The Chosen Ones [NL]

Hoofdstuk 26: Indringers

Feline

De amuletten die op de tafel lagen eisten al een zeker respect op. Mijn vinger gleed over de dimensieamulet van de achtste dimensie die voor mij lag. Elin had zich de amulet van de zevende dimensie toegeëigend. We hadden drie amuletten van de eerste dimensie: de koningskinderen hadden natuurlijk allemaal hun eigen amulet. De leider van de negende dimensie had ook een amulet meegenomen. 

De enigen die geen amulet had, was de delegatie van de 666ste dimensie. En natuurlijk Elora. En dat was mijn fout. Tijdens de laatste strijd in de eerste dimensie, had ze mij haar amulet gegeven om mij te helpen. Toen Katherine mij naar de 666ste dimensie had gesleurd, had ze de benen genomen en niet alleen de dimensieamulet van de vijfde dimensie meegenomen, maar ook mijn godinnenamulet. 

En die moesten we terugkrijgen.

Voor zover we wisten had Katherine, samen met Aides, vier amuletten: die van de vijfde en zesde dimensie, die van de 666ste dimensie en de godinnenamulet. Bovendien had ze ook nog meerdere scherven van de schaduwdimensie in haar bezit. Waar de godinnenamulet al krachtig was, waren de scherven van de schaduwdimensie dat misschien nog wel meer. 

'Dus,' concludeerde Zerdin, die al de hele vergadering met interesse naar de amuletten had gekeken, 'we vechten ons een weg door het leger van de vijand en zorgen ervoor dat we een weg vrijmaken voor de rest van jullie. Jullie gaan direct door naar het kasteel en activeren daar jullie amuletten om af te rekenen met Katherine en Aides.'

'Nou, dat is een fijne samenvatting van de afgelopen twee uur,' sneerde Edeline. 

Declan keek misschien wel net zo nors, trok zijn mond al open, maar Jurian gaf hem een elleboog in zijn zij en zei: 'Dat is het plan. We moeten zo snel mogelijk in het kasteel komen en de vijand aanvallen met het voordeel van de verrassing.'

'Ik denk dat ze inmiddels wel op de hoogte zijn van het feit dat we meer legers hebben dan zij initieel dachten,' merkte Elin rustig op terwijl ze speelde met een van haar vlechten.

Er brak weer een discussie los en ik kon het niet opbrengen om er tegenin te gaan. Dit was de zoveelste discussie over het plan. Het was al een wonder dat we überhaupt tot een plan waren gekomen. In deze tent waren allemaal haantjes aanwezig. Leiders van dimensies die het allemaal het beste dachten te weten. Jurian en ik vormden daar zeker geen uitzondering in, maar na twintig keer onderbroken te worden door anderen, goedbedoeld of niet, was ik maar gestopt. 

Jurian niet. Jurian ging ongestoord verder met de discussie. Daarin evenaarde hij in ieder geval zijn broer en zus, die hun stemmen tegen elkaar bleven verheffen. 

Ik wierp een vluchtige blik naar Elora, die naast mij zat en haar armen uit irritatie over elkaar had geslagen. Kibbelende krijgers was wel het laatste waar zij zin in had. Ik had haar in de gaten gehouden tijdens het overleg. Waar voor iedereen het plan glashelder was, was haar rol in dit alles nog onzeker. Ze had een overweldigende kracht, maar die kon ze op dit moment alleen maar aanspreken als ze haar amulet had. Zonder haar amulet en met de onderdrukkende magie, was ze net zo kwetsbaar als een gewone krijger.

Op het moment dat ik ervan overtuigd was dat de irritatie in de tent kon overslaan naar iets vijandigers, klonken er buiten onze tent strijdkreten. Ik schoot overeind in mijn stoel en greep instinctief naar mijn zij, maar mijn wapens lagen in de tent van de achtste dimensie. Nog voordat ik overeind was gekomen, stond Declan al bij de tentopening. 

'We worden aangevallen!' snauwde hij, waarna hij de tent uit schoot. 

Stoelen vielen achterover, amuletten werden van de tafels gegrist. De tent stroomde leeg nog voordat ik een keer kon knipperen.