The Chosen Ones [NL]

Hoofdstuk 34: koepel

Feline

Ik schreeuwde terwijl het kasteel om ons heen instortte. Jurian klemde mij stevig tussen zijn armen tegen zich aan en kreunde van de inspanning. De vloer schudde onder ons en Jurian verloor zijn evenwicht, waardoor we naar de grond werden getrokken. Mijn hoofd klapte op de grond en mijn geschreeuw werd geluidloos. De tijd tikte voorbij, maar het gedonder van steen die het eens zo rijkelijke kasteel in een ruïne veranderde stopte niet. 

Ik hield mijn ogen stevig dicht. Ik sloot mijzelf op in mijn cocon terwijl ik alles om mij heen buitensloot. Dit kon niet echt zijn. Gabe had zichzelf niet opgeofferd en het grootste deel van het kasteel verwoest. We werden nu niet bedolven onder de brokstukken. 

Mijn ogen schoten open toen ik mij realiseerde dat Jurian niet meer bewoog. Ik voelde zijn borstkas nog op en neer gaan tegen die van mij, maar zijn ogen waren gesloten. IJzig blauw licht kwam tussen zijn vleugels door en verlichtte zijn vermoeide gezicht. Mijn hand gleed over zijn koude gezicht. Hij was doodop. Hij had al zijn kracht gebruikt om ons van de dood te redden. Want dat ijzig blauwe licht was afkomstig van het licht van de buitenwereld wat op de ijskoepel scheen die hij om ons heen had gebouwd. 

Nu de stenen van het kasteel niet langer op de koepel in beukten, was het stil. Voorzichtig maakte ik mij los uit Jurians armen. Ik duwde zijn vleugels die als een laken over ons heen hingen aan de kant. Uiteindelijk stond ik met bevende benen op. Langzaam ademde ik diep in. Ik zag mijn dimensieamulet op de grond liggen. Het kleurde dof nu het niet meer geactiveerd werd door mijn bloed. Het was ongetwijfeld van mijn nek geslingerd toen de hel losbrak.

Ik hurkte neer bij de amulet en raapte het op. Het was opeens zo rustig. De koelte van het ijs kalmeerde mijn vuur en daarmee mijzelf ook. En hoewel ik wist dat we door moesten, dat dit slechts de stilte voor de storm was, wenste een deel van mij dat ik hier kon blijven. 

Jurian ontwaakte en duwde zich met een bleek gezicht overeind. Eén blik op zijn gezicht voerde mij terug naar het moment van slechts enkele minuten geleden.

'Wist je het?' vroeg ik zachtjes. 

We hadden aan een half woord genoeg en Jurian schudde langzaam zijn hoofd. 'Nee, ik wist het niet.'

'Waarom hield je me tegen? Waarom liet je mij hem niet tegenhouden?' De vragen rolden vurig maar tegelijkertijd ook gebroken over mijn lippen. 

Jurian duwde zijn vermoeide lichaam verder overeind en ging in een kleermakerszit zitten. Zijn ogen vulden zich weer met tranen. 'Omdat ik niet wilde dat jij het was.'

Ik slikte de brok in mijn keel weg terwijl ik mij op mijn knieën liet zakken.

'Omdat we allebei weten dat iemand het moest doen. En als ik dan een keuze moet maken, dan kies ik voor jou, Feline. Ik zou altijd voor jou kiezen.' Er stond een zekere primitieve woede in zijn ogen terwijl zijn kracht en energie weer oplaadde. 'Gabe is dood omdat ik egoïstisch was en voor ons heb gekozen, in plaats van voor hem. En als ik die keuze weer moet maken, zou ik precies hetzelfde doen.'

De waarheid in die woorden was pijnlijk. Ik pakte zijn hand vast om hem mijn energie te gunnen. Daarmee realiseerde ik dat ik hetzelfde zou doen. Waar ik moeiteloos mijzelf zou opofferen, zou ik het niet toestaan dat een ander zich zou opofferen. Als Jurian in de toren zijn kracht had willen ontketenen en daarmee zijn leven had willen geven, had ik dat nooit toegestaan. Ik zou er alles aan gedaan hebben om hem tegen te houden. 

'Ik ook,' zei ik zachtjes. 

Zo zaten we daar zwijgend. Terwijl de chaos buiten de koepel weer op gang kwam. Het leven ging verder. De oorlog ging verder. Alleen wij zaten hier, op dit kleine stukje neutraal gebied, bevroren in de tijd.