The Chosen Ones [NL]

Hoofdstuk 38: Citrusolie

Feline

Mijn lichaam bonsde van de vermoeidheid, mijn hoofd was leeg. In mijn handen rustte de kroon van Elora. Het goud straalde en schitterde een stuk minder nu. Zonder Elora's energie was het slechts een stuk metaal zonder betekenis. En toch kon ik het niet loslaten. Het was het laatste tastbare stukje van een kostbare herinnering. Van een dierbare vriendin. 

Op een gegeven moment moest het terug naar de delegatie van de vijfde dimensie. Zij zouden de kroon en de nagedachtenis van een onverschrokken krijger mee terug nemen naar de vijfde dimensie. Waarschijnlijk stond de kroon over een paar maanden weer op het hoofd van een ander, net zoals het waarschijnlijk ook al op talloze andere hoofden had gestaan. 

Zij hadden tenminste nog iets om mee terug naar huis te nemen. Van Gabe was er niets meer. We zouden terug moeten naar de achtste dimensie, naar zijn wederhelft die misschien al gevoeld had dat de band tussen hen niet meer bestond, zonder ook maar iets tastbaars. Hij zou hoe dan ook herinnerd worden. Hij had de magie in de hele dimensie ontketend. Dat zou een legendarisch verhaal worden. En legendes zouden nooit sterven, ze leefden voort in de verhalen die de geschiedenis zo rijk maakten.

Ik kreeg niet zo veel mee van de gesprekken in de vergaderzaal. Ondanks dat Aides en Katherine uit de weg waren geruimd, was het nog steeds niet veilig in de dimensie. Een deel van het vijandige leger zou zich neerleggen bij het feit dat de strijd gestreden was, een ander deel zou blijven vechten omdat bloedvergieten hun gewelddadige honger zou stillen. En dan was er ook nog de poort naar de schaduwdimensie die wagenwijd open stond. Een poort die zich hier ergens in of rondom het kasteel moest bevinden. Voor alsnog hadden we geen idee waar de monsters vandaan kwamen, maar ze bleven in talrijke hoeveelheden de dimensie in stromen. 

Castiel had een deel van zijn mannen weggestuurd om het kasteel uit te kammen en alle schaduwwezens die er waren te doden. Ondanks alle explosies, was een deel van het kasteel nog in redelijk goede staat. Dat betekende dat we in ieder geval niet meer terug hoefden naar de leiderstenten op het slagveld. Er waren dan misschien niet genoeg slaapkamers in dit gedeelte van het kasteel, maar er waren genoeg plekken waar we onze veldbedden konden neerzetten. 

Maar dat zou pas gebeuren als de eindeloze gesprekken waren afgelopen. 

Niemand had veel zin in de vergadering, behalve Castiel die fanatiek door bleef praten. Vandaag kreeg hij opvallend veel bijval, al was het maar zodat het gesprek zo snel mogelijk was afgelopen. Calum was druk bezig met het genezen van de ernstige verwondingen van de anderen. Kleine oppervlakkige wonden zouden later wel komen. Er waren binnen onze groep al meerdere gekneusde en gebroken botten en Calum was al bijna een halfuur bezig met het rechtzetten van Jurians voet. 

Ik klemde mijn handen nog eens stevig om de kroon heen. Het metaal prikte in de wonden die ik eerder al door dezelfde handeling had veroorzaakt. Ik zag mijn vingers: vies, eeltig en kapot. Mijn nagels waren lang geweest, maar waren afgebroken, als ik ze niet eerder zelf door nagelbijten had afgescheurd. Er zaten losse velletjes, kleine sneetjes, vieze wondjes. Tussen dat alles door zag ik de doffe ring om mijn ringvinger. 

Mijn nek was stijf geworden van het staren naar mijn handen en voor het eerst sinds een lange tijd keek ik weer op. Inmiddels vond er een verhitte discussie plaats tussen Katana en Castiel. Castiel keek enigszins neerbuigend op haar neer en de enige reden waarom hij dat durfde, was omdat Katana niet ver van Calums zijde kon afwijken. Met haar aanraking gunde ze Calum de extra kracht die hij duidelijk nodig had om de botten, spieren en pezen van Jurians voet weer goed te zetten. Declan stond overigens naast Jurian in een enigszins ongemakkelijke houding. Hij had zich al meerdere keren verontschuldigd, ook al wisten we allemaal dat hij er niets aan had kunnen doen. Edeline had slechts naar mij gegrijnsd en gezegd dat we nu quitte stonden voor wat er in de Box was gebeurd.