Ben galiba Meriç'ten hoşlanıyordum...
Kendime söyleyemediğim bu şeyi Meriç'e ve diğerlerine hiç söyleyemezdim.
Uyandığımda Meriç hâlâ uyuyordu. Çok masumdu. Uyandırmaya kıyamazdım. Fakat koltukta uyumuştuk. Bir an kararsız kaldım. Sonra saate baktım. Okula gitmek için yarım saatimiz vardı. Hemen Meriç'i dürtmeye başladım.
-Meriç hadi ama okula geç kalıyoruz. Dediğimde
+Devamsızlık yaparız. Böyle biraz daha kalamazmıyız lütfenn!!. Kıyamamıştım ona. Başka zaman olsaydı kesinlikle müsade ederdim fakat okula geç kalmıştık. Bu sefer kollarından sıyrılıp koltukta zıplamaya başladım.
Meriç Meriiç!! Hadi uyan okula gidelimmm! diye bağırmaya başladım. Oda bir gözünü yarı açık yarı kapalı açtı ve baktı. Gülüyordu. Sonra tekrar gözlerini kapattı. Daha fazla bağırıyordum. O da dayanamadı. Ayak bileğimi tuttu ve beni kendine doğru çekti. Ben birden koltukta dizlerimin üzerine düşmüştüm. Meriç gözlerime bakıyordu bende ona bakıyordum. Sonra kalktım ve hemen odama geçtim. Siyah salash bir t-shirt ile beyaz bir pantalon giymiştim. Saçlarımı topladım ve çıktım okula gitmek için toplam 15 dakika kalmıştı. Meriç'in yanına gittiğimde ona:
-Neyin var Meriç?
+Yok bir şeyim.
-Hadi ama Meriç...
+Merve şu çok merak ettiğin soru vardı ya...
-Eeee?? Gene mi anlatmıycaksın?
+Yoo anlatıcam. Bizim yüzümüzden arada kalıyorsun. Ama bu anlattıklarımı kimseye söyleme olur mu? Çünkü hayatımda ilk kez birine anlatıyorum bunları.
-Tamam Meriç bana güvenebilirsin.
+Merve ben hiç çocukluğumu yaşamadım. Poyraz'ın çok güzel bir hayatı oldu. Poyraz çocukken babası hep yanındaydı. Babam ile Poyraz'ın babası ortaktı. Bir ara şirket battı. O günden beri babam yok. Ben çocukluğumu Poyraz gibi geçiremedim. O çok mutluydu. Ne isterse alınıyordu. Fakat bana yoktu. Amcam hep böyleydi. Beni ayırırdı. Poyraz'ı bu yüzden oldum olası sevmezdim. Poyraz'dan o kadar nefret ediyordum ki onun hoşlandığı,sevdiği kızlar hep benim oldu. Bunu onun canını yakmak için yaptım. Amacıma ulaştımda. Daha sonra öfke kontrol problemlerim vardı. Bu öfke kontrol problemlerim çocukluğumda başladı. Babam gittiğinden beri... Babamı gördüğümde en son 6 yaşındaydım. Bu yaşıma kadar geldim. Öfkemi hâlâ kontrol edemiyorum. Bende sinirimi atmak için 4 yıldır dövüşüyorum. Hiç düzenli ilişkim olmadı. Hep tek gecelikti. Çünkü kalbim hep öfkeyle doluydu. Sevmek ve sevilmek ne demek bilemedim hiç. Hâlâda bilmiyorum. Hep dışladılar. Bu yüzden hep gizemliyim. Karşıdan gören biri beni hemen anlayamaz. Tıpkı senin gibi. Sen de anlayamadın dimi? Dediğinde duyduklarıma inanamıyordum. Demek asi,hırçın,tehlikeli Meriç'in altında masum,çocukluğunu hiç yaşayamamış bir çocuk yatıyordu. Benim onu anlayamadığımı biliyordu. Buna takılmadım.
-Sen bana benziyorsun Meriç.
+Nasıl anlamadım??
-Yani sen benim gibisin demek istiyorum. Bende yaşıtlarım tarafından,hastalığımdan dolayı hep dışlandım. Hep yalnızlık çektim. Hani bir çocuk düşünce ağlar ya ben onu hiç yaşayamadım. Düşüp ağlarım diye hiç bisiklete binmedim. Nasıl binilir bilmiyorumda. Yani senin anlıycağın bende dışlandım,çocukluğumu yaşayamadım,hiç ağlamadım... Sen bana benziyorsun Meriç.
+O zaman kalk gidiyoruz.
-Okula mı??
+Tabikide hayır. Kızım sen inek misin okula bu kadar meraklısın? Kalk hadi.
-Nereye gidiyoruzz.
+Sen hazırmısın. İlacını falanda al. Gidince görürsün.
-Yaaa nereye gidiyoruzz???
+Aşağıda bekliyorum. Hızlı ol...
