Love you 59 seconds (Myanmar translation)

Ch 37: Baozi(Bun)

ေနာက္တစ္ေန့တြင္ ... အတန္းအားလံုးၿပီးေတာ့ ဝူဟန္ယင္းအေဆာင္တန္းျပန္လာခဲ့တယ္။ လြန္ခဲ့ေသာအပတ္က မိသားစုထံမွဖုန္းလက္ခံရရိွကာ ဒီတစ္ပတ္အားလပ္ရက္ျပန္လာရန္ ေျပာလာခဲ့သည္။ သူ မသြားခ်င္ေသာ္လည္း အိမ္မျပန္သည္မွာတစ္လေက်ာ္ပင္ ရိွေနၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူထုပ္ပိုး၍ အိမ္ျပန္ခဲ့သည္။

အေဆာင္မွ မထြက္မွီ ဂိမ္းထဲဝင္ကာအားလပ္ရက္တြင္ သူလိုင္းမတတ္ႏိုင္ေၾကာင္း အသိေပးလိုက္၏။ စေနေန့သည္ ဂိမ္းကစားရန္ အေကာင္းဆံုးေန့ျဖစ္ေပမယ့္ အိမ္တြင္ ရွစ္ႏွစ္အရြယ္ဝမ္းကြဲရိွေနသည္။ ေမ့လိုက္ေတာ့ ... သူမ လက္ေတာပ့္မဖ်က္စီးေစတာ ပိုေကာင္းမယ္။

ဝူဟန္ယင္း၏အိမ္သည္ ေက်ာင္းႏွင့္အရမ္းမနီးသလို ေဝးလည္းမေဝးေပ ... ဘတ္စ္သံုးဆင့္စီးရမည္ျဖစ္ကာ ၾကာခ်ိန္က ႏွစ္နာရီႏွင့္မိနစ္သံုးဆယ္ပင္။ သူစီးေသာဘတ္စ္သည္ လမ္းပိတ္ဆို႔မႈႏွင့္ႀကံဳရမွာ မလြဲဧကန္ျဖစ္သည္။

ဒုတိယတဆင့္ဘတ္စ္ေပၚ ဝူဟန္ယင္းေရာက္စဉ္ ဖုန္းျမည္လာ၏။ ေခၚဆိုသူအိုင္ဒီကိုၾကၫ့္ၿပီး ဖုန္းမကိုင္ခ်င္ေပ။ သို႔ေသာ္ဖုန္းမကိုင္မခ်င္း ျမည္ေနေသာေၾကာင့္ ေရြးခ်ယ္စရာမရိွဘဲ ကိုင္လိုက္ေလသည္။ တိုတိုရွင္းရွင္းသာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၿပီး သူ႔အန္တီကေမးသည္။
"ဘယ္အခ်ိန္ျပန္လာမွာလဲ? အန္ကယ္ကို လာႀကိဳေစခ်င္လား? သူအဲ့ေနရာမွာအေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ ရိွေနမယ္ထင္တယ္?"

ဝူဟန္ယင္းသည္ သူ႔ကိုအလုပ္မရႈပ္လိုေၾကာင္းေျပာလိုက္၏။ ဘတ္စ္သည္ အိမ္ႏွင့္နီးေသာ မွတ္တိုင္သို႔ေရာက္လာသည္။

တစ္ဖက္ကလည္း ႀကိဳစရာမလိုဘူးဆိုလ်ွင္ အိမ္ျပန္ေရာက္ဖို႔ ၇နာရီ ၊ ၈နာရီအခ်ိန္မွ ေရာက္လိမ့္မည္...ထိုအခ်ိန္ကေနာက္က်ေနသျဖင့္ အားလံုးကသူ႔ကို မေစာင့္ဘဲ ညစာစားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ အဘြားကလည္းအသက္အရမ္းႀကီးၿပီ ျဖစ္ကာ ဝမ္းကြဲကလည္း အလြန္ငယ္ေနေသာေၾကာင့္ ေနာက္က်မွစားလ်ွင္ က်န္းမာေရးမေကာင္းေၾကာင္းေျပာသည္။ အတိုေျပာရရင္ သူတို႔က သူ႔ကိုမေစာင့္ေတာ့ဘဲ ညစာစားမည္ကိုပင္ ျဖစ္သည္။

ဝူဟန္ယင္းလည္း ဘတ္စ္မွဆင္း၍ "အင္း" လို႔ေျဖရင္း သူလည္း ညစာကိုအျပင္မွာပဲစားမယ္လို႔ ေျပာလိုက္၏။