3316 GÜN

Final

Final: Güzel Başlangıçlar

Gifte Bora ve Buket var ühüh 😍

12.08.2020 Çarşamba 💓

Finali okuduğunuz tarihi buraya yazabilirsiniz ❤

Son kez, bol bol yorum bekliyorum :') İyi okumalar 💜

Bora, elindeki telefona gülerek bakıyordu. Kaşlarım çatık neye baktığına bakmaya çalışırken ekranı kapattı ve kahverengi gözlerini bana çevirdi. Bakışlarında hınzırlık, gülüşünde de bir ima seziyordum. Günler sonra telefonu eline almıştı ve bir anda yüzü gülmeye başlamıştı.

"Neye gülüyorsun bakayım sen?"

Telefonu yatağın kenarına koydu ve bıyık altından gülüp yanağımı okşadı. Bir saniyede yumoş yumoş olurken başımı eline yaslamadan duramadım.

"Bana yazdıklarını okuyordum." Dedi yanağını hafifçe sıkarken. İçim titredi o an. Ona tam olarak ne yazdığımı bile hatırlamıyordum. O anlar puslu kalmıştı. Sadece ağlayıp içimdeki hislerimi döküyordum. Hatta bir ara bunları silmeyi bile düşünmüştüm ama bir daha aklıma gelmemişti.

"Kesin saçmaladım." Diye mırıldandım dudağımı bükerken. Bora ise başını iki yana yavaşça salladı ve yanağımdaki elini kaydırarak dudağımı okşadı.

"3316 Gün hatrına, beni bir kerecik sevebilir misin?"

Sesi kulağıma dolduğunda gülümsedim istemsizce. Bora'ya yazdığım bir soruydu bu.

Arka cebimdeki telefonum titrediğinde Bora bakmamı işaret etmişti. Cebimden telefonu çıkardım ve bildirim panelinden ne yazdığını gördüm. Yine de hesaba girerken elim titriyordu. Yazarken kesinlikle böyle bir cevap alacağımı düşünmüyordum. Hatta cevap alabileceğimi bile düşünmediğim anlar olmuştu ama sonucunda şu an yanyanaydık.

boraaltun: Evet, seni bir kerecik severim.

Mesaja uzun uzun baktım. Beş kelimelik bu mesaj zihnimin en güzel köşesinde kazılı kalacaktı. Bir kerecik sevecekti. Ve biliyordum ki o bir kerecik, bizim için bir ömürdü.

-2 Ay Sonra-

Bahar havasını içime çekerken bir yandan da düşünüyordum. İki ay, bizim için zorlu geçmişti. Bora'nın normal hayata dönmesi ve kırıklarının iyileşmesi bizi yorsa da sonunda tam anlamıyla iyileşmişti. İki ay boyunca tek ilgilendiğim şey Bora'nın sağlığıydı. Sorunları bir kenara attığımın farkındaydım. Daha fazla kenarda kalamayacaklarının da farkındaydım. Bir şeyler dönmüştü ve benim için bir süre tanınmıştı resmen.

Gözlerimi kapattım ve ılık rüzgarın yüzümü okşamasına izin verdim. Annemi düşünmeden edemiyordum. Ya da Bora'ya tekrar bir şey olur mu diye düşünmeden duramıyordum. Psikolojim düzelmek yerine daha da bozuluyor ve beni kötü yola sürüklüyordu sanki.

Telefonumun titrediğini hissettiğimde tedirgin bir şekilde cebimden çıkarıp kimin aradığına baktım. Artık her telefon beni geriyor, her bilmediğim numara içime korku salıyordu.

Kayıtlı olmayan numarayı gördüğümde dudağımı ısırmadan edemedim. Normalde açmayı istemiyordum ama içimdeki bir ses açmamı mırıldanıp duruyordu. Tam telefon kapanacakken açıp kulağıma yerleştirdim.