The Chosen Ones [NL]

Hoofdstuk 2: Façades

Feline

De eerste twee dagen na de aanval was het rustig voor de rebellie. Castiel en Darick moesten zich gaan verantwoorden bij de hogere hand, wat voor de rest wat vrije tijd opleverde. Voor mij betekende dat over het algemeen uitslapen. Adrian en Kieran, waarmee ik een slaapkamer deelde, waren al vroeg uit de veren geweest, waardoor ik nog een paar uur in rust had kunnen genieten.

Inmiddels was het grootste deel van de groep ergens in Desha, mogelijk in de buurt van de bazaar. Dit was een uitstekend moment voor ons om goedkoop onze proviand in te slaan. Ik wist dat we geen keuze hadden, dat we niet twaalf krijgers konden onderhouden als we geen goud te besteden hadden. Daarom stal de een goudstukken en de ander eten. Praktijken waar ik liever niet aan meedeed.

En Adrian ook niet. 

Ik plofte met mijn schamele ontbijt naast de krijger neer, die op de bank zat en zijn veel te scherpe dolken aan het oppoetsen was. 

'Heb ik al wel eens gezegd dat ik heel blij ben dat jij aan onze kant staat?' vroeg ik, waarna ik een hap van het oude brood nam. 

Hij glimlachte, maar keek nauwlettend naar het glanzende wapen in zijn hand. 'Meerdere malen,' antwoordde hij, 'en vooral wanneer je in de problemen zat of je iets nodig had.' 

Ik tuitte mijn lippen. 'Daar heb je absoluut gelijk in.' 

Er ontstond geroezemoes op de gang toen Falcon en Alan terugkwamen van hun duistere praktijken. Aan de manier waarop Falcon luid sprak, maakte ik op dat ze een goede dag achter de rug hadden. 

'Ga je zo mee naar mijn contactpersoon in het centrum?' vroeg Adrian luchtig. Ook hij keek naar de opgezweepte bonken testosteron die binnen kwamen banjeren.

'Met alle liefde,' snoof ik. 

Als één ding duidelijk was geworden in de laatste zes maanden, dan was het wel dat vrouwen in deze dimensie onderschat werden. In Desha werden de straten gedomineerd door mannen. Vrouwen waren vaak een accessoire, een pronkstuk. En daar gedroeg het merendeel zich ook naar. Voor de een was de hoofdweg van Desha gewoon een straat, voor de ander was het een slagveld. Jurken met de meest complexe texturen, stofjes vanuit de uithoeken van de dimensie, sieraden die zelfs de prinses van de eerste dimensie groen zouden laten aanlopen van jaloezie. Niets was te gek.

Het feit dat de vrouwen onderschat werden, maakte ze voor de rebellie heel waardevol. Niemand zou denken dat Adrian een van de sterkere krijgers van de rebellie was als hij een mooi jasje droeg en ik aan zijn arm hing met een uitbundige jurk. Het plaatje was pas echt compleet als we een of ander overschat cafeetje of theehuis vonden waar we thee zouden drinken, zoals de elite van deze dimensie. 

Dus dat was precies wat we zouden doen. Na mijn ontbijt hees ik mijzelf in een van mijn duurdere jurken. Darick had grommend wat goud aan mij afgegeven toen de hogere hand had besloten dat de dames van de rebellie een meer opzichtige rol zouden gaan vervullen. Wat door veel leden prima gewaardeerd werd. Vooral Nessa had er totaal geen problemen mee gehad om Castiels geld aan te nemen en daar goed van te gaan winkelen. 

Falcon hield zijn grote mond om even bewonderend te fluiten toen ik de woonkamer in kwam. 

'Waarom kan je niet altijd zo rondlopen?' vroeg hij, waarbij hij op de leuning van de stoel leunde. 

'Omdat ik dan mijn mes niet zo snel tegen jouw keel kan zetten,' antwoordde ik. Ik draaide mij naar hem toe en haalde mijn haren over mijn schouder. 'Snoer me vast, wil je?' 

Nog geen seconde later voelde ik zijn handen aan het koord dat door het lijfje van de jurk liep. De goudbeige jurk was afgewerkt met een nauwsluitend, lichtblauw lijfje. Dezelfde lichtblauwe details kwamen terug bij de zoom van de rok. Het sleutelwoord in deze dimensie was goud. Met goud liet je zien dat je het goed voor elkaar had. Het lijfje van de jurk was dan ook afgewerkt met gouden bloemen. Gouddraad liep door de halve mouwen en werd ook nog eens weerspiegeld in de armbanden en de ketting die ik droeg.