Bir Gizemdir Yaşamak

39.Bölüm

Anlatıcı: Gizem

Bugün Gökhan ile atölyede karşılaştık. İlk başta konuşmak istemesem de en sonunda konuşmak zorunda kaldım. Burak ile dün yaptığımız konuşmayı düşününce haklıydı. Gökhan'ı dinlemek zorundaydım sonuçta kaç yıllık arkadaştık. Belki mantıklı bir açıklaması vardır diye düşündüm. Gökhan okuldaki olaylardan sonra atölyede beni görünce konuşmaya başladı.

-Böyle mi olacak? Bir kavga yüzünden birbirimizi hiç tanımıyormuş gibi mi yapacağız?

- Gökhan problem kavga etmemiz değil kavga etmemize sebep olan konu.

- Özür dilerim. Kalbini kırmak istemezdim.

- Sen hala neden kızgın olduğumu anlamadın sanırım.

- Tamam Gizem en azından cumartesi gününe kadar küslüğümüze ufak bir mola verelim. 

-İşimize yansımayacak tamam mı? Eğer istersen kutlamaya da gelirsin sonra bu konuyu tekrar düşünürüz. Bu süre zarfında bana ve Burak'a karışmayacaksın. 

- Tamam Gizem sen nasıl istersen öyle olsun.

Kavgamıza ufak bir ara vermiştik sonuçta iş her şeyden önce gelirdi. Bizim aramızda olan problemler işimize yansımamalıydı. Tüm bunları düşünerek fikir bir kere daha mantıklı geldi. Atölyeden çıkmadan önce yarınki sponsorluk toplantısının tarihinin ertelendiği bilgisi geldi. Düzenleyeceğimiz büyük atölyeden sonra toplantı yapacakmışız. Neyse atölyedeki işlerimi tamamladıktan sonra eve gittim. Burak'ın acil bir işi çıktığı için bu sefer metroyla eve dönüyordum. Eve vardığımda çantamdan yine not çıktı. Bir süredir gelmeyen notlar yeniden ortaya çıkmıştı. Notta yazanlar ise ürkütücüydü. "Eğer benden kaçmaya çalışıyorsan bunlar hep boşuna. Bir adım uzağındayım ne de olsa." yazıyordu. Gerçekten bu nasıl bir ruh dünyasıydı. Bu notu hızla yırtıp çöpe attım. Böyle bir şey nasıl olabilirdi ki takip mi ediliyordum. Derin bir nefes alarak derslerime başladım. Bir süre sonra annemin seslenmesiyle yemeğe indim. Yemekte sohbete pek katılmadım. Aklım notta yazlardaydı. Büyük ihtimalle notlar bana metroda ulaşıyordu çünkü motorla okula gittiğimiz dönemde hiç not gelmemişti. Tüm bu düşüncelerle yemek yedikten sonra nefes alamadığımı hissederek bahçeye çıktım. Bu gece yıldızlar bile bana göz kırpmıyordu. Minderlerden birine oturup derin derin nefes aldım ama sakinleşemiyordum. Sanki düşünceler beni boğuyor nefes aldırmıyordu. Aklımdaki tüm düşünceleri kafamın içinden atmak istiyordum. Derin bir nefes almaya çalışırken yanımda bir hareketlilik hissettim. Sanki gözlerimi açarsam bana hayatı zehir etmeye çalışan o psikopatla karşılaşacakmış gibi hissediyordum. Ama  kaçmak gibi bir şansım yoktu. Gözlerimi açtım ve karşımda Sinan Abiyi gördüm. Bana içten bir gülüş sunarak konuşmaya başladı. 

-Bu gece yıldızlar yok ama bahçedesin. Canını sıkan bir şey mi var?

Doğruyu söyleyemezdim çünkü büyük olay çıkabilirdi. Sıkıntıyla iç çekerek konuşmaya başladım.

- Atölyeler, sponsorluklar , kavga falan derken her şey çok üst üste geldi. Nefes alamıyormuş gibi hissediyorum Sinan Abi.

-Gizem her şey yoluna girer merak etme. Önce üzerindeki şu negatif enerjiden bir kurtul. Gökhan ile olan küslüğünüze bir mola vermişsiniz. Atölye için hazırlıklar tamamlanmak üzereymiş. Bak hayatta her şey ne kadar güzel gidiyor.

-Sinan Abi yine moral vermeyi başardın çok teşekkür ederim. İyi ki varsın.

-Gizem yarına hazırlamam gereken sunumlar var o yüzden ben kaçar. 

-İyi geceler.

Sinan Abi gittikten sonra ben de eve girmiştim. Biraz salonda kitap okuduktan sonra odama çıktım. Test çözdükten sonra yatağıma uzanıp uyumaya çalıştım. Saat daha erken olduğu için bir türlü uyuyamıyordum. Bir süre sonra uyumaya çalışmaktan vazgeçtim ve telefondan bir film açtım. Filmin ortasında sıkılınca kapatıp müzik dinlemeye başladım. En sonunda uykum yavaş yavaş gelmeye başlamıştı.