Lütfen oy ve yorum kısmını atlamayın, bunlar benim için önemli.
7. Bölüm: "GERÇEKLERİN KİRLİ YÜZÜ."
Bazen gerçekleri öğrendiğimizde kabullenemezdik, inanmazdık ve inkar ederdik. Çünkü bazı gerçekler sizin hayatınızın, inandığınız her türlü şeyin yalan olduğunu bas bas bağırırdı. Çocukluğunuzdan şimdiki yaşınıza kadar inandığınız şeylerin ve o inandığınız şeylerin üzerine kurduğunuz hayatın aslında öyle olduğunu öğreniyorsunuz; ne yapabilirsiniz ki?
İçimde büyüttüğüm kocaman bir ağaç vardı, o ağacı babam ekmişti. Ben o ağacın altında kendi ayaklarımın üzerinde durmuş, tüm zorluklara göğüs gelmiştim. O ağacın -babamın- gölgesi altında kurmuştum hayatımı. Bana öğrettikleriyle kendime bir yol çizmiş, o yolum akta olsa kara da olsa onun üzerinden yürümüştüm.
Şimdi yolsuz kalmıştım.
Babam bana insanların hayatına ufacıkta olsa hayırla dokunabilmem için doktor ol demişti. Hayır, beni zorlamamıştı. Ben babamın bu önerisinden sonra bu işi sevmiştim çünkü insanları iyileştirmek gerçekten kutsal bir şeydi. Atmayan bir kalbin atışlarını o kalbin sahibine geri vermek, çok özel bir şeydi. Birinin yarasını sarmak çok güzel hissettiriyordu ve bunları bana babam öğretmişti.
Şimdi bana diyordu ki annem; sana bunları öğreten adam yara açmış, sana bunları öğreten adam birinin kalp atışlarına göz dikmiş.
Duyduklarım ile beynimin çalkalandığını hissetim. Beynimin bir anlık durduğuna emindim. Ne demek babam birini öldürmüştü? Ne demek benim babam bir cana kıymıştı? Benim babam cani değildi. Kimseye kıyması mümkün değildi. Babam Ömer Aktaş, kimseye dokunamazdı.
Beni terk ettiğini sandığım sesim konuştu. "Anne ne saçmalıyorsun?" dedim yüksek çıkan bir sesle.
Annem benim aksime sakin bir sesle konuştu. "Kızım biliyorum şaşırdın. Ama gerçekler bunlar. Baban o Vedat'ın kardeşini öldürdü."
"Baba büyüyünce nasıl olmamı isterdin?"
"Benim gibi olmanı isterdim Leyla. Ama en çok insanlara yardım eden bir birey olmanı."
"İnsanlara nasıl yardım edebilirim ki? Yoksa herkes için çalışmam mı gerekecek? Annem evde çalışınca "Aferin, böyle yardımcı bir kız ol benim güzel kızım." diyor. Herkese yardım edemem yaa! Ölürüm yorgunluktan baba."
Kabul etmeyecektim tabiki. Annemin sorunu vardı. Babama hâlâ sinirliydi bunu anlayabiliyordum, ama sırf sinirli diye babama bir katil damgası vurması oldukça saçmalıktı. Ama ben ona kanmayacaktım.
"Anne saçmalıyorsun sen?" diye tekrar ettim sorumu. "Canım cidden sıkılmaya başladı."
Sinirle soldu. O da sıkılmışa benziyordu. "Leyla! Ben babanla neden kavga ettim sanıyorsun? Mafya olduğunu öğrendim çünkü! O adam kötü biriydi Leyla. Üzgünüm. Ona bunları neden yaptığını sorduğumda bana cevap bile vermeye tenezzül etmeyen bir adamdı." İç çekti. "Ona olan sevgim uçup gitmişti."
Yüzümü buruşturup sertçe yutkundum. "Saçmalık," dedim. "Bütün bu anlattıkların saçmalık. İmkanı yok."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KARA DERMAN
Teen Fiction"Ve artık ben, kendi avuçlarımda, kendi felaketimin izlerini taşıyordum." ♫ Soğuk bir Eylül gecesi, Babası nefret ettiği bu hayattan göçüp gitmesine rağmen onun varlığına inan o kızın, o gecede dikkatini çeken bir iz; bir leke. Tek bir iz, tek bir l...
