"Ve artık ben, kendi avuçlarımda, kendi felaketimin izlerini taşıyordum."
♫
Soğuk bir Eylül gecesi,
Babası nefret ettiği bu hayattan göçüp gitmesine rağmen onun varlığına inan o kızın, o gecede dikkatini çeken bir iz; bir leke.
Tek bir iz, tek bir l...
Herkese merhaba! İlk defa, tam olarak bir haftanın geçmesinin ardından bir bölüm attığım için garip hissediyorum açıkçası. Bu bölüm çok uzun olduğundan, böyle oldu ehehehehe Keyifli okumalar! Sağlıkla kalın ve seviliyorsunuz! 💎
💚
"Ateş, yakacağı herşeyi yakana dek yanar. Ancak o zaman söner.."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
💚
Mutlu olmak, bazen çok kolayken bazende imkansızdır. Çünkü en zoru, mutluluğu yakalamak değil, avucunda tutabilmektir.
Mutluluk çok güzel bir buluta benziyordu gözümde.
Bir o kadar güzel ve bir o kadar da uzak.
Neresinden dönersem döneyim, bir takım yanlışlar ve üzüntü birikiyordu avucumda.
Belki avucum siyahlaşmıyordu ama, kalbimin durumu fenaydı.
Artık yorulmuştum. Tek istediğim şey, huzurdu hayatımda.
Bu şöyle bir histi; evinize dönmek için çırpınıyorsunuz ama eviniz neresi bilmiyorsunuz.
Gözlerim Tolga'nın, içinde belkide benim gözümden daha fazla fırtınıların koptuğu ela gözlerine getirdim.
Gözleri düşündüğümün aksine, ifadesizlik perdesi ile örtülüydü.
"Ne demek bu?" Soruyu soran kişi Mustafa, muhattabı Kağan'dı.
Kağan'nın yerine cevabı veren kişi, Tolga olmuştu.
"Leyla'la yarım kalan işini tamamlamak istiyor." Ellerini gri eşofmanının cebine soktu. Gergin değildi. "Metin'i de rehin olarak almış aklınca."
Mustafa'nın mavi gözleri kısıldı. Tolga'nın aksine yüzünde büyük bir endişe dalgası geziyordu.
Tolga, Kağan'a gözleriyle gidebilirsin, imajı verir vermez Kağan evden çıktı.
Mustafa, "Leyla'yı vermeyeceğini biliyorum." Derin bir nefes aldı. "Zaten buna ben izin vermem. Ama Metin'nde.." son sözlerini kısık bir sesle söylediğinden Tolga büyük bir ciddiyetle konuştu.
