The Chosen Ones [NL]

Hoofdstuk 36: Katherine's furie

Feline

Ik zag niks meer door de pikzwarte duisternis die als vlagen door de ruimte schoot. Kippenvel ontstond over mijn gehele lichaam door de onaardse schreeuw van Katherine. Even zag en hoorde ik niet anders meer en werd ik overspoeld door een vlaag van angst. Ik voelde pijn in mijn lichaam, ik voelde pijn over de wederhelftband. 

Door mijn angst heen, kroop ik in de richting waar ik Jurian voor het laatst had gezien. Ik wist niet wat Katherine zou doen. Iedere seconde kon onze laatste zijn. Deze mengeling van woede, wanhoop en intense pijn was zo heftig dat het ons fataal kon worden. Met mijn hand tastte ik voor mij uit. Ik trok verbeten mijn hand terug toen ik mijn handpalm aan een pijl prikte. Vloekend kroop ik verder. Ik had het vermoeden dat Katherine het gif niet nodig had. Met alle kracht die in haar huisde, zou ze iedereen met een knip in haar vingers kunnen afmaken. 

Mijn hand raakte Jurians been. De enige reden waardoor ik wist dat hij het was, was door de wederhelftband. Jurians hand tastte naar mij. Onze vingers verstrengelden met elkaar terwijl ik mijzelf tegen hem aan nestelde en enigszins kalmeerde. Als we gingen, zouden we samen gaan. 

Plotseling verdween alle duisternis. Met weerzinwekkende snelheid werd het teruggezogen in Katherine's lichaam. Het daglicht wat vervolgens weer de ruimte vulde, voelde zowaar onnatuurlijk. Ik knipperde met mijn ogen, keek Jurian kort aan en duwde mij toen iets overeind. Iedereen lag op de grond. Iedereen, behalve Katherine en Aides.

Aides bungelde boven de grond. Hij klauwde naar de hand die om zijn luchtpijp was gesloten. Katherine's hand. Haar scherpe nagels boorden zich in zijn keel. Katherine's blik was moordend. Bloed stroomde over haar wangen, recht uit haar traanbuizen. Haar aderen staken zwart af tegen haar bleke huid. Haar blonde haren dansten op een fantoomwind om haar scherpe gezicht. Dat gezicht kantelde een fractie. Het leek alsof ze iets uit haar hoofd wilde schudden toen ze haar andere hand ook om Aides' keel sloot. 

Maar Aides was een rasechte demon. Hij haalde uit naar haar. Hij haalde uit met duisternis die niets voor leek te stellen naast Katherine, maar wel degelijk doel trof. Even vond er een titanenstrijd plaats. De twee hadden enkel oog voor elkaar toen Katherine gedwongen werd hem los te laten. 

Aides en Katherine leken de rest van de ruimte vergeten te zijn toen ze het geraamte van het kasteel nog verder toetakelden. Delen muur vlogen weg. Glazen ruiten barstten. Glas en steen vloog in het rond.

Jurian probeerde mij in zijn armen te trekken. Probeerde mij opnieuw ten kostte van zichzelf te beschermen. Maar dit keer was ik degene die met mijn lichaam een schild om ons heen vormde. Mijn lichaam weerde stenen brokstukken, mijn vuur smolt het glas. Het bleef maar doorgaan terwijl Katherine en Aides naar elkaar uithaalden.

Dat kwam allemaal tot een eind toen Katherine opnieuw grip kreeg op Aides' keel. Ze keek hem diep in zijn verdorde ogen aan en sprak enkele woorden. Ik hoorde het gesis van waar ik zat. Ik zag eerst Katherine's ogen zwart worden, daarna werden Aides' ogen ook zwart. Ze liet hem los, waarna hij op de grond zakte en begon te stuiptrekken.

'Wat gebeurt er?' fluisterde ik naar Jurian.

'I-ik heb geen idee,' stamelde hij. Hij reikte naar mijn gezicht. 'Vlucht, Feline. Vlucht nu het nog kan.'

Ik pakte zijn hand stevig vast, maar wendde mijn gezicht niet af. 'Nee.'

Ik werd misselijk terwijl ik keek naar Katherine die bij Aides neer knielde, haar ogen zo diep zwart. Haar woorden kon ik niet verstaan, ook al was het doodstil in de ruimte. Niemand leek zijn of haar ogen af te kunnen wenden van het tafereel wat zich voor ons afspeelde. Ze siste bij ieder woord, werd steeds luidruchtiger. Totdat Aides stopte met stuiptrekken. De amulet om zijn nek werd dof.