The Chosen Ones [NL]

Hoofdstuk 16: Open plek

Feline

Verontwaardigd keek ik de soldaten na die door de straten van Desha renden. Ik had mijn hand op Falcons arm gelegd, mijn schouders naar achteren getrokken en mijn kin omhoog gestoken. Ik maakte mijzelf aanwezig, praatte luid met Falcon. Falcon had een permanente frons op zijn gezicht. De norse demon die lang moest luisteren naar het gezwets van zijn partner. Af en toe keek hij de soldaten ook vuil aan, terwijl hij zijn onregelmatig loopje meesterlijk wist te verbergen. 

Af en toe kwamen we langs een steegje, waar ik putdeksels op de grond zag liggen. De rebellie had zich weer verspreid door de stad. Waarschijnlijk probeerden de meesten weg te komen. Net zoals wij dat probeerden, bij de oostelijke poort. En hoewel het rumoer binnen de stadsmuren toenam, heerste er rust bij de oostelijke poort. 

Nors keek een van de soldaten naar ons. 'En waar dachten jullie heen te gaan?' 

Ik zuchtte diep, luid, waarna ik de plooien van mijn jurk recht trok. De poortwachters waren altijd nieuwsgierig. Ze straalden graag autoriteit uit. Tot grote ergernis van de inwoners en toeristen van de stad. 

De andere man keek scherp naar mij. 'Heb je haast, meisje?' 

Ik keek naar hem op met een blik vol vuur. 'Je verpest mijn date.' 

Falcon legde zijn handen op zijn rug. 'Haar wil je niet boos maken, vriend.' 

'Je moet ook niet tussen een vrouw en een date staan,' zei de eerste poortwachter semi-dramatisch.

Ik ontblootte mijn tanden naar Falcon. 'Als we hier zo lang blijven staan zijn de warmwaterbronnen afgekoeld voordat we er überhaupt aankomen.' 

'Met dat temperament van jou krijg je ze vanzelf weer warm,' beet de tweede poortwachter mij toe. 

Als hij de waarheid die in zijn woorden lag wist, zou hij ons absoluut niet doorlaten. 

Ik haalde diep, sissend adem, waarop de poortwachter zijn rug rechtte. Uiteindelijk legde Falcon zijn handen op mijn schouders. 

'Lieverd, kom op,' zei hij half sussend, half geïrriteerd. Hij wendde zich tot de eerste poortwachter. 'Mogen we?' 

Ik snoof en zag de tweede poortwachter grijnzen. Deze mannen kickten op hun gelijk. Mijn gespeelde overgave was een overwinning voor hen.

De eerste poortwachter knikte grijnzend. 'Ga je gang. Sterkte.' 

Mijn blik flitste naar hem toe en hij sloeg grijnzend zijn armen over elkaar. 

Ik liet een lage grom horen en beende toen door de poort heen. De mannen achter mij grinnikten en ik wierp een vernietigende blik naar Falcon, die zich op liet houden. Hij wierp kort een veelbetekenende blik op de poortwachters, waarna hij achter mij aan kwam.

Pijn flitste in zijn ogen nu hij op zijn eigen kracht een zelfverzekerd loopje moest laten zien. Gelukkig waren we nu buiten de stadsmuren, wat betekende dat we weer mochten vliegen. Althans, Falcon mocht vliegen. Niet alleen kon ik niet meer vliegen, als ik dat wel had gekund, hadden mijn witte vleugels mijn ware aard meteen verraden. 

Als ze nog wit waren.

Falcon sloeg zijn vleugels uit en sloeg vervolgens zijn armen om mij heen. Het was niet de eerste keer dat ik met hem mee vloog. De dag dat we naar Desha gingen om daar in te trekken, had hij mij ook gevlogen. Hij had zoveel sarcastische grappen gemaakt, dat ik er zeker van was dat hij goed door een deur zou kunnen met Calum. Blijkbaar hadden ze allebei een eigen vliegmaatschappij. 

We wisten precies waar we heen moesten. De dichtstbijzijnde verzamelplaats van de rebellie lag in het blauwe woud. Een lange, brede strook aan de voet van de bergen waar de warmwaterbronnen waren. In dat woud stonden bomen wiens bladeren in de nacht een blauwe gloed kregen. En daar, in het midden van het woud, was een open plek. Vanuit die open plek zouden we door reizen naar een van de geheime hoofdkantoren van de rebellie. Waarschijnlijk zouden we doorvliegen naar de schemergrotten, enkele kilometers hier vandaan.