"Ve artık ben, kendi avuçlarımda, kendi felaketimin izlerini taşıyordum."
♫
Soğuk bir Eylül gecesi,
Babası nefret ettiği bu hayattan göçüp gitmesine rağmen onun varlığına inan o kızın, o gecede dikkatini çeken bir iz; bir leke.
Tek bir iz, tek bir l...
"Açıklamalarla vaktini harcama; İnsanlar sadece duymak istediklerini duyalar." •Paulo Coelho
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Silah seslerini duymayı sevmiyordum.
En son silah sesleri duyduğumda hem çocuktum hem olgun. O silah seslerini unutmak için birçok çaba sarf etmiş; az da olsa kendime gelebilmiştim. Silah sesleri benim aslında kim olduğumu hatırlatıyordu bana. Aslında hiçbir şeyi hak etmediğimi, bu yaşadığım hayata ait olmadığımı hatırlatıyordu.
Korkuyordum.
Olacaklardan değil olmuşluklardan.
Ben bir daha o günlere dönemezdim. Dönmemeliydim.
Korkudan sımsıkı kapattığım gözlerimi açtım ve açar açmaz görüş açıma bir çift bal rengi gözler girdi. Kulaklarım o an duymaya başlamışçasına kulağıma dolan insanların çığlıkları beni ürküttü.
Kulaklarım bir şeyi daha duydu, o da Tolga'nın bana seslendiğiydi. "Leyla? İyi misin?" diye sordu. Sesinde tüm bu olanlara rağmen bir korku olmaması beni bozguna uğrattı. Şu an birisine iyi misin diye bir soru sorulacaksa o birisi Tolga'dan başkası olamazdı. Üzerime doğru siper olduğu yetmezmiş gibi sürekli başını uzatıp duruyordu.
Başımı yavaşça salladığımda yutkundu ve tekrar kafasını uzatmak istedi. Temkinli görünüyordu. Arkamızdan bir silah sesi daha koptuğunda korkuyla ellerimi Tolga'nın yanaklarına getirdim ve bana bakmasını sağladım. "Vurulacaksın!" dedim korkudan titrerken.
Tolga'nın ela gözlerine bir miktar şaşkınlık yayıldı. Sonra ellerini usulca yanağımdaki elimin üzerine getirip sıktı, bana güven vermek istiyordu. "Korkma," dedi net bir sesle. "Kötü bir şey olmayacak." Yutkunarak başımı salladım ve ellerimi yanaklarından çektim.
Tolga elini beline getirdi ve silahını çıkardı. Ne silah sesleri kalmıştı ne de insanların çığlık sesleri. Sonra tekrar yanıma eğlip beni kaldırdı ve vuruldum mu diye üstümü kontrol etmeye koyuldu. Vurulmamıştım. Vurulsaydım kan kokusunu alırdım. Fakat kalbim çok hızlı atıyordu. Tam olarak bir dakika içinde kabus yaşamıştık. Bir dakika süren silah sesleri sonunda dinmişti ama benim korkum için aynı şey geçerli değildi.
Çok geçmeden Mustafa ve Metin yanımıza geldi.
"Kaptan! İyi misin?" dedi Metin endişeyle. Tolga belli belirsiz başını salladığında Mustafa bana döndü, mavi gözlerinde endişe vardı. "Leyla? İyi misin sen? Vurulmadın değil mi?" Başımı hızla iki yana salladım. Konuşmaya halimin kaldığını hissetmiyordum.
