Babaeng Di Kinikilig

Chapter 32

[King's POV]

"I am King Jasper Esperanza Marquez! Nandito ako ngayon para sabihin sayo na, i'm against all odds! Wala akong problema sa buhay, pero i feel so happy kasi malaya na ako! Hahahaha, malaya na ako! Wuhuuuuuuuuuuuuu!" sigaw ko sa kalawakan.

Kung tutuusin, kaya ko naman nasabi na malaya na ako kasi after so many years na nakakulong lang sa bahay maski pag aaral ko ng highschool sa bahay lang din. Hindi ko lubos maisip na bibigyan ako ng mga magulang ko ng kalayaan. Oo malaki na ako, may isip na ako para gawin ang mga bagay na gusto kong gawin sa buhay pero minsan naisip ko, hindi ako perpektong nilalang pero alam ko ang salitang respeto at halaga ng mga magulang ko kung kayat minabuting sundin ko nalang ang kagustuhan. Bagay na unti unting naramdaman ko ang pa-isa- isang patak ng luha sa aking mga mata.

"Lord God, look at me oh! Napapaluha na naman ako dahil sa sobrang kasiyahan. Dahil to sa mga saya na ibinigay sakin ng pamilya ko at sa mga biyayang pinagkaloob niyo sa amin! Wuhuuuuuuu! And i hope this girl right next to me would do the same thing what i'm doing right now!" pagsigaw ko pa sa kalawakan.

Mariin akong lumapit sa kanya para iparamdam sa kanya na hindi siya nag iisa. Hinawakan ko ang kamay niya ng mahigpit, ipinako ko ang tingin ko sa kanyang napakalungkot na mga mata. At dahan dahan muling nagsalita para sa kanya.

"You deserve what i deserve, i know you deserve more than what i deserve. Ayokong nakikita kang malungkot dahil sinsabi yan ng damdamin mo sa mga mata mo. Just shout whatever bothers you. Just let everything bothers you swept away and feel free!" mas lalo ko pang hinigpitan ang paghawak ko ng kanyang kamay.

Hindi nakaimik si Pipay bagay na natulala siya saglitan. Hindi naman siguro kagulat gulat yung mga kilos ko ngayon sa kanya no? Pero bakit nga ba ako ganito sa kanya? Bakit nga ba ako ganito kaliteral na makipag usap sa kanya gayong hindi naman niya ako lubos na kakilala.

"Teka, teka bitawan mo ako." nagpupumiglas siya sa pagkakahawak ko.

Ayoko namang mapahiya kung kayat hinigpitan ko pa ito ng hawak.

"Trust me." inilapit ko ang bibig ko sa tainga niya at pinakawalan ang salitang alam kong makakatulong para sa kanyang mabigat na saloobin.

Hindi siya agad gumalaw, nakikita ko sa kanya na para siyang nanghihina. Teka? May mali ba sa mga salitang nasabi ko sa kanya? Inalalayan ko siya, hinawakan ko ang magkabilaang braso niya para unti unti siyang iangat sa kanyang pagkakaupo. Hindi naman siya nagbigay ng negatibong aksyon at sumabay na rin siya sa pagkakatayo ko.

"Shout everything you want. Let those sufferings suffer itself. Kung handa ka nang maging masaya, pakawalan mo na. Kaya mo yan." Nakapikit lamang siya, iniharap ko siya sa imahe ng kalawakan. Ihiniharap ko siya sa mga hanging nagpaparamdam ng kadakilaan mula sa simoy nitong dala. Iniharap ko siya sa mga hinanakit niya sa buhay para iwan na ito at gawin na lamang niyang nakaraan.

Bumuntong hininga si Pipay ng sobrang lalim.

"Waaaaaaaaaaahhhhhhhhh! Oo na! Hindi ko na kaya itong mapagbiro kong nararamdaman! Kung naririnig mo itong sasabihin ko Sonn! Mahal na mahal pa rin kita! Oo mahal na mahal! Sobrang mahal! Bakit kasi andaya ng pangyayari! Diko manlang nalaman yung mga rason kung bakit nangyari ito sa akin ha? Diko naman ito deserve diba? Diba? Waaaaaaaaaaahhhhhhh! For all those years we spent together, for the memories that made footprints in our hearts, for all those smiles, for all those times, for all the reasonings that never faded us to be strong, for all those thoughts that helps me to be okay everyday, and for you! Ikaw na hindi ko sinukuan pero kusa kang sumuko! I don't deserve this! All of these! Waaaaahhh" bigla gumagaralgal ang tono ng boses niya at tuluyan na nga siyang umiyak.

"Ano pa bang magagawa ko kung ito yung fate natin? These are meant to be! Iloveyou Sonn! I really love you! Huhuhuhu."

Mahal pa niya? Eh... bakit ganun na lamang niya itong iwasan sa klase kung mahal pa pala niya si Sonn? Teka, bakit ba ako ganito, nagpapanic ako sa mga bagay na hindi ko naman dapat pinapasukan at pakialaman. Tsk! Medyo nakakaramdam ako ng kirot pero hindi naman siguro tama ito na isasali ko ang sarili ko sa mga narinig ko mula kay Pipay. Diba? Yung goal ko ay dapat magbalikan silang dalawa? O bakit ganyan ka na lamang makareact King wuyy!