü bozmak istemiyorum. Uzayan şeyler bir yerden sonra sıkıyor bence. Hadi sevgi dolu bir bölümü daha sıkıca kucaklayalım. Keyifli okumalar. En sevgiliye emanetsiniz...

&

Karan ve Berzah iki kişi olarak gittikleri hastaneden ertesi gün üç kişi olarak ayrıldı. Henüz konağın kapısında büyük bir şenlik karşılamıştı onları. Ferzan ağa Ulusoy aşiretinin yeni üyesi ve gelecekteki veliahtı şerefine kurbanlar kestiriyor ve tüm Kızıltepe'ye ziyafet verdiriyordu. Konakta yine hummalı bir koşuşturma hakimdi. Büyük avluya kurulan ucu bucağı görünmeyen masalarda, çoluk çocuk, genç ihtiyar  kalabalık bir güruh neşe içinde yemeklerini yiyordu. Karan ağalarının sağlıklı bir şekilde dünyaya gelen bebeği hepsini çok mutlu etmişti. Seviliyordu Ulusoy aşireti Kızıltepe ' de. Ferzan ağa'dan da Karan ağa ' dan da deli gibi korkuyorlardı doğru ama, aynı zamanda sevip sayıyorlardı da... Ulusoylar'ın iki ağası da mert ve samimi adamlardı. Yeri geldiğinde sevdikleri için bir aslana dönüşür, yeri geldiğinde hizmetlerini gören insanlarla aynı sofrayı paylaşırlardı.

Berzah ve Karan gelen herkese kısaca teşekkürlerini sunup çok oyalanmadan Serhan bebekle birlikte odalarına çekilmişlerdi. Oğulları henüz iki günlüktü ve onu şimdiden çok fazla insan içine sokmak istemiyorlardı. Özellikle Karan daha şimdiden etrafına bir koruma kalkanı çekmeye başlamıştı. Öyle her isteyen her istediği zaman kucağına alamayacaktı Serhan bebeği. Karan bu konuda kesin kararlıydı. Oğlu öyle küçüktü ki Karan onun herhangi bir sebepten dolayı  hastalanmasını ya da zarar görmesini istemiyordu ve bunu engellemek için alabileceği tüm önlemleri sonuna kadar kullanacaktı.

Karısının göğsüne iştahla yapışan oğlunu hayranlıkla izliyordu. Bu küçük adam hayatlarına Karan 'ın hayallerinden de öte bir güzellik getirmişti. Bütün gün hiçbir şey yapmadan oturup onu izleyebilir ve bundan zerre sıkılmazdı. Öyle güzel, öyle masumdu ki ona baktıkça kalbinin kiri pası temizleniyor gibi hissediyordu.