Herkese merhabalar! Zevkli okumalar diliyorum. Sınavlardı, ödevlerdi, aksiliklerdi ve zamansızlıklardı derken ancak şimdi kavuşabildik. O zaman en önemlisi oylar verilsin, yorumlar yapılsın ve zihinler açılsın. Sevgilerimle...
@kdermanserisi olan Instagram hesabımızı eklemeyi unutmayın...
🏹
Diary Of Dreams - She And Her Darkness
Allie X - Devil I Know
PVRIS - Dead Weight
Chelsea Wolfe - House of Metal
Hans Zimmer - Cornfield Chanse
"Ateşe karşı ateşle savaşırsanız, geriye kalan tek şey küllerdir."
Abigail Van Buren
43. ZEHİRE ÇEVRİLMİŞ DERMAN
Dünyanın en yakıcı sabahları, güneşi görmek istemezken göz kapaklarınızı aralayarak görmek istemediğiniz güneşi gördüğünüz sabahlardır. Güneşi, ışığını, ihtişamını görmek istemezdiniz bazen çünkü güneş, sizin dünyanıza canınızı yakan bir açıyla düşüyordur. Sıcak. Çok sıcak. Göz kapaklarınızı indirirdiniz yeniden, rahatsız etmeye devam ederdi sizi çünkü güneş ihtişamlıydı.
Gözlerinize batan her bir ışığıyla, biraz daha darbeler alırdınız ve bu darbeler saniyeler geçtikçe artardı. Aldığınız her darbede biraz daha kabullenirdiniz güneşi, yenilirdiniz, sessizce yenilirdiniz. Fakat yenilmemeniz gerekirdi. Çünkü güneşi kabul ettiğinizde, içinizde güneşe savaş açan geceyi yüzüstü bırakmış olurdunuz. Sizi bir kalabalığın içinde, sessizliğinizin içinde yatan çığlıklar ile bırakırdı içinizdeki iyi karanlık.
Sıcak. Çok sıcak.
Gözleri, nicedir içimde beni koruyan karanlığa güçlü bir açıyla düştüğünde, içimde büyüyen karanlık kabuk soymaya başladı.
Kabuğun altındaki yaraya yaklaşmak bile istemezdi, dışarıya taşmaya başlayan kan, gözlerine sıçrayabilirdi.
Göz kapaklarımı geri kapatmak istedim. Uyu, Leyla. Belki de gider. Karanlığa ihtiyacım var. Güneşe değil.
İşe yaramayacağını, inmek istemeyen göz kapaklarımdan anlamıştım.
Gözlerine baktım.
Bir zamanlar, dünyanın en güzel gözlerine sahip özel insan, diyerek, sessizce ağladığım gözlerine bakmıştım. O farkında değildi belki de ama bana her yakınlaştığında, nefesimin hızlanmasının en büyük sebebi; göz bebeklerinde küçük Leyla'yı görmemdi. Küçük Leyla, onu özel insan sandığı için, kendini ona gösteriyordu, bana gösteriyordu, hiçbir zaman kendini göstermeyen o küçük kız, ela gözlerinde yaşam buluyordu. Ve ben onun göz bebeğinde kendimi gördüğümde, hiç hissetmediğim kadar özel hissetmiştim.
Masaldaymışız gibiydi.
Bir kitapta gibiydik o zamanlar. Kitap, süslü kelimelerle değil, derin nefeslerle doluydu ve içindeki kız mutluydu. Özel insanın göz bebeklerinde yaşıyordu o kitaptaki masalda.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KARA DERMAN
Fiksi Remaja"Ve artık ben, kendi avuçlarımda, kendi felaketimin izlerini taşıyordum." ♫ Soğuk bir Eylül gecesi, Babası nefret ettiği bu hayattan göçüp gitmesine rağmen onun varlığına inan o kızın, o gecede dikkatini çeken bir iz; bir leke. Tek bir iz, tek bir l...
