🥃🍷Black Wine🍷🥃

BLACK WINE_PART46END

توی جاش کمی وول خورد و به جاده ی روبه روش خیره شد.

صبح از یونگی شنیده بود که قراره بره دئگو چون بهش ماموریت جدیدی دادن.

اون ادمی نیست که دلش بخواد به پر و بال کسی بچسبه ولی یونگی این حس رو توی وجودش به وجود می اورد بخاطر همین الان روی صندلی شاگرد نشسته و از شیشه ی ماشین به جاده های اطراف نگاه میکنه.

هوا تاریکه و ستاره ها بیشتر از هر وقت دیگه خودنمایی میکردن.

ماه ابی بهونه ی زیبایی برای عاشقیه.

زیبایی ماه ابی هم نمیتونه چشمای خیره و عاشق این دو رو از هم دور کنه.

وجودشون از کنار همدیگه بودن لذت میبرد و به سرمای زننده و نفوذپذیر منزجر کننده اجاره نمیده تا گرمای دستای چفت شدنشون رو از بین ببره.

نوازشی که پشت دستش میشد رو دوست داشت.

جوری که احساس گرختگی میکرد و دلش میخواست توی اون اغوشی که با فاصله ی کمی ازش دوره،خودش رو پرت کنه تا اون بوی سنگین و خنک رو به ریه های معتادش بفرسته.

معتاد به بوی ادمی که با جدیت رانندگی میکرد و سعی داشت از طریق لمس دست ها ابراز علاقش رو نشون بده.

نمیخواست نگاهش رو از اون مجسمه ی رویایی برداره ولی مجبور شد.

نمیخواست یونگی رو معذب کنه هر چند اینطور نبود ولی خب.

قسمتی رو از دور دید و فهمید که دارن به دئگو نزدیک میشن.

بارون چراغ های اون شهر به قدری زیاده که تهیونگ احساس میکرد فقط داره نور میبینه.

احساس میکنه با ورد به دئگو،زادگاهش انگار که وارد خونش شده.

توی خودش جمع شد و دوربین گوشیش رو روشن کرد.

توی تمام مسیر یونگی حرف نمیزد البته اگه اون قسمتایی که تهیونگ مجبورش میکرد حداقل یکم فکش رو تکون بده فاکتور بگیریم.

میدونست یونگی کم حرفه میدونه همونطور که یونگی براش کامل نیست خودش هم برای یونگی کامل نیست.

ولی اون دوتا باهوشن و با یکم گفت و گو میتونن مشکل بین خودشون رو از بین ببرن.

تهیونگ مشکلی با کم حرف بودن یونگی نداره ولی دوست داره یونگی فقط با خودش حرف بزنه و دردودل کنه.

از چیزی که سرکار ازارش میده حرف بزنه و بیشتر با هم مشورت کنن.

این رو یونگی میفهمید ولی برای کسی که چهار سال سینگل مونده بود و قبلش تجربه ی یه رابطه ی وحشتناک رو داشت یه چیز غیرممکن به نظر میاد نه؟؟