The Chosen Ones [NL]

Hoofdstuk 37: De ultieme opoffering

Feline

Het voelde alsof er een schild om mij heen optrok. Alle pijn trok weg naar de achtergrond toen de kracht van de godin mij overweldigde. Bevend haalde ik adem en toen ik Katherine snel zag uithalen, sprak ik een fractie van de kracht van de godin aan. Mijn lichtmagie stopte de vluchtige poging van Katherine om mij uit te schakelen en beschermde tevens mijn vrienden. 

Ik ben blij dat je nog altijd dat gezonde verstand van je hebt, klonk de zoete stem van de godin in mijn hoofd.

Het is lang geleden, je had best eerder mogen opdagen, merkte ik nors op. Ik hield Katherine nauwlettend in de gaten. 

Je hebt je anders prima gered, is het niet? zei ze luchtig. De godin leek altijd kalm te zijn. Zelfs nu. Zelfs in deze situatie.

Ik was alleen, oneindig veel dimensies verwijderd van waar ik had moeten zijn, kaatste ik terug. 

Je was precies waar ik je wilde hebben. Je was toen niet alleen en dat ben je nu ook niet.

Ik zag dat Katherine's aandacht zich verplaatste en voelde een fractie van de overweldigende kracht van de godin afnemen. Toen ik naast mij keek, zag ik Elora. Haar arm bloedde en een scherf van de godinnenamulet was er diep in weggezonken. Om haar nek glansde haar eigen dimensieamulet die Katherine eerder achteloos had afgeworpen. Elora was levendiger dan ik haar ooit had gezien. Er straalde een onnatuurlijke gloed van haar lichaam en zelfs die gloed leek te knetteren door haar magie. 

Katherine had inderdaad niets aan de amulet gehad, want zij was nooit door de godin gezegend. Alleen zij die gezegend waren konden de godinnenamulet en haar onbeschrijflijke kracht activeren. De godin was al een langere tijd bij mij geweest en had niet alleen mij in de schaduwdimensie gezegend. Ze had ook Elora gezegend.

En Jurian.

Mijn blik verplaatste naar Jurian toen Katherine een stap achteruit zette. Precies op dat moment overhandigde Declan, die niet langer onder de bezwering van Katherine was, een scherf van de godinnenamulet aan Jurian. Nog een deel van de duizelingwekkende kracht van de godin viel weg toen Jurian de scherf in zijn arm stak en overeind kwam. De kracht van de godin leek zijn gebroken botten te herstellen en er stond ijskoude, pure haat in zijn ogen. 

Toen ik weer naar Katherine keek, zag ik dat ze meer dan één stap achteruit had gezet. Met haar bebloede wangen en haar ingevallen lichaam zag ze eruit als een wezen die uit de schaduwdimensie had kunnen stappen. Haar gezicht straalde intense woede en onmacht uit, bij haar slaap klopte een ader. 

Pas op, ze heeft nog een troef te spelen, klonk de stem van de godin. Ik wist dat Elora en Jurian het ook hoorden, want ze zetten zich schrap. 

'Het is niet eerlijk,' zei Katherine hees. Ze wees naar ons. 'Dit is niet eerlijk. Ik ben sterker dan jullie. De oppergod kijkt over mijn schouder mee.' 

Ik zou mijn wederhelft nou niet bepaald een oppergod noemen, zei de godin koeltjes.

Jurian had gelijk gehad. Maar toch niet helemaal. Want Katherine was niet gezegend, ze was bezeten. 

Langzaam verplaatste Katherine haar blik naar de amulet in haar hand. Het leek alsof ze vergeten was geweest dat ze hem in haar hand had gehad. 'Hij keek over mijn schouder mee... omdat hij hier was. Hij heeft in mijn oor gefluisterd en mij hierheen gebracht.' Ze keek naar de deur waardoor Aides was verdwenen. 'Omdat hij aan Aides niet genoeg had. Hij had mij nodig.'

Ik ontmoette de blik van Elora. Het leek alsof we door de kracht van de godin ook een mentale band deelden, want ik wist wat ze dacht. Zij vroeg zich ook af of we moesten aanvallen voordat Katherine volledig doordraaide, voordat ze deed waarvoor we voelden dat de godin toch vreesde.