Rains of Love (Celebrity Series #3)

Love 30

Chapter 30

To Grow

Nanghihina ako habang pinapanood si Lucas na ginagamot na ngayon ng mga doctor. He went unconcious for an hour pero ngayon ay gising na siya. Maayos niyang nakontrol ang manubela kanina kaya sa gilid ng puno lang kami bumangga at hindi talaga napuruhan.

Aside from his head, though. May kaunting stitches na isinagawa roon. May mga galos din pero di rin naman malala. I'm still thankful na iyon lang ang nakuha niya. Akala ko talaga, magpakakamatay na ako dahil sa pagkakabagok ng ulo niya sa steering wheel. Seeing him there losing conciousness was a death.

"I'm sorry," iyon lang ang nasabi ko habang pinagmamasdan si Lucas na noo'y seryosong nakahiga sa bed, ginagamot ng doctor.

He ignored me. I know he's mad. Naiiyak ako pero ayaw kong umiyak. It feels uncertain.

"I'm really sorry. Nag-aalala lang naman ako. Pagod ka kasi," ako.

"I said I can handle, right? Ba't mas marunong ka pa sa akin?" aniya, tiim bagang at galit pa rin.

Kinagat ko ang labi ko. "I was just worried."

"How about me? Sa tingin mo, hindi rin ako nag-aalala? Do you know what I feel when I saw you going pale and panic? It's my death, Shaireen!"

Naiiyak lalo ako. "Sorry na nga,"

Madilim niya akong tiningnan. "Halos gusto kong talunin ang driver seat at ilayo ka roon. Nanginginig ako sa takot sa possibleng mangyari sa'yo! I can't even breath thinking that the favor of the accident was for you because you're the driver!"

I felt so sorry. Inaamin ko naman 'yon at nagsisisi ako.

"I-I'm sorry..."

"Stop asking sorry! Kalasanan ko rin 'yon dahil hinayaan kitang magdrive! Kung sana, hindi ako nagpadala sa pamimilit mo." galit pa ring usal niya.

His face is dim and full of worry. Mukhang mas nag-aalala pa siya sa akin kaysa sa mga natamo niya. I'm not sure if he's mad to me or to his self. Gayunpaman, aaminin ko pa ring kasalanan ko. Pinigilan naman niya ako, e. Ako lang ang nagmatigas.

"Baby, I'm sorry," malambing kong sabi at naupo sa gilid ng bed niya.

Hindi siya nakaimik at napatiim bagang lang. Tumitig siya sa akin pero umiwas din agad. I settled closer to him at kinuha ang kamay niyang tapos ng ginamot. Pasulyap-sulyap sa amin ang doctor pero hindi na rin umimik.

"Sorry na. Galit ka ba?"

"Sinong hindi magagalit?"

Nakakatakot talaga siyang magalit. Madalas lang kasi siyang magalit dahil mas gusto niyang bigyan ng silent treat ang mga kinagagalitan niya. And swear, he's so dangerous when he's silent.

"Nagsosorry na nga ako. Hindi ba ako kapata-patawad?" naiiyak kong sabi.

Seryoso niya akong tiningnan. Ruthless at hindi man lang naawa. Tumikhim ang doktor at sumulyap sa akin.

"Are you, uhm... his girlfriend?"

Tumango ako. "Opo,"

Binigyan niya ako ng mga instructions at mga gamot. Kapag talaga ganito, ako palagi ang nabibigyan ng reseta. Nakinig na rin ako nang maayos. After the short talk, nagpaalam na rin ang doctor at iniwan na kami roon.

Nilingon ko si Lucas at nakitang seryosong-seryoso siya habang nakatingin sa mga bruises niya. His eyes was dark and hawklike. Lumapit pa lalo ako at hinawakan ang kanyang mukha.

"Lucas..." I whispered sweetly. Yumuko ako at pinatakan ng halik ang kanyang labi kahit may gasgas din 'yon. "Sorry,"

His lips turned grim. Para bang gusto niyang itago ang mga labi niya sa akin pero hindi siya makaiwas. Hinawakan ko lalo ang mukha niya at paulit-ulit na pinatakan siya ng mararahang halik sa labi habang nagsosorry.