The Chosen Ones [NL]

Hoofdstuk 4: De kuil

Feline

Ik veegde het zweet van mijn voorhoofd en keek naar Nessa en Adrian, die samen aan het trainen waren in de kuil. Adrian deed het duidelijk rustig aan. Nessa deed haar uiterste best om Adrian te verwonden met haar mes. Het was een lange tijd geleden geweest dat ik haar zo gedreven had gezien. Ondanks de verwondingen van drie dagen geleden, bewoog ze zich erg soepel. Het hielp dan ook wel dat Castiel vanochtend dusdanig goed gezind was geweest om het sliertje van zijn genezingskracht aan te spreken.

Kieran plofte naast mij neer. In tegenstelling tot Adrian, had hij het niet rustig aan gedaan. En dat had ik mogen weten. Hij had mij verslagen. Alweer. Zo lang ik mijn krachten niet kon gebruiken, zou ik hem ook nooit kunnen verslaan. Niet dat ik niet geloofde dat ik behendiger kon worden met de tijd, maar mijn lichaam zou het nooit toelaten. 

Niet na mijn aanvaarding met de demonen in de schaduwdimensie. Elora had de huid op mijn rug geheeld met haar vreemde, verbazingwekkende energie, maar de spieren en zenuwen onder die huid waren nooit helemaal goed geheeld. Ik had mijn vleugels al zes maanden niet meer gezien. Zelfs Castiel had niet veel kunnen doen. Hij mocht dan een hekel aan mij hebben, maar als ik niet kon vliegen, maakte mij dat een nog grotere last dan ik al was. Zijn pogingen om mijn rug te helen, hielden we geheim. Er waren maar weinig mensen die er van wisten en dat hielden we graag zo. Eén keer in de twee weken kwamen we ergens samen, waar hij een nieuwe poging deed om de zenuwuiteinden te verbinden en het beschadigde weefsel te herstellen. Ik zou nooit toegeven dat ik hem daar ontzettend dankbaar voor was. Na elke sessie werd mijn rug soepeler en mijn spieren sterker. 

De kuil was een van de vechtarena's waar we regelmatig samenkwamen voor een beetje training. En niet alleen wij. Het was de perfecte plek voor het gedeelte van Aides' bevolking die graag een keer een goede klap uitdeelde. Mensen die meestal verdwenen wanneer wij eenmaal in de kuil stonden. 

Kieran overhandigde mij een glas met...

'Water?' vroeg ik met een opgetrokken wenkbrauw. 

Hij grijnsde. 'Ik wil een derde ronde. Er is niets zo leuk als vechten met mijn leerlinge.' 

Ik griste zijn glas uit zijn handen en nam een flinke slok van zijn sterke drank. 'Ik pas. Mijn rug doet al genoeg pijn van de eerste twee.' 

Kieran lachte en stond op, waarschijnlijk om een nieuw glas voor zichzelf te halen. Ik keek toe hoe Nessa en Adrian een einde maakten aan hun gevecht. Nessa was op haar beurt woedend, maar drukte met een gepijnigde uitdrukking een hand op de plek waar haar recente wond, of wat daar nog van over was, zat. 

Opeens verscheen er een gespierde buik voor mijn ogen. Zonder shirt, want dat gebruikte de krijger om zijn voorhoofd mee af te vegen. 

'Je verpest mijn uitzicht, Falcon,' merkte ik rustig op. 

Hij grijnsde loom. 'In voor een gevecht? Ik zal je beloven dat ik het rustig aan zal doen.'

'Je weet dat dat vragen is om problemen?' Ik sloeg het glas in mijn hand achterover en zette het naast mij neer. 

'Een gevecht? Ben je zo vol van jezelf?' Hij sloeg zijn armen over elkaar.

'Nee, het deel waarin je belooft dat je het rustig aan zal doen,' verklaarde ik. 'Het deel waarin je mij onderschat.' 

'Ik heb je gezien in je vorige gevecht, meisje,' zei hij, waarbij hij naar mij toe leunde. 'Ik durf er om te wedden dat ik je binnen vijf minuten gevloerd heb.' 

Ik sperde mijn neusvleugels en schoot overeind. Het vuur in mijn aderen reageerde fel op de uitdaging. 'Waar wedden we om?' 

Falcon had zijn antwoord al klaar. 'Een date.'