The Chosen Ones [NL]

Hoofdstuk 42: Feestje

Feline

'Wat doe je?!' bracht Edeline geschrokken uit.

Het portaal was verdwenen. Er was geen spoor meer van de dreunende duisternis die er net nog was geweest, net zoals er geen spoor meer was van de amulet van de achtste dimensie. 

Ik gebaarde met mijn hand naar de plek waar de schaduwpoort was geweest. 'Het is toch gelukt?!' 

'Je kan toch niet zomaar ons... de dimensieamulet opofferen?' zei Ashlynn hees. Haar ogen waren groot.

'Technisch gezien kan het wel,' zei Jurian zachtjes, langzaam.

'Ja, ze heeft het net gedaan,' voegde Declan daar schouderophalend aan toe.

'Lekker bezig, Fe,' zei Nessa, waarna ze me een schouderklopje op mijn gespannen schouder gaf. 'Tijd voor een feestje.'

'Feestje?' vroeg Adrian verbaasd. 

Nessa en Adrian begonnen te kibbelen over het feit of het wel of niet toepasselijk was om een feestje te vieren na al het kwaad en de pijn die de dimensie over zich heen had gekregen. Declan en Edeline hadden het al over terugkeren naar de eerste dimensie.

Ik knipperde, niet in staat om te verplaatsen. In mijn hand voelde ik nog de vage herinnering van de amulet. 

'Wat gebeurt er nu met de achtste dimensie?' vroeg Calum zachtjes aan Ashlynn. 

Het bleef akelig stil terwijl ook de andere gesprekken stil vielen. Uiteindelijk sloeg Jurian een arm om mijn schouders.

'Er is maar één manier om daar achter te komen,' opperde hij nuchter.

Het was tijd om naar huis te gaan.

Het kostte een week om alle voorbereidingen te treffen. Door het wegvallen van de barrière was het onrustig geworden in de dimensie, maar de rebellen drukte die onrust snel en efficiënt de kop in waardoor er geen protesten kwamen toen zij de leiding overnamen. Ik had Zerdin niet meer gezien of gesproken nadat hij woedend de tent uit was gebeend, maar ik durfde er om te wedden dat hij mij inmiddels dankbaar was. 

In die week werd het kamp opgeheven. De leden van de rebellie werden opeens vredebrengers en de demonen die de straten van Desha dagelijks hadden gevuld met hun agressie en arrogantie werden bestempeld als de misdadigers die ze waren. Zij die berouw toonden werden vergeven, zij die dat niet deden werden vervolgd. Het mocht er misschien niet helemaal politiek correct aan toe gaan, maar de ketenen van de engelen werden afgeschud en er keerde licht terug in de dimensie. Daar hadden we het voor gedaan.

Via de spiegel zag ik Jurian tegen de deurpost leunen. 'Hoe lang sta je daar al?' vroeg ik geamuseerd terwijl ik mijn oorbellen in deed. 

'Langer dan je waarschijnlijk goed zou keuren,' grinnikte hij. 

'Je moet niet dat ding met je gezicht doen,' zei ik terwijl ik de ketting van de kaptafel af pakte. 

'Welk ding?' vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw.

Ik draaide mij om en leunde tegen de kaptafel. 'Dat ding waardoor het lijkt alsof je blij en vredig bent. Ik word er achterdochtig van.'

Nu lachte hij hardop. 'Hoe voel je je op deze achtste Katherine-vrije dag?'

Ik schoof mijn trouwring recht. 'Ik stak mezelf tot bloedens toe met een haarspeld terwijl ik een poging deed om mijn haar op te steken en realiseerde mij dat ik geen aartsvijand nodig heb om mezelf levensgevaarlijk te verwonden.'

Jurian slenterde naar mij toe. Hij was zo ontspannen. Gelukkig, misschien wel. Maar wie zou er niet gelukkig zijn als ze morgen terug naar huis zouden gaan?