I used to wear mask...
Isang batang babae ang nakaupo sa may sulok rito sa madilim at malamig na bahagi nitong silid.
I always wear an emotionless mask to hide the pain that I feel everyday.
Yakap ang sariling mga tuhod habang nagpipigil ng kanyang paghikbi. Tulala sa kawalan habang inaalo ang sarili na, magiging maayos rin ang lahat.
A pain... inside and out.. But sometimes... I can't remember how it feels
Nanginginig ang buong katawan, hindi dahil sa lamig ng simoy ng hangin na nagmumula sa labas kasabay ng malalakas na ulan, kung hindi ay dahil dulot ito sa walang awang pananakit sa kanya.
Sometimes I ask myself, why do I need to live in this hellish life?
Bugbog sarado ang payat na katawan. Nababalutan ng pasa, sugat at dugo.
Why have I had a lot of unhappy memories that keep running on my mind?
Why does the bad luck is always... After me?
What did I do to experience this all?
Bumaba ang kanyang tingin sa nanginginig at sugatan niyang kamay dala ng pananakit sa kanya, duguan.
Abuses everywhere,
starving all the time,
all the hates...... that nobody knows...
I'm crying in pain.
I think I'm about to break down
Muling bumuhos ang kan'yang mga luha sa kulay hazel at namumugto ng mga mata.
Is this how I have been deprived of destiny?
I'm just... a child...
But... where's my parents?
I wish i'd never been born at all
Gamit ang kamay niyang duguan ay pinunasan niya ang kanyang sariling mga luha. Sa murang edad, natutunan niyang umiyak ng tahimik.
I want to experience... what I see as other children having fun with their friends and... families
Kimkimin ang hinanakit sa kanyang kalooban. Sumigaw sa kaloob looban habang walang pinapakitang emosyon sa panlabas na kaanyuan.
I want to experience the same as other children with their toys that make them..... happy
But...
I think I was born to be alone.
I've always been abandoned.
No... body likes me.
Nobody wants to make friends with me.
Nobody...
Nakayuko lang sya, tahimik na umiiyak. Natatakot na baka magulpi muli kung siya ay mag iingay.
That's why all my life I hated myself.
I can't make people stay.
Nilalabas na lang lahat ng sakit sa pagluha lalo na sa sakit ng buong payat na payat niyang katawan niya.
All my life, I've never known myself
.
.
.
What's my real name?
Who really am I?
When is my birthday?
Tumingala ang kan'yang tingin sa bintana na nililipad ang kurtina sa malakas na hangin. Tinitiis niya lang ang lamig sa lugar na iyon. Walang ni isang kumot o unan man lang ang yayakap sa kan'ya.
I have..
Naisipan niyang tumayo pero sa una ay nabigo sya sa sakit ng katawan niya na bigla pa syang nakaramdam ng hilo.
No one...
to talk..
Nanginginig ang mga braso niyang pantukod para man lang kahit papaano ay di sya matumba.
Silence is my allies.
Pain...
is my... Family.
Maingat s'yang kumapit sa mga bagay na pwede niyang mapagkuhaan ng pwersa para makatayo s'ya lalo na't di niya halos maigalaw ang kan'yang isang paa sa sobrang pagkabugbog ay nangingitim na ito.
Would anybody miss me when I'm... gone?
I think... NO ONE
Naglakad s'ya ng tahimik at napakaingat sa bawat hakbang, natatakot na makagawa ng ingay.
I'm empty
Pa isa isang hakbang papalapit sa bahagyang nakasarang bintana.
Ini-angat niya ang kan'yang nanginginig na kamay at gamit ang isang daliri ay nagsulat s'ya doon sa bintana dahil sa lamig ng panahon ay mamasa masa ang bintana.
I'm just... gonna die of this brOKen.
Sa kan'yang pagsusulat sa bintana ay natutuyo na lang ang kanyang mga luha, para bang ang hangin na lang ang nagpupunas nun para sa kan'ya.
May dugo na napapahid sa salamin ng bintana na nagmumula sa kan'ya.
Sa bawat letrang kanyang sinusulat ay sinusubukan niyang ngumiti ngunit hirap na hirap syang gawin 'yon.
Ngayong gabi sana niya gustong planuhin na....
Sa araw na ito... dapat susubukan niyang makangiti.. dahil
Happy Birthday
Pagbati niya sa kanyang sarili gamit sa pagsulat na iyon bago natulala sa kanyang isinulat.
Para sa kan'ya, ang kaarawan ay dapat may masayang ala-ala. Ngunit siya ay muling nabigo.
I'm... okay
I'm... brOKen.
****
