The Chosen Ones [NL]

Hoofdstuk 54: De openbaring

Feline

Mijn lichaam was bevroren. Iedere vezel die mij maakte tot wie ik was, weigerde om ook maar een fractie te bewegen. Met ieder beetje wilskracht, wat gevoed werd door mijn razende adrenaline, probeerde ik om mijn spieren te bevelen in actie te komen. Niets werkte. Mijn lichaam was geblokkeerd. Ik kon niet eens mijn hoofd draaien in de richting van de voetstappen die door de grot weerklonken. 

Die voetstappen kwamen al snel genoeg in beeld. 

'Hmm,' merkte Roan op. Hij had zijn handen diep in zijn zakken gestoken terwijl hij de grot observeerde. Hij naam zijn tijd en het leek haast alsof hij de edelstenen stuk voor stuk aan het tellen was. 

Mijn hoofd bonsde door een strijd van de magie die mij in diens ijzeren greep hield en de magie van de eerste dimensie. De magie veroorzaakte zwarte vlekken aan de rand van mijn gezichtsveld. Maar er waren niet genoeg vlekken om de nonchalance op Roan's gezicht niet op te merken. Niet genoeg vlekken om zijn donkere ogen te ontkennen.

Donkere ogen, fluisterde ik over de wederhelftband, alsof fluisteren en schreeuwen ook maar enig verschil zou maken. 

Het bleef zo ijzig stil dat duizenden vragen door mijn hoofd spookten. Maar toen ik met mijn geest over de intacte band reikte, trof ik zoveel duisternis en radeloosheid aan dat ik wist dat hij bij bewustzijn was. Vlagen pijn bereikten mij over de band heen. Mijn hart brak voor hem. 

'Weet je, het begint nu wel te dagen dat jullie verrassend makkelijk te manipuleren zijn,' merkte Roan op. Hij draaide zich naar mij toe. Naar mijn vrienden wiens aanwezigheid ik niet ver achter mij kon voelen. 

Roan's blik bleef rusten op iets, of iemand, achter mij. Er straalde niets hartelijks meer van Jurian's oudste broer. 

'Jullie zijn altijd zo vreselijk druk met vooruitplannen, met plannen beramen, dat jullie niet kijken wat voor jullie ligt,' snoof hij. 

Het klopte niet. Hoe kon Roan ons verraden? Niets, maar dan ook echt helemaal niets, had mij doen laten vermoeden dat hij kwaad in de zin had gehad. Dat hij onder de invloed was van duisternis. Niet dat ik mij kon herinneren. Dus waar kwam deze woede dan vandaan?

Opeens verplaatste Roan's blik zich naar mij. 'Ik denk dat ik jou mag bedanken.'

Het sierde hem dat hij een deel van de drukkende magie van mij afhaalde, zodat ik mijzelf weer enigszins kon bewegen. Mijn eerste blik was naar de mensen achter mij, om mij ervan te verzekeren dat ze hier ook waren, dat ik niet alleen was. Daarna keek ik terug naar Roan. 

'Wat bedoel je?' vroeg ik. Mijn hart klopte in mijn keel. 

Roan glimlachte. 'Jij hebt zoveel kapot gemaakt in de eerste dimensie en ondanks dat je daar met je neus boven zit, is het je nooit opgevallen.'

Zijn woorden vielen zwaar. Een deel van mij weigerde om het te geloven. Een ander deel luisterde.

'Je hebt het lot van de mensen om je heen bezegeld op het moment dat je met mijn broertje in zee ging,' ging hij verder. 'Als je je neus niet in de zaken van de eerste dimensie had gestoken, was er zoveel leed bespaard gebleven.' 

Roan schopte een scherf van de edelsteen weg. 

'Maar misschien was dat niet eens zozeer jouw schuld,' ging hij schouderophalend verder. 'Ik bedoel, Jurian was natuurlijk degene die zo gebrand was op een samenwerking met jou. Het brak Katherine. Zij was het makkelijkste slachtoffer wat ik ooit heb gehad.'

Ik knipperde. Zijn woorden kon ik maar moeizaam plaatsen. 

Nu schudde Roan zijn hoofd. 'Misschien kan ik het jullie beter laten zien.'