"Ve artık ben, kendi avuçlarımda, kendi felaketimin izlerini taşıyordum."
♫
Soğuk bir Eylül gecesi,
Babası nefret ettiği bu hayattan göçüp gitmesine rağmen onun varlığına inan o kızın, o gecede dikkatini çeken bir iz; bir leke.
Tek bir iz, tek bir l...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüme başlamadan önce alttaki yıldızcığa dokunarak bize destek olabilirsiniz.
Keyifli okumalar!
*
İnsan yaşadığını hissetmek için, yaşamak için mücadele etmek için birçok şeye ihtiyaç duyar.
Aileye, sevgiye, arkadaşlığa, kardeşliğe ve aşka.
Ama aslında hayatta gerçekten kalmak için tek bir şeye ihtiyacımız vardır; o da atan bir kalp.
Kalbimiz herhangi bir nedenle tehdit altında kaldığında, tehlikeyi bütün varlığıyla hissettiğinde yapıcak iki şeyi kalır.
Sadece iki şey. Hayatta kalmak için iki yol.
Ya teslim oluruz, ya da savaşırız.
Hangi yoldan gideceğimize bizi içgüdülerimiz söyler ve biz içgüdülerimizi kontrol edemeyiz.
Ellerimin ucuna birilerinin iğneler batırdığını hissediyordum, her bir iğnenin ucu tenime değerken içimde dayanılmaz bir acıyla beraber hiç geçmeyecek biçimde izler de oluşuyordu. Parmaklarımın ucundan saç tellerime kadar acı hissediyordum. Bu acıyı hissetmemek için gözlerimi kapatıp ölmeyi yeğledim ama kalbim bana inat atmayı bırakmadı. Algılarım kapansın istedim, kapanmadı.
Travma geçiriyordum.
Gözlerimi açarken kulaklarımın içinde düz bir çizgi halinde atan kalbimin sesi yankılanıyordu. Zehirin acısını göz bebeklerime kadar hissederken kirpiklerimi kırpıştırdığımda birisi cımbızla kirpiklerimi kesiyormuş gibi bir acı hissettim ve dudaklarımın ucundan acıyla inledim.
"Gözlerini açıyor!" dedi incecik bir ses. "Bizimle kal!"
Gözlerimi tamamen açtığımda yan tarafıma baktım, Miraç elini karnıma bastırıyordu. Eline bulaşan kanımın kokusunu kendi ellerimde de hissettim, parmaklarımın ucunda beni canlı canlı yakılıyormuşum gibi hissettiğim bir acı vardı o acı kanım kokuyordu.
Nefes almaya çalıştım, oksijen yoktu.
Gözlerimi yan tarafımdan çektim ve tam karşıma baktım. Tavanı görmeyi beklerken onun bal gözlerini gördüm. Ellerini başımın altına yerleştirmişti, parmaklarının değdiği başım öyle bir ağrıyordu ki beynimde kurşun varmış gibi hissettim. Tolga bir şey söyledi, algılayamdım. Çenesini alnıma yasladı, nefesi saç diplerime değdi.
