Love you 59 seconds (Myanmar translation)

Ch 5: Ding Feng Bo

[Zawgyi]

ဝူဟန္ယင္းတြင္ မနက္ပိုင္းအတန္းခ်ိန္ရိွေသာေၾကာင့္ အတန္းမသြားခင္ ဂိမ္းထဲအရင္ဝင္ကာ ပစၥည္းေရာင္းရန္ stallကိုဖြင့္လိုက္သည္။ ဝူေဒါင္ေလးအိတ္ထဲၾကၫ့္မိေတာ့ Emeiစေကးစာအုပ္ကလြဲၿပီး ဘယ္အရာမွတန္ဖိုးရိွတာမရိွေပ ... ထိုစာအုပ္ကိုေရႊသံုးရာနဲ႔သတ္မွတ္ၿပီး stallကိုတင္ကာ အတန္းသို႔သြားေလသည္။

ေန့လည္ခင္းဝူဟန္ယင္းျပန္‌ေရာက္‌ေတာ့ စေကးစာအုပ္ေရာင္းထြက္သြားတာေတြ့လိုက္ရသည္။ သူ႔အခန္းေဖာ္ေတြက စာအုပ္ကိုေရႊသံုးရာနဲ႔သာ ေရာင္းလိုက္တယ္လို႔သိရေတာ့ သူ႔ကိုဝိုင္းဆဲၾကပါေတာ့သည္။ ဒီေလာက္တန္ဖိုးႀကီးစာအုပ္ကို ေဈးေပါေပါနဲ႔ေရာင္းလိုက္လို႔ေလ ...

ဝူဟန္ယင္းလည္း အကယ္၍‌ေဈးႀကီးႀကီးထားလိုက္ရင္ ဘယ္သူမွဝယ္မယ့္သူရိွမွာ မဟုတ္ဘူး ... ေရႊသံုးရာေဈးအသင့္အတင့္ရိွတယ္ လို႔ျပန္ပက္ေျပာလိုက္သည္။ ဒါ့အျပင္ သူ႔အတြက္လည္း mountတစ္ေကာင္ ဝယ္ဖို႔ရာေငြ‌လိုေနသည္။ ဘာလို႔ဆို ဝူေဒါင္ေလးကတစ္ခ်ိန္လံုး သူမေျခေထာက္နဲ႔ခ်ည္းပဲေျပးေနရတာ ေတြ့ေတာ့ သူသနားမိသည္ေလ ...။

သူတို႔ေန့လည္စာစားၿပီးေနာက္ က်န္သံုးေယာက္သည္ သူတို႔ေနာက္ဆံုးအတန္းခ်ိန္ကိုျဖတ္ကာ အိမ္ျပန္သြားၾကသည္။ ေသာၾကာေန့လည္ခင္းအခ်ိန္သည္ တရုတ္ေရွးေဟာင္းစာေပ ပ‌ေရာ္ဖက္ဆာသည္ တက္ေရာက္သူစာရင္းအားမေကာက္သည္ကို ထိုအေကာင္ေတြသိထားလို႔ပင္။

ဝူဟန္ယင္းဒီအပတ္ကုန္ အိမ္ျပန္မည္လို႔ မစီစဉ္ထားတာမို႔ ေနခဲ့ကာ အတန္းသြားတက္သည္။ သူအတန္းခ်ိန္ကို တက္သည္ျဖစ္ေစ မတက္သည္ျဖစ္ေစ သူ႔အဆင့္တြက္ အေရးမႀကီး ... ဒီဘာသာကိုသူက်ရႈံးမွာလည္းမဟုတ္။ သို႔ေသာ္ တရုတ္ေရွးေဟာင္းစာေပကို သူႏွစ္သက္တာေၾကာင့္ ခံုေနရာေကာင္းေကာင္းရဖို႔ ေစာေစာသြားကာ ေနရာႀကိဳယူထားသည္။

ေသာ‌ၾကာ့ေတြဆိုရင္ အခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြက ဘတ္စ္ကားမလြတ္ေအာင္ လူမတိုးရေအာင္ အိမ္ေစာေစာျပန္တတ္ၾကသည္။ ပံုမွန္ခ်ိန္ ေက်ာင္းၿပီးသည္မွာ ေလးနာရီျဖစ္ၿပီး အနီးတဝိုက္တြင္ မူလတန္းေက်ာင္းရိွသည္။ ဒါက ထိုအခ်ိန္ေလာက္ဆို ကေလးေသးေသးေလးတသိုက္နဲ႔ ဘတ္စ္ကားတိုးစီးရတာ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္ဖို႔ေကာင္းသၫ့္အခ်ိန္ပင္ ...