"Ve artık ben, kendi avuçlarımda, kendi felaketimin izlerini taşıyordum."
♫
Soğuk bir Eylül gecesi,
Babası nefret ettiği bu hayattan göçüp gitmesine rağmen onun varlığına inan o kızın, o gecede dikkatini çeken bir iz; bir leke.
Tek bir iz, tek bir l...
Ansızın gelen bölümleri seviyorum. Lütfen yorgunluğum için vote verip paragraf arası yorumları yapmayı unutmayalım^^ Keyifli okumalar <3
Chlease Wolfe - House of Metal
Sting - Shape of My Heart
Kiiara - Numb (feat. DeathbyRomey & PVRIS)
Zella Day - Shadow Preachers
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
36. BÖLÜM: "FIRTINADA YÜRÜMEK."
Küçükken yalnız kaldığım zamanlarımı hatırlayamıyordum hiçbir zaman. Babamla vakitler geçirirdim, bunu hatırlamıyordum. Aslında bakarsak, ben küçüklüğümle ilgili hiçbir anıya sahip değildim. Tek bildiğim, beş yaşında hayatımın bir örümcek ağları tarafından sarıldığıydı. Çığlıkları hatırlıyordum bazen; bazen gözyaşları, bazen kırık camlar ve ateşlerin arasında kalmış gözler. Sanki evren küçüklüğümü unutturmaya çalışırken, en güzel anıları alıp en kötüsünü bırakmıştı. Evren bana yardım edebilecek kadar cesur olamamışken nefes alabilmek mucize gibi geliyordu.
Babam, 24 gün için yurtdışına çıkmıştı bir keresinde; bunu azıcıkta hatırlıyordum. Gitmesin diye sabaha kadar uyumamıştım. Kendi kendimi yaralamayı bile düşünmüştüm. Fakat o gitmişti. Yerine de annemi bırakmıştı. Amerika'dan benim için dönmüştü sanmıştım sadece. Annem beni okula bırakacağını söylerken ona şaşkın gözlerle baktığımı hatırlıyordum. Çocuktum. Daha önce annem beni bırakmamıştı hiç okula. Bu yüzden hem şaşkın ve sevinçliydim biraz ama belli etmemeye çalışıyordum. İlk gün, beni bıraktı fakat geri almadı. Üzüldüm. Düşündüm bankta otururken. Arkadaşlarımın anneleri çocuklarını okula bırakırken yemek yemelerini söylerdi ve teyit ederdi. Kendi elleriyle hazırladıkları sandviçler ve bir kenarda duran dilim dilim meyveler. Annem bunları görmüyordu. Biraz daha düşündüm. Yanımdaki arkadaşlarımın anneleri, çocukları yaramaz da olsa, kötü de olsa, çirkin de olsa hep sarılıyorlardı çıkışlarda.
Beni çirkin gördüğün için mi sarılmadın anneciğim? Ya da yaramaz olduğumu düşündüğün için?
Ama sen hiç benimle olmadın ki yaramazlık yaptığımı göresin?
Düşündüm ve üzüldüm.
Çocukluğumdan hatırladığım anılarım bundan ibaretti. Düşünüp üzüldüğüm, sonra gülümsediğim, sonra boş verdiğim anılarım benim yoldaşlarım olmuştu. Bütün bunlar yalnız hissetmemi önleyemiyordu.
