"Ve artık ben, kendi avuçlarımda, kendi felaketimin izlerini taşıyordum."
♫
Soğuk bir Eylül gecesi,
Babası nefret ettiği bu hayattan göçüp gitmesine rağmen onun varlığına inan o kızın, o gecede dikkatini çeken bir iz; bir leke.
Tek bir iz, tek bir l...
Bu bölümü okurken sizden ufak bir isteğim olacak. Elinizden geldiğince her paragrafı dikkatlice okuyun. Benim için kitabın en önemli bölümlerinden birisi, bu bölüm. Hem önemli, hem de ağır bir bölüm. Kitabın şimdiye kadarki en uzun bölümüydü... Keyif almanız dileğiyle <3
Oy ve yorum yapmayı lütfen ama lütfen geçmeyelim.
Ok ve yaylarımızı kavrayalım ve gözlerimizi kapatıp derin bir nefes alalım. 🏹
Her şey yeni başlıyor.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İçinde olduğum bir ev vardı. Hayatımda hiç görmediğim bir evdi. Bulunduğum yerden diğer ucunu göremiyordum ve bacaklarımın altında cam parçaları vardı. Durdukça batıyordu ve yürümem gerekiyordu. Ucunu göremediğim o evin tüm kenarlarını gezip çıkışı bulmam gerekiyordu fakat ben açtığım ilk kapının pervazında örümcek ağlarını görmüştüm. Ağlara yaklaşan örümcekleri. Henüz içeriye geçmemişsem ve her yerde yuvaları varsa nasıl çıkacaktım ki?
Yürümezsem cam batar, ilerlersem örümcek canımı parçalar
Ne zamam sevmişti ki beni huzur?
Söylesene, aramıza ağlar girdiği için mi bu kadar uzağız yoksa o ağın ta kendisi olduğum için mi?
Hayatımın değiştiği o evden beş yaşında çıkabildiğimde evde düşünüp duruyordum hep. Adlandıramıyordum sanki içimdekileri. O yaşta kaydıraktan kayarken düştüğüm için dizim acıdığı, küçücük bir yarayla bile kendi bedenimi taşıyamadığım için gece ağlamam gerekirdi fakat ben o gece dizimde açılan yara için değil, kocaman bir betonu vücudum taşıyamadığı için ağlıyordum. Aslında hayır, vücudum yalnızca betonu taşıyamadığı için tepki vermiyordu, gördüklerini taşıyamadığı için tepki veriyordu. Küçüktüm ben. Zihnim beyaz bir sayfaydı ve tek görevi sevdiği insanların göz renklerini ezberleyip oraya indirmekti sayfalarımın. Sayfalarım siyaha dönüştüğünde zihnim olanları unutmak için sayfaları yırtmaya başladı ve her bir siyah parça bedenimin farklı yerine dağıldı. Küçüktüm ben. Karşımda insanların nefes verdiğini gördüğüm için beşi öldürdüm ve beşin cesedini yirmi dörde kadar göğüs kafesimde taşıdım.
