𝘞𝘖𝘔𝘈𝘕 𝘍𝘓𝘈𝘔İ𝘕𝘎𝘖 ❦ (𝘙𝘖𝘚𝘌𝘒𝘖𝘖𝘒)

3.8

Jungkook'tan

Uzun ve ince parmaklarımı piyanonun beyaz siyah tuşları ile dans ettirirken aynı zaman da bir kaç söz mırıldanıyor dum.

Kapının gıcırtısı ile başımı bir çift göze sabirledim.

"Şey... Müzik öğretmeni kurs için katılım formlarını getirmemi istemişti. Nere de olduğunu biliyor musun?"

"Şurda. Rafta ki kırmızı dosya"

Kısa ve net bir şekilde konuşup gözlerim ile rafta ki kırmızı dosya yı işaret ettim.

Kız oraya yöneldiğinde gözlerimi tekrar piyano ile buluşturup karşı da ki notaları kontrol ettim.

Ama dikkatimi dağıtan bir şey vardı.
Karşı da dosyayı almak için zıplayan kızın düzensiz ayak ritimleri boş odada yankılanıp dikkatimi dağıtıyordu.

"Daha sessiz bir şekilde alamaz misin?"

Diye mırıldandım gayet otoriter bir ses tonu ile.

"Oturduğun sandalyeyi getirir misin?"

Sıkıntı ile ofladım ve oturduğum sandalyeyi kavrayıp yanına götürdüm.

Tam arkamı dönüp gideceğim sıra da yukarıdan üstüme çullanan bedenle Sırtımı yer ile buluşturup üstümde ki kıza baktım.

Elini göğsüme koyup kalkmaya yeltenirken endişe ile konuştu.

"Ah! Özür dilerim! Ben gerçekten dikkat etmeliydim...!"

Tam kalkacakken ayağının burkulması ile tekrar üstüme düşmüş tü.
Ama bu sefer hızlıca kalmayıp gözlerini gözlerime kitle di.

Sinirle soluyup tam ona söylenecek iken Rose'nin titreyen sesini duydum.

Olamaz!

"Yaptın Jeon Jungkook"

Gözlerini sımsıkı kapatıp gözünden akan yaşları umursamadan devam etti.

"Beni öldürmekten de beter ettin."

Üstüm de ki kızı itip ona döndüm ve endişeli bir şekil de bağırdım odayı çoktan terk etmeye koyulmuş olan kıza.

"Hayır! Rose! Anladığın şey değil!"

Diyebilmiştim sadece arkasından koridora baktığım da çoktan kaybolduğunu fark etmiştim.

"Ben... Özür dilerim."

Ona kızamazdım bunun olacağını ne o bilebilirdi ne de ben.

"Sorun değil"

Dedim kırılgan ve oldukça üzgün bir ses ile.

"Kız arkadaşını mıydı?"

Kafamı sallayıp onayladığım da devam etti.

"Adım Yuna. Onunla konuşma mı ister misin?."

"Sorun yok bunu hallederim."

Arkamı dönüp yürümeye başladığımda arkam da bıraktığım bedenin çığlığı ile ona döndüm.

"Hep düşer misin sen?"

"Sanırım temin ayağımı burktum yürüye bilirm sandım ama... Yardım eder misin?"

Yanına gidip kolunu omzuma atmasını sağladım ve onu okulun hemşire odasına kadar bırakıp Rose'yi aramaya başladım.

Zilin çalmasını umursamadan bütün okulu gezmeye başladım.
Son olarak bahçeye çıktığım da ağacın altında oturmuş kitap okuyan Rose'yi görmem uzun sürmedi.

Yanına gidip oturduğum da  kendimi açıklamaya başladım.

"Rose... Kız dosyayı alırken üstüme düştü. Bütün olanlar bu. Umarım yanlış anlamamış sındır?"

Sanki temin ağlayan kız o değildi gayet sessiz ve sakin di.

"Uzaklaş"

Dedi soğuk bir ifade ile.

"Ne?"

"Bana zarar veriyorsun."

"Rose... Sana olanları anlattım. Sana yalan söylemeyeceğimi biliyorsun"

"Yinedee... Korkuyorum."

"Korkma sevgilim. Sana asla isteyerek zarar vermem"

Dedim kendimden emin ve net bir şekilde.

"Yapmaaa."

Bezmiş bir şekilde söylediği bu kelime ile neye uğradığımı şaşırmıştım.

"Her güzel rüyanın bir sonu vardır. Ben sana daha fazla alışıp bu sona gelmek istemiyorum."

"Her rüyanın, hikayenin, masalın hatta romanın bile sonu vardır Rose. ama bunların sonuna gelmeden bilemezsin. Mutlu ve ya mutsuz olacağını."

"Ya mutsuz olursam?"

"Mutsuz olması için sadece bir kişinin çabalaması gerekir güzelim. Biz ikimiz de çabalıyoruz."

Kafasını sallayıp mırıldandı.

"Beni seviyor musun?"

"Seni çok seviyorum"

Kollarımı zarif ve narin bedenine sarıp kafamı boynuna gömdüm.

***

Biraz temiz hava almak için parka çıkıp bankalardan birine oturmuş kulaklık ile müzik dinliyordum. Ama kulaklığı çıkarmam neden olacak kadar bağıran çocuğa çevirdim kafamı.

Çocuk bir kız ile tartışıyor du arada onu itekleyip sesini sanki mümkünmüş gibi daha da yükseltmeyi deniyordu.

Kızın yüzünü görmek için biraz daha bakışlarımı sabitlediğimde bu kızın Yuna olduğunu kestirmem kısa sürmüştü.