KUMA

6. BÖLÜM

Asmin'in ağzından:

Ben Asmin Keskin. 18 yaşında Şanlıurfa da yaşıyordum. Bir tane abim var. O da evli şimdi Van'da yaşıyordu. Ben, annem ve babam birlikte yaşıyorduk. Babam kız çocukları okumaz diye beni okutmamıştı.

Sabah olmuş ailecek kahvaltımızı yaparken kapı çalmıştı annem de açmaya gitmişti. Gelen amca'mın oğlu Mirza abi'ydi.

Babam:
- Ooo hoşgelmişsen yeğenim gel otur.

Mirza abi:
- Hoşbuldum amca. Oturmamayım amca. Seninle konuşmam lazım çok önemli.

- Peki oğlum gel biz içeri geçelim.

Babamla Mirza abi içeri geçerken bizde sofrayı topluyorduk. Annemle de sohbet ediyordum.

Ben:
- Anne neden geldi Mirza abi acaba?

Annem:
- Bilmem ki kızım. Belki evlerinde bir sorun var onun içindir.

- Evde bir sorun olsaydı yanımızda konuşurlardı.

Kahvaltılıklari topladıktan sonra mutfağa geçtik ve bulaşıkları yıkadık. Mutfakta işimi bitirdikten sonra avluya geçtim. Babam bana baktı.

Babam:
- Kızım yanıma gelir misin?

Ben:
- Buyur baba.

- Hadi kızım odana git eşyalarını topla.

- Neden ki? Bir şey mi oldu da bana söylemiyorsunuz?

Anneme baktığım da ağlıyordu yanıma gelip beni odama götürdü. Valizi aldı elime verdi.

- Anne neler oluyor? Neden ağlıyorsun?

- Bak kızım o abi dediğin adam seni kuma almaya gelmiş.

- Ne?

Annem neler söylüyordu? Kuma almaya gelmiş? Ben ona abi derken bu onu nasıl yapardı? Şaşkındım. Ne yapacağımı unutmuştum.

- Anne sen ne diyorsun? Ben ona abi derken kuma olmak ne demek? Daha çok küçüğüm anne. 18 yaşındayım daha ben orada ne yaparım? Ne olur beni kurtar.

- Keşke seni elimden alabilsem kızım. Baban izin vermez ki. Babana verme dediğim de zaten birine verecektik en azından yakına gidiyor dedi.

Ağlaya ağlaya valizimi doldurdum. Her şeyimi koymuştum. Valizi kapatıp elime aldım. Anneme sımsıkı sarıldım sanki bir daha göremeyeceğim gibi sanki. Odama son kez baktım.

- Abimin haberi var mı anne?

- Bilmiyorum kızım. Ben senin yanına geleceğim en kısa sürede tamam mı kızım?

- Tamam anne. Ama lütfen gel beni oralarda yalnız bırakma.

Vedalaşmadan sonra babamın yanına indim. Babam fazla sevgisi yoktu bizlere karşı. Evlatlarına karşı fazla düşkün değildi.

- Kızım seni önce Allah'a sonra Mirza'ya emanet ediyorum. Mirza sana gözü gibi bakacak.

- Neden baba neden? Daha çok küçüğüm.

- Öyle olması gerekti. Hem tanıyosun Mirza'yı. Amca'nın oğluydu. Şimdi ise kocan olacak.

Sustum. Öylece sustum hemen babamdan ayrıldım. Onu bekledim annemle babamın elini öptü ve önden arabaya doğru ilerledi ben de arkasından gittim. Valizimi aldı arabanın arkasına kattı. Tam arkaya oturacakken önü işaret etti. Ben de oturmak zorunda kaldım. Sonra gaza bastı ve nereye gittiğimizi sormak istedim ama soramadım.
Sessiz sedasız gittiğimiz yollardan sonunda o konuşmuştu.