ELVEDA SOSYETE!

3: Türk Çayı?

Işıl evine geldiginde salona geçti. Buzdolabı ve baza için bir hafta teslim süresi vermiştiler.

Bir hafta boyunca yerde yatıcak olmak bile Işıl'ın midesine kramp sokuyordu.

Aldığı yorgan takımının içinden yastık bile çıkmamıştı. Sadece kılıfları vardı. Işıl bu bilgiyle şok olmuştu. Kafasını koyacak bir yastığı bile yoktu.

Ağlayarak yorganları yere serdi ve yorganının elektiriğini açtı. Makarna yapacak tenceresi bile olmadığı aklına geldiğinde marketten aldığı votkayı içip cipslerden atıştırdı ve sonunda sızıp kaldı.

___

"Nasılsın kızım?"
"Çok iyiyim baba. Sen nasılsın?"

"Bende iyiyim. Yeni evin hayırlı olsun."

"Teşekkür ederim. En azından bana bir yatak gönderemez misin? Bazamın gelmesi için bir hafta verdiler."

"O zaman bir hafta sabret. Bir yatağın bile değerini anlarsın."

"Bu kadar katı olmak zorunda mısın? Ben senin kızınım?"

"İşe gitmem gerek görüşürüz." Işıl sabaha tam anlamıyla bok gibi başlamıştı.

Her yeri tutulmuştu ve yağmurda ıslandıktan sonra yerde yatması onu resmen hasta etmişti.

Karnı ağırmaya ve ateşi çıkmaya başlamıştı. Belkide bu kurtuluşu için bir fırsattı.

___

Işıl gözlerini açtığında akşam karanlığı evine çökmüştü ve deli gibi titriyordu. Vücudundan soğuk terler inerken korkuyla telefona sarıldı.

Kağan bir kaç calıştan sonra telefonu açmıştı.

"Nerdesin?"

"Hastanedeyim çalışıyorum. Bir sorun mu var?"

"Çok hastayım. Ne yapmam lazım?"

"Ne oldu?" Kağanın sesi istemeden endişeli çıkmıştı.

"Çok üşüyorum."

"Taksi çağır. Özel Arslan Hastanesi." Işıl telefonu kapatıp kendine denileni yaptı.

___

Işıl hastanenin kapısına geldiğinde Kağanı görmüştü. Ona el sallarken vücudu daha fazla dayanamayıp yere yığıldı.

___

"Bebeği nasıl?" Kağan baygın yatan Işıl'i izliyordu. Doktor arkadaşıda bebeği kontrol ediyordu.

Kağan kendine kızdı. Onu tanımıyordu ama yanlızdı. Bir tek kendine güvenirken onu öylece bırakmamalıydı.

"Bebeği yok."

"Nasıl yani Aysu?"
"Hamile değilmiş Kağan. Şuanda baygın değil numara yapıyor. Az önce gözünü açtığını gördüm. Ben çıkayım siz konuşun."

Doktor odadan çıktığında Işıl yatakta diklendi.

"Neden yalan söyledin?" Işıl utanarak arkasını döndüğünde Kağan önüne geçti.

"Bana yardım etmezsin diye korktum. Kimsem yoktu ve güveneceğim birine ihtiyacım vardı."

"Peki ben? Kendin güvenilir biri ararken, bana yalan söylemek seni rahatsız etmedi mi?"

"Özür dilerim Kağan."

"Tahmin edeyim kimsen yok. Fakir bir kızsın güzel olduğun için kendine güvenin tavan ve kendini yamamaya çalıştın."