"Ve artık ben, kendi avuçlarımda, kendi felaketimin izlerini taşıyordum."
♫
Soğuk bir Eylül gecesi,
Babası nefret ettiği bu hayattan göçüp gitmesine rağmen onun varlığına inan o kızın, o gecede dikkatini çeken bir iz; bir leke.
Tek bir iz, tek bir l...
Az çok demeyelim hikayeye destek olmak için alttaki yıldızcığa dokunalım. ❄️
Keyifli okumalar!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Pera - Ayaz Tom Odell - Another Billie Eilish - Everything I Wanted Sleeping At Last - Light
31. Bölüm: "KAR VE KÜL."
Hepimiz kendimizi; bedenimizi ve de zihnimizi sığdıracak bir tren arıyoruz. Binlerce trenler önümüzden geçerken biz, istediğimiz durağa -istediğimiz yola- giden treni bulmakla yükümlüyüz. Tren en sonunda geliyor, duruyor fakat az bir zaman var bu sefer. Zamanını yitirdiğinde o treni kaybediyorsun çünkü o tren yalnızca senin için durmaz, duramaz.
Ben hem yolumu, hem de trenimi kaybettim.
Gideceği durağı asla bilemeyen birisi... Ne kadar da imkansız.
Ellerim titremiyor bu sefer, zihnim yerinde ve ben iyiyim. Önümde bir kız can verdi. Önümde bir kız yaşamını ve hayallerini süssüz bir şekilde bu fani dünyaya bıraktı. Önümde bir katil öldü. Ve ben kötü değilim. Belki insanı hissiz bir hale getiren o kötü duygu burada başlıyordu; ölüme alışmak. Alıştım. Alışıyorum. Alışacağım.
Benim aksime çoktan alışmış olan ve bu işte bir hükümdar olan Tolga Kılıç, bakışlarını yerdeki kıza şaşkınlıkla bakan Vedat Karahanlı'dan ayırmıyordu. Alışmış, belli. Baktığında insanı ne düşündüğünü ve neyle örtüldüğünü merak etmek için zihninin kapısına dayayan ela gözlerini hafifçe kısmıştı. Silahını sanki hiç kullanmamış gibi yeniden arka cebine attı ve göz ucuyla Mustafa'ya baktı.
Mustafa ile aralarında sözsüz bir konuşma geçtiğinde ölümü çizen bakışlarını yeniden Vedat'a getirdi ve dudaklarını kıvırdı. "Hayatın boyunca ilk defa ölen birisini görmüş gibisin Vedat?" Tek kaşını kaldırdı ve bu durumdan bir hayli etkilenen Vedat'a küçümseyen bir gözle baktı. "Şu yerine cinayetler yapan amcandan, aynı zamanda yaşıtından bir şeyler öğren bence, mesela çok etkilenmemek."
Vedat, açtığı gözlerini serbest bıraktı ve yeşillerinin gölgesi belli belirsiz sertleşti. "O halde ben de şimdi seni öldürüp suçu onun üzerine yıkabilirim?" dedi, hafiften bir sinirle. "Sabırlıyım deyip herşeyi yapabileceğini mi sanıyorsun sen? Nasıl öldürürsün onu?!" diye bağırdı birden.
Tolga omuz silkti. "Zaten en başından beri ölmesi gerekiyordu. Biraz önce de ağzına olmadık laflar aldı. E benim de sabrım bir yere kadar?" Alaylıydı. "Hak ettiğini buldu. Benim elimden."
