Memories Of Us (Completed)

Chapter 17

Another year have passed. Sobrang daming nagbago. Jeongin became my man. He's now my boyfriend. Hindi ko alam kong anong nangyari sakanya kung naumpog ba siya o ano kaya siya nahulog sakin. Were together for 6 months. He courted me for 1 month. Nagulat nalang ako nun when he said he'll court me. Finally I got him.

When I'm with jeongin umiiwas si jihan. He don't want jeongin for me. I tried na pagkasunduin yong dalawa but jihan said stopped. He really don't like jeongin. Nakakasama ko lang siya kapag wala na si jeongin sa tabi ko.

"Hey wake up its almost time" pag-gigising ko kay jeongin na natutulog ngayon sa tabi ko. Nasa library kami ngayon at nakayuko siya sa lamesa while tinatakpan ko naman siya dahil bawal ang matulog dito.

Dahan-dahan siyang gumalaw. Kinusot-kusot niya ang mga mata niya. Gwapo talaga.

"What time is it?" he asked.

"15 minutes before your class starts"

"Fuck I need to go. Anong oras matatapos ang klase mo?"

"Okay goodluck. I'll just text you nalang if tapos na klase ko"

"Okay bye. See you later babe" tanging sabi niya at hinalikan niya ako sa noo ko bago tuloyang umalis. Napa-ngiti nalang ako.

Vaccant ko ngayon at 1hr pa bago ang klase ko so tumambay muna ako dito. I spend my time reading books while waiting for jihan. I didn't know where is she. I was busy reading when suddenly there was this girl sit infront of me.

"Hi. Is it okay if I joined you here?" sabi niya. Napatango-tango nalang ako. Ano pang magagawa ko eh nakaupo na siya.

"May quiz kayo?"

"Wala" sagot ko.

"I'm sorry kung naiistorbo na kita ha. I just want to talk to someone I didn't know"

"Sure. Its okay" I answered then ibinababa ko na yong binabasa kong libro.

"Why do you kept saying its okay when you really don't want? I mean pwede ka namang tumanggi"

"No no. Its really okay. Its fine so don't worry"

"Minsan nakakainis din kapag mabait yong tao. Lahat pwede. Lahat okay. Kahit ayaw na tuloy parin. Kahit nasasaktan na ngumingiti parin. Nakakainis maging mabait kasi inaabuso ka na nga nila, nagpapaabuso ka naman"

Hindi ako sumagot. Hindi ko naman alam kong ano bang sasabihin ko. Her words make my head unclear. Masyado ba akong mabait noon kaya hinayaan ko si jio na manatili sa tabi ko? O masyado akong naging masama kasi hinayaan ko siya na mas nahulog sakin?

"Bakit hindi ka manlang magtanong sakin? Kung bakit ako nandito, kong bakit kinakausap kita kahit hindi naman kita kilala, wala ka bang tatanongin tungkol sakin? O masyado ka lang duwag para magtanong?" hindi ulit ako nakapagsalita. Napatitig ako sakanya. Hanggang sa unti-unting umagos ang mga luha niya. Nanlaki ang mga mata ko at mabilis na inilahad yong panyo ko. Hindi niya yun tinanggap imbes ay yong daliri niya ang ipinangpunas niya sa mga luha niya. Mabuti nalang at hindi kami napapansin ng librarian.

"Are you okay?" I asked.

"I wish I was strong enough. Sana kaya kong tumanggi kong ayaw ko talaga. Do you wanna know why I'm here? Kasi hindi mo ko kilala. Hindi mo kilala yong totoong ako. Hindi mo kilala yong mahinang ako. Sorry sa mga pinagsasabi ko kanina. All of those ay para saakin talaga. I hate myself. I hate myself for being weak. I hate myself for being good"

"You're just afraid, afraid to hurt someone's feelings. I was like you before dahil sa takot ko na masaktan siya I let him stayed. Buong akala ko okay na but to my mistake I didnt even bother to ask him if he's really okay. Yes tinanong ko siya if okay lang siya and he answered yes. I know hindi talaga siya okay pero dahil tanga ako pinaniwala ko yong sarili ko na okay lang talaga siya. That's my biggest mistake na paniwalaan siya dahil hindi naman lahat sinasabi yong totoong nararamdaman nila. Alam kong hindi siya okay pero hinayaan ko lang siya. Alam kong nagsisinungaling siya pero pinaniwalaan ko parin. You know why? Because I'm afraid" saktong pagkasabi ko nun ay biglang tumunog yong cellphone niya.