The Chosen Ones [NL]

Hoofdstuk 14: De galg

Feline

Mijn hoofd bonkte en die pijn werd alleen maar scherper toen ik verwoed mijn ogen de ruimte liet scannen. Mijn polsen brandden onder de snijdende druk van de stenen boeien waarmee ze achter mijn rug vast zaten. Het koste mij de nodige moeite om overeind te gaan zitten. Mijn jurk was gescheurd, mijn armen geschaafd en mijn gezicht voelde beurs aan. Wat ze ook hadden gedaan nadat Katherine mij knock out had geschopt, het was niet voorzichtig gegaan.

Ik bevochtigde mijn droge mond en spuugde mijn speeksel dat gemengd was met bloed op de grond naast mij. We hadden meteen moeten vluchten toen we gehoord hadden dat ze terug was gekeerd. Het had haar in ieder geval niet zoveel moeite gekost om Aides om de vinger te wimpelen. Was ze zo overtuigend? Was hij zo gigantisch dom? 

Voorzichtig spande en ontspande ik mijn handen. Bij iedere beweging sneed het scherpe steen dieper in mijn polsen. Het was precies hetzelfde steen als waar de hele stad van gebouwd was. Steen boog niet onder vuur. En deze soort al helemaal niet. 

Inmiddels was mijn lichaam grotendeels gewend aan de onderdrukkende werking van de edelstenen. Dat ene moment in de eerste dimensie, waarin ik de armband niet had gedragen, leek een eeuwigheid geleden. Ik kon me bijna niet meer herinneren hoe het voelde om mijn krachten los te laten. Zes maanden onderdrukking. Alles wat overbleef was een sluimerende vlam die mij in de meest duistere nachten gezelschap hield. Die de opkomende tranen verdampte voordat ze over mijn wangen konden kruipen. 

Ik haalde diep adem. Mijn duim ging naar de ring om mijn vinger.

Mijn adem stokte in mijn keel. Mijn ring, mijn trouwring, het symbool van mijn verbintenis met Jurian, was weg. En hoewel ik hem vaker niet droeg, had ik hem tijdens mijn dwaaltocht in het kasteel wel gedragen. Ik had hem gedragen toen ik de deur naar de toren had gevonden. Hij had gegloeid toen Aides mij aangeraakt had. En nu was hij weg.

Het gevoel van gemis maakte langzaam plaats voor een stille woede. Een koude, kille woede. 

De tijd ging voorbij. Ik wist niet hoeveel tijd, want er was geen licht in de kleine cel waarin ik opgesloten zat. Geen licht, geen geluid. Geen spoortje van leven. Maar met iedere ademhaling verstreken er weer een paar seconden. En sinds ik wakker was geworden had ik al veel ademhalingen over mijn lippen laten ontsnappen. 

Na een eeuwigheid hoorde ik de celdeur kreunen in de scharnieren. Er werd een sleutel in het slot gestoken en met een zucht ging de deur open. Twee gemaskerde soldaten kwamen de cel in en trokken mij hardhandig omhoog. Er werd geen woord gesproken en ik waagde het niet om tegen te stribbelen toen ze mij door de met fakkels verlichte gang sleepten. Elders in de gang ging nog een deur open en ik hoorde wat fel gevloek. Toen ik vlug over mijn schouder keek, zag ik hoe twee andere soldaten een hevig protesterende Falcon onder de duim probeerden te houden. Onze blikken kruisten elkaar kort en hij knipperde even. Met een flinke ruk aan mijn haar werd ik gedwongen om voor mij te kijken.

Ik klemde mijn kaken stevig op elkaar. Ik had veel mogen leren bij de rebellie, maar ik kon mij geen les herinneren waarmee ik mij uit deze benarde situatie kon redden. 

Als je gepakt werd, dan mochten de goden je bijstaan. 

De overgang van de schemerige gang naar het felle daglicht in de hal van het kasteel was overweldigend. Mijn ogen moesten nog steeds hevig wennen toen ik zonder pardon naar de binnenplaats gesleept. Het stopte niet bij de binnenplaats. Nee, de poorten stonden open. We begonnen aan de tocht naar beneden. Weg van het kasteel, naar de voet van de koningsberg. Rechtstreeks naar het executieplein, gokte ik zo.

Maar voordat we de poorten uit waren, kwamen we alle gasten van de verschillende dimensies onder ogen. Ze keken hun ogen uit tijdens het hele spektakel. Er werd gewezen, er werd geroezemoesd. Hier en daar werd wijselijk gezwegen. Ik vroeg me af of ze hier vrijwillig waren, of dat hun aanwezigheid een bevel was geweest van Aides of, indirect, Katherine.