The Chosen Ones [NL]

Hoofdstuk 25: Genoeg

Feline

Het duurde twee weken. Twee weken lang wachten tot we eindelijk onze opmars konden maken naar Desha. Twee weken die we goed konden gebruiken om bij te komen van alles wat we hadden doorstaan de laatste paar weken tot maanden. Dat werd ons echter niet gegund. We bleven schakelen tussen overleggen, trainen, eten, trainen, overleggen... Ik was zowaar gelukkig toen de eerste ochtend van de derde week aanbrak en we onze spullen, hoe schaars ze ook waren, inpakten. 

Ashlynn en ik zaten samen aan ons ontbijt terwijl iedereen druk in de weer was. 

'Moeten we niet helpen?' vroeg Ashlynn met een lichte frons. Ze was nooit goed geweest in stilzitten. 

Ik stak nog een stuk brood in mijn mond. 'Nee, ze kunnen dit prima zelf.'

Ashlynns vork bleef boven haar bord hangen terwijl ze nerveus naar de sjouwende krijgers keek. 'Maar...' 

'Nee, echt,' mompelde ik terwijl ik het volgende stuk brood al in de jus dompelde. 'Kijk hoe goed ze dat kunnen.' 

Kieran wierp ons een zijlingse blik toe toen hij langsliep en mij overhoorde. Hij kneep zijn ogen enigszins tot spleetjes voordat hij verder liep met zijn zware zak proviand. Toen ik mijn mond leeg had, grijnsde ik hem na. 

'Wat ben jij lui geworden zeg,' grinnikte Ashlynn, waarna ze toch verder at. 

Ik keek mijn beste vriendin aan. 'Ik ben niet lui. Ik spaar mijn krachten. Ik hoorde van Edeline dat we een epische eindstrijd moesten gaan leveren.'

Eindstrijd. We mochten hopen dat dit inderdaad de laatste strijd zou zijn. Maar aan de andere kant... Hoe lang zou het duren voordat de nieuwe dreiging langs zou komen? Wie hield zich nu al schuil in de duisternis om te profiteren van de val van de vijand. 

Als de vijand zou vallen. We mochten dan wel de legers van de achtste en eerste dimensie tot onze beschikking hebben, Katherine en Aides zouden hun eigen legers paraat hebben. Hoeveel handlangers had Katherine nog op weten te trommelen? Ik kon moeilijk geloven dat ze zich de afgelopen paar maanden schuil had gehouden en niets had gedaan. 

'Ik zie je tegenwoordig vaker met die diepe frons op je voorhoofd dan goed voor je is, Feline,' mompelde Ashlynn met volle mond. Daarmee schudde ze mij uit mijn doemgedachten.

'Ik zou blij zijn als dit allemaal voorbij is,' antwoordde ik. Ik bleef de krijgers die langs liepen volgen. Wij waren een van de enigen die nog rustig aan het ontbijten waren. 

Ashlynn maakte een instemmend geluid. 'Wie niet?'

'Roep dat maar niet te hard,' zei ik zachtjes. 'Ik weet niet wat sommige van deze krijgers doen met hun brute kracht en vechtdrang wanneer ze dat niet meer in hoeven te zetten voor de rebellie.' 

Terwijl Ashlynn die woorden op zich in liet werken, werd ons gesprek onderbroken toen Jurian samen met Katana de ruimte binnen kwam. Katana had een geamuseerde glimlach om haar lippen liggen en ik voelde ook wat vreugde over onze band heen sijpelen toen Jurian mij een korte kus op mijn slaap gaf. 

'En waarom zijn jullie zo vrolijk?' vroeg Ashlynn met een opgetrokken wenkbrauw. Ze schoof haar lege bord voor zich weg.

'We gaan binnenkort weer vechten,' antwoordde Katana. 'Vrolijk jij daar nooit gigantisch van op?'

'Niet als de vijand sterker is dan wij op dit moment zijn,' zei Ashlynn nuchter, ook al wist ik heel goed dat ze de laatste week de nummers op een rij had gezet. Het zou krap worden. En dan hadden we alleen een ruwe schatting van de menselijke legers. We wisten niet hoeveel en welke demonische wezens Katherine en Aides tot hun beschikking hadden.