Zaman : İlk sezon başları, Celasun Vartolu'ya katıldıktan sonraları
Küçük bir ithaf : timetohug , seni mi kıracağım
Celasun Medet'e bakıp "Medet. Uyu artık bence." dedi. Medet sertçe ona bakıp "Ağabeyimi seninle yalnız bırakmam." dedi. Celasun gözlerini devirip "Medet, Allah aşkına ya. Git uyu. Ben bekleyeceğim." dedi. Medet sesli bir şekilde esneyince Celasun başını yana eğdi. Medet bir süre sertçe ona bakıp "Tamam. Sadece iki saat uyuyup döneceğim." Medet gidince Celasun rahat bir nefes alabilmişti. Medet geldiğinden beri ondan şüpheleniyordu.
Nöbetin ilk saati sakin geçmişti. Ama saat gece üçe gelirken Celasun odadan sesler duymaya başlamıştı. İlk başta umursamasa da sesler yükselince ve acıyla birleşince Celasun endişeyle odanın kapısını araladı. Vartolu titriyordu ve alnındaki terlerin parlaklığı dışarıdan gelen ışıkla belli oluyordu. Celasun adamın kabus gördüğünü fark edince hemen gitti ve onu omzundan sarsarak uyandırdı. Uyandırana kadar Vartolu durmadan bir ismi sayıklayıp durmuştu.
Uyandığındaysa hemen doğruldu ve boşluğa bakarak nefesini düzenlemeye çalıştı. Celasun onu ilk defa böyle görüyordu. Böyle savunmasız... Hep geriye attığı saçları alnına düşüyordu ve darmadağınıktı. Gözleri kısılmıştı. Sağ gözünün altındaki kızarıklık daha da belli oluyordu. Huysuz bir çocuğa benziyordu. Eliyle yüzünü sıvazlayıp Celasun'u yeni fark etmiş gibi ona baktı. "Celasun? Ne yapıyorsun burada?"
Celasun bir an ne diyeceğini bilemedi. "Şey, ağabey... Kabus görüyordun." Vartolu başını salladı. "Hee. Tamam, iyiyim ben." Celasun ikna olmamıştı. "Ağabey... Bak bi bardak su, bi kahve, bir şey getireyim mi?" Vartolu huysuzca "İyiyim dedim ya Celasun!" dedi. Celasun iç geçirip "Bana yalan söyleme bari." dedi. Vartolu ona baktı ve baştan aşağıya süzdü. Ardından yutkunup "Gerçekten iyiyim oğlum. Kabustu, geçti işte." dedi.
Celasun başını sallayıp "Tamam ağabey. Nasıl diyorsan..." dedi ve kapıya yöneldi. Vartolu birden "Teşekkürler." dedi. Celasun ona döndü. "Neden ağabey?" Vartolu omzunu silkti. "Endişelendiğin için..." Celasun başını salladı. "Ağabey, eğer çok ileri gidiyorsam söyle ama... Mihriban kim ağabey? Seni uyandırmaya çalışırken durmadan onu-"
Celasun Vartolu'nun ona verdiği sert bakışları görünce başını eğdi. "Özür dilerim ağabey. Çıkıyorum ben." Vartolu yine onu durdurdu. "Dur." Celasun yine ona bakınca Vartolu iç geçirdi ve bir kere olsun Celasun'a hayır deme gücünü kendinde bulmak istedi. Ama bünyesi bir şekilde bu çocuğa karşı çıkamıyordu hiçbir konuda. Ona istediği her şeyi yaptırabilirdi istese. "Kim olduğunu anlatırım. Ama şimdi menemen hazırlarsan."
Celasun gülümseyip "Yeter ki sen iste ağabeyim." dedi. Vartolu gülüp "Tamam. İn sen mutfağa. Geliyorum ben de." dedi. Celasun mutfağa indiğinde sadece içki ve menemen malzemesi olan buzdolabını açtı. Malzemeleri teker teker çıkartırken Vartolu da aşağıya inmişti. Saçlarını elleriyle geriye atmaya çalışmıştı ama bu onu sadece daha sevimli yapmıştı. Siyah kapüşonlu ceketinin kollarını avuçlarının sınırına kadar çekmişti. Celasun istemsizce, sabahları Koçovalıları sinir eden gıcık adamın bu olamayacağını düşündü.
Vartolu Celasun ocakta biberleri kavururken masaya oturdu. Sessizce oturduğu yüksek sandalyede ayaklarını sallandırırken Celasun domatesleri kesiyordu. Vartolu iç geçirip "Geliyorum ben." dedi ve kalktı. Celasun onun ardından bakakalmıştı. Aslında döneceğimden emin değildi. Celasun omzunu silkip domatesleri tavaya döktü.
Onları karıştırırken Vartolu geri gelmişti. Elinde bir tane mum tutuyordu. Celasun kaşlarını çatıp "Ağabey, mum..?" dedi. Vartolu işaret parmağını dudaklarına koyup "Shush. Karanlıkta kalmayalım diye. Işıkları açarsak herkes uyanık olduğumuzu anlar." dedi sessizce. Celasun başını salladı. Vartolu mumu ikisinin arasına yerleştirirken Celasun yumurtaları kırdı ve karıştırdı. Yumurtalar da piştikten sonra Celasun tavanın altını kıstı ve tabak almak için dolaba uzanırken Vartolu "Boş ver. Tavadan yeriz işte." dedi.
