The Chosen Ones [NL]

Hoofdstuk 21: Torens

Feline

Ik slikte en gaf mijn bord eten aan Nessa. Zij gaf mij een meelevende blik voordat ze aan mijn ontbijt begon. Het was inmiddels doodstil geworden in de zaal. Terwijl ik opstond, ving ik de oplettende blikken van Ashlynn en Gabe. 

Zonder nog een woord te wisselen ging Zerdin mij voor de eetzaal uit. Zijn gevolg liet het gangpad voor mij vrij en sloten achter mij aan, alsof ze er zeker van wilden zijn dat ik er niet tussenuit zou knijpen. Hoewel ik hem niet zag, voelde ik Jurians aanwezigheid in die groep achter mij en dat stelde mij gerust. 

We kwamen in een relatief kleine kamer die ik niet eerder had gezien. Alsof het een soort werkkamer was. Hij was bijna helemaal leeg en stoffig, zoals vrijwel alle kamers in het grote landhuis. Het was zonde dat het gebouw enkel gebruikt werd als schuilplaats en voor grote ontmoetingen of vergaderingen. Het zou een prima zomeroptrekje zijn, als de zon wat warmer was geweest en het bloed van de trainingen die er werden gehouden niet in de muren was getrokken. 

Toen iedereen binnen was ging de deur dicht. Ik keek naar Zerdin, die zonder pardon op mij af kwam lopen. Er trok een scherpe pijn door mijn wang toen hij mij met zijn vlakke hand in mijn gezicht sloeg. 

Nog voordat ik ontzet mijn hand naar mijn wang had gebracht, stond Jurian al tussen ons in en had hij Zerdin tegen de muur gedrukt. Zerdin had zijn mes tegen Jurians buik gedrukt en de twee keken elkaar woest aan. 

Om mij heen werden wapens getrokken. 

'Jurian, stop,' zei ik, met mijn hand op mijn gloeiende huid. 'Stop.' 

Geef me één goede reden, sneerde hij in mijn hoofd. Het bezorgde mij de rillingen om hem na al die tijd weer op deze manier te horen.

Omdat ik niet wil zien dat je aan meerdere messen wordt geregen, siste ik net zo hard terug. 

Het ging niet van harte maar Jurian liet Zerdin los, snoof even en zette toen twee stappen terug. De bevelhebber tegenover hem had nog steeds die woedende blik in zijn ogen toen hij langzaam, héél langzaam, zijn blik naar mij verplaatste. 

'Die heb je verdiend omdat je Kayla de dood in hebt geholpen,' beet hij mij tergend zacht toe. 

'Ik weet het,' zei ik nog zachter. 

Zerdin liep om Jurian heen naar het bureau. Hij wachtte tot een van zijn kameraden die hij mee had genomen een kaart voor hem op het tafelblad uitspreidde. Hij leunde op het bureau en wenkte mij dichterbij. 

Dat ik er met een klap in mijn gezicht mee vanaf kwam, was een zegening te noemen. De rebellie mocht dan wel een nobele orde zijn, maar ze waren niet zachtaardig met leden die andere leden in gevaar brachten. Om nog maar niet te spreken over het feit dat ik niet alleen meerdere leden van mijn eenheid in gevaar had gebracht, maar er ook nog eens verantwoordelijk was voor de dood van twee van hen... De gedachte zou me nog lang achtervolgen. Net zoals de levenloze gezichten dat deden. Jurian mocht er dan niets over gezegd hebben, maar ook vannacht was ik weer wakker geworden door een nachtmerrie. Ik wist zeker dat hij het doorhad, want de verstikkende lucht was spontaan koeler geworden. De schaduwen waren veranderd van drukkend naar rustgevend. Het had mij niet veel moeite gekost om daarna weer in slaap te vallen.

Ik liep naar het bureau. Jurian hield wijselijk wat afstand. Ik werd vergezeld door Castiel, die met over elkaar geslagen armen naast mij kwam staan en een blik op de kaart voor hem wierp. 

'Ik hoorde van Castiel dat je de torens wilt vernietigen,' zei Zerdin met een diepe frons in zijn voorhoofd. 

'Dat klopt,' zei ik verbeten. Ik had er niet zo veel zin in om weer uitgekafferd te worden om mijn ideeën.